Burning Flames

10. Bölüm

Yağmurda daha fazla kalmak istemediğim için eve girdim. Herkes evdeydi abilerim ,babam ,ablam Shoto.
İçeriye girdiğimde Fuyumi endişeyle yanıma geldi ve ıslanıp ıslanmadığımı kontrol etti.

Fuyumi- Şükür ki ıslanmamışsın! Neyse yemek hazır bizde tam yiyecektik.

Elincia- Oh! Ben orada yedim size afiyet olsun.

Tam odama gidecekken Touya kolumu tuttu.

Touya- Bizimle yemesen bile otur sonuçta konuşacaklarımız var değil mi?

Babama bakarak dedi. Babam başını salladı ve mutfağa geçti. Hepimiz oturduğumuz da masada bir sessizlik oluştu.

Shoto konuşmaya başladı her zamanki ses tonuyla.

Shoto- Yeni arkadaşın kim Lincia onu daha önce görmemiştim.

Elincia- Arkadaşım denilemez yeni ortağım, Deruth Clyde'ın oğlu.

Natsuo- O öpücük... Her neyse yeni ortak mı? Clyde'ın oğlu olduğunu bilmiyordum.

Babama bakarak konuşmaya devam ettim.

Elincia- Benimde haberim yoktu, bu gün öğrendim ayrıca daha teklifini kabul etmedim. Size afiyet olsun benim imzalanacak evraklarım var.

Mutfaktan çıkıp odama gittim üzerime rahat bir şeyler giydikten sonra neredeyse boyum kadar olan evrakları okudum ve imzaladım.

3 Saat Sonra

Ben evraklarımla boğuşurken, evet boğuşurken içeriye Shoto girdi.

Shoto- Uyumayacak mısın?

Elincia- Şunları bitirmeden uyumayacağım.

Elimle evrak yığınını gösterdim. Asılmış yüzüne bakılırsa onu film izlerken yalnız bıraktığım için üzgündü.

Shoto- O yaşlı adam kimdi?

Elincia- Yaşlı adam? Ha Bay Clyde'dan bahsediyorsun, dediğim gibi yeni ortağım.

Shoto gelip bana sarıldığında biraz şaşırdım ama etrafına kollarımı sarmayı ihmal etmedim.

Shoto- Kendini fazla yorma, iyi uyuduğuna emin ol!

Kıkırdadım ve kafamı salladım.

Elincia-Elbette Sho, ayrıca film gecemizi telafi edeceğime emin olabilirsin.

Shoto sevinçle kafa salladı ve yanağımdan öperek uyumaya gitti. Bende evraklarımı okumaya  devam ettim.

1 Saat Sonra

Uykudan gözlerim kapanıyordu ama uyuyamıyordum. Camın önünde oturmuş amaçsızca yağan yağmuru izliyordum. Elim çekmecemde duran kahverengi kapaklı deftere gitti. Neredeyse sararmış sayfaları incelerken gülümsemeden edemedim. Defterde buraya geldiğimden beri yaptığım planlar ve onlarla çekildiğim fotoğraflar vardı. Hepsinin arkasında tarihler yazılıydı ve sayfaların bazılarında kurumuş çiçek yaprakları vardı. Annemle topladığım çiçekler, arka bahçemizde benim ilgilendiğim ve yetiştirdiğim çiçekler. Bunların hepsine veda edecek olmak çok acı vericiydi. 

Ama onlar mutlu olacaktı...

Sorun değil benim amacım geleceği değiştirip onları mutlu etmek, acıyla değil pişmanlıkla değil mutlulukla heyecanla gülümsemeleri için gidecektim, yapılması gereken buydu.

Ama onlara veda bile edemeyeceğimi hatırlayınca...

Ama mutlu olacaklar ve beni unutacaklar unutsunlar ki mutlu olsunlar.