mystery series #2
complete | unedited
The brightest and happiest person are what everyone could describe about Allen Marquez. A social butterfly that can make anyone be friends with. He indeed could shine like a star to everywhere he went along with...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Do you capture every moment to be remember?
Inimulat ko ang aking mga mata 'tsaka nakatitig sa screen ng computer ko. Ilang oras na akong nakaupo rito upang mag-edit sa nakuha kung mga litrato kanina sa ginanap na event pero bigla akong nawalan ng gana.
Minsan talaga ang sumasapi ang nakakawala ng gana ang paulit-ulit na ginagawa. Gusto ko na naman na iba ang gawin. Sandali ko munang pinikit ang aking mga mata at sumandal sa swivel chair. Hinihilot ko rin ng marahan ang aking leeg dahil masakit na din ito.
I attended a wedding earlier from a very prestigious family. Maraming guests ang aming kinunan ng litrato na lahat ay mayaman. Kailangan ko din ito na matapos ng maaga ‘lalo pa may klase ako mamayang umaga at may gagawin din ako sa Student Council.
Wow, multitaskter as ever ka Allen.
Mahina akong natawa sa aking sarili. Parang nasisiraan na ako ng ulo nito sa daming ginagawa. Minsan nakakapagod pero para sa pera ay gagawin ko talaga halos lahat.
It's what I usually do to earn money to be a photographer in events together with my cousins. Hindi naman sa lahat na oras ay umaasa ako sa aking mga magulang ‘lalo na masyadong magastos ang kurso ko at gusto ko rin bumili ng kahit anong gusto ko. It's a good thing this kind of job earn enough money for what I need.
Huminga ako ng malalim sabay tumingin sa oras na nasa clock display ng computer screen.
“Kanina pa pala ako nandito” saad ko.
Malapit na mag alas tres ng madaling araw ngunit hindi pa ako dinadalaw ng antok. Sanay na talaga akong matulog ng matagal. I stretched out my arms for a moment bago magpatuloy sa aking ginagawa at para matapos din ito dahil masyadong marami ang kinuha kung litrato. I think it reached a thousand but I needed to narrowed them down in order to post in our page.
“Bakit ba sobrang dami nito?” reklamo ko. “May iba pa bang magandang kuha dito? Puro pa mga matatanda na pangit —”
Sandali akong natigilan ng pumunta ako sa susunod na picture. I couldn't help but to stare at the screen without blinking. Napahawak nalang din ako sa aking dibdib ng naramdaman ko na bumilis ang tibok nito.
What the heck is this feeling?
Malinaw pa ang alaala ko sa aking kinunan ng mga litrato. I didn’t take this picture. Did my cousin take this?
“Woah” I said.
Sobrang ganda talaga tingnan ito.
It was a candid picture of a beautiful girl who looks oddly familiar. Hindi ko maalala kung kailan o saan ko siya nakita noon pero parang kilala ko talaga siya.
May kausap siya sa kanyang cellphone, halatang nagmamadali at naglalakad papaalis. Nakasuot siya ng light yellow square neck stereo flower puff sleeve dress at beige colored cardigan.
