Unbelievable ~Bankzitters-

~7~

POV Ilse:

Robbie en ik lopen naar boven. Ik volg hem naar zijn kamer. "Ga zitten" zegt ie terwijl ie naar het bed wijst. Ik ga zitten en kijk rond. Een typische jongens kamer behalve die roze muur dan. "Maar hoe gaat het" vraagt Robbie enthousiast. "Nu gaat het wel prima". "Ging het dan eerst niet goed". "Niet echt, maar daar wou ik het juist over hebben". Robbie kijkt me gespannen aan. "Wat is er dan gebeurd". "Nou kijk, je weet toch dat ik en pap nooit echt een goede band hebben gehad". "Ja". "Sinds jij vier jaar geleden hier bent gaan wonen is die band niet echt beter geworden". "Hoe bedoel je?" . "Pap duwde me vaak". "Wat nee dat zou hij nooit doen". Ik wist dat Robbie zo zou reageren. Hij was het lievelingetje van mijn ouders en hoefde nooit iets zelf te doen. "Blijkbaar wel" mompel ik. "Maar ga verder". "Een jaar nadat jij weg ging ben ik uit huis gegooid" . "En waar ging je toen heen". "Ik ging naar Maddie". "Wacht even, maar ik geloof er niks van. Pap en mam zouden je nooit zomaar uit huis gooien". "Robbie ik heb hier geen zin in oké" zeg ik terwijl ik opsta en weg loop. Ik voel dat ik tranen in mijn ogen krijg. Mijn eigen broer. Ik knipper ze snel weg en loop de woonkamer in. "En hoe ging het" fluisterd Koen in mijn oor. "Ik wil naar huis". Koen kijkt me raar aan. "Oké als jij dat wil". Ik loop maar Matthy's kamer. Ik zie dat hij achter zijn bureau zit. Ik probeer ze stil mogelijk te lopen. "Jezus, ik schrik me dood" zegt Matthy dan. "Ooohh sorry kwam alleen even mijn tas pakken". "Ga je dan?" . "Eehhm ja...". "Ging het gesprek met Robbie goed?" . "Please begin er niet over". "Wat dan". "Je weet toch wel dat ik uit huis ben gegooid enzo" "ja". "Hij gelooft me niet". "Wat! Hoezo niet" . "Weet niet". Het is stil en ik kijk Matthy aan en hij mij. "Mag ik misschien je nummer voor als je nog een keer komt" vraagt hij dan. "Sure hier" zeg ik terwijl ik mijn telefoon aan hem geef. "Gedaan" zeg ie terwijl hij mijn telefoon terug geeft. "Het komt wel goed" zegt ie dan en geeft me een knuffel. Ik voel dat Matthy en ik al echt maatjes beginnen te worden. "Thx" zeg ik en pak mijn tas en loop de kamer uit terug naar de woonkamer. "Koen we kunnen gaan". "Oké". Koen en ik lopen naar buiten. "Waarom wou je weg?" . "Robbie" zeg ik kort. "Hij geloofd je niet hè". Ik knik. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat Matthy zichzelf erin heeft gezet als Matthy🤍. Ik lach.

Matthy🤍:

Hey Matthy hier

U:

Heyy

Matthy🤍:

Sorry dat Rob je nie geloofde

U:

Het is niet jouw schuld, ben het wel gewend

Nadat ik het bericht heb verzonden leg ik mijn telefoon weg en kijk een beetje voor me uit. "Maar wat vond je van ze" zegt Koen . "Ja opzich wel aardig" . "Mooi"

Even later komen we aan. Ik stap uit en pak mijn tas. "Doei Koen". "Doei Illy, tot snel". Ik loop de hal van het appartementencomplex binnen en app Maddie dat ik thuis ben zodat zij de deur open kan doen als ik boven ben. Even later ben ik boven en de deur is al open. "Ben er" roep ik. "Hooooiii" wordt er terug geroepen. Maddie staat in de keuken lunch te maken. "Hoe was het?" . "Wel oké, maar je geloofd nooit wie daar waren" "vertel". "Er waren vier jongens, Raoul, Matthy, Robbie en Milo". "Paar bekende namen maar ga verder" "die Milo is van tennis" ." Echt wat toevallig!!" . "Ja, maar die Robbie........" . " wacht DE Robbie?!" "Ja....". "En die woont samen met Koen". "Helaas wel". Maddie en Koen zijn de enige die weten wat er is gebeurd. En Matthy... "maar ik vertelde hem dus wat er is gebeurd nadat hij weg ging". "Dapper had ik nooit gedurfd". Ik onderbreek haar. "Hij geloofde me niet". Ze staart me aan. "Wat, dat meen je niet". "Jawel". "Ik zweer het je als ik die jongen nog één keer zie klap ik hem echt". Ik lach. Maddie ik gewoon zo. Als er ook maar iets met me gebeurd gaat ze gelijk in de verdediging. Ik besluit van onderwerp te veranderen. "Maar chill hè dat we morgen samen nachtdienst hebben". "Ja hè echt chill". "Hoelaat beginnen we?". "Van 21:00-02:00". "Oké oké". "Serie kijken?" . " is goed welke?".

Beetje kort, maar wel te doen.