mystery series #2
complete | unedited
The brightest and happiest person are what everyone could describe about Allen Marquez. A social butterfly that can make anyone be friends with. He indeed could shine like a star to everywhere he went along with...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
THIRD PERSON'S POV
Hezekiah immediately turned his back.
Mabilis siyang umalis sa harapan ni Seiji. Hindi niya napansin na nakarating na siya malapit sa gate. Kinakausap siya ng kanyang mga kasama sa varsity na kailangan na nilang umalis at tumango lamang siya hanggang nakapasok sa loob ng inarkila nila na van.
“Jaurigue, are you really alright?”
Tumingin doon si Hezekiah sa nagsalita na kanilang guro na lalaki. Bahid sa boses nito ang pag-alala kaya agad lamang siyang tumango at pilit na ngumiti.
“Don’t worry about me, sir” Hezekiah reassured him trying to control the tone of his voice. “I can handle myself well. Medyo kinakabahan lang po ako pero kaya ko naman na maging kalmado”
“Sigurado ka ba?” umupo ang guro sa kanyang tabi na parang hindi kumbinsido sa naging sagot niya pero ulit lang din na tumango si Hezekiah. “You know you shouldn’t keep everything to yourself, Hezie. Sometimes bottling up all of your emotions could be bad for you and its hard to control them where it may also loss even yourself”
The teacher gently patted his shoulder then smiled warmly for him. “Don’t be too hard on yourself alright? Hindi mo na kailangan magsinungaling kasi napapansin ko na may pinagdadaanan ka pero hindi ako magtatanong kung ano man iyon. Ang masasabi ko lang ay huwag mo iyan itago ng matagal dahil mas masasaktan ka pa. Minsan kailangan mo malabas o bitawan ang mga iyon. Letting go of those thoughts and emotions are better for you Hezie. Let your mind and heart breathe so you could too you know” he said in a very sincere and gentle voice where it left Hezekiah speechless until they arrived at the venue.
Bumaba siya sa van na parang mabigat ang pakiramdam pero pinipilit niya na ngumiti sa harap ng kanyang mga kasama. Even as the event started he felt something bothering in his chest and mind that it made his mind wander.
“Hezie?” tawag ng guro sa kanya.
“Sir?”
“Don’t pressure yourself too much. Alam naman namin na kaya mo at nandito kami na magsusuporta sa’yo” tinuro nito ang iba pa kasamahan sa varsity na masayang ngumiti sa kanya. “Just do your best out there. We are always proud of you”
He nodded. “I will, thank you sir”
When the match start Hezekiah turned into a serious mode. Lahat ng kanyang nararamdaman noong oras na iyon ay doon binuhos sa laro niya.
Para sa kanya mas malinaw na nakikita ang bola, mas mabilis ang kanyang bawat galaw at mas malakas din ang bawat hampas niya sa bola. In a blink of an eye, he easily won the match.
There were other opponents too after it where every single one of them were defeated by him. Halos lahat ay amaze na nanood sa kanya. Mabilis ang kanyang kamay para tamaan ang bola at palagi din siya nagka-score. Dumating sa finals ay doon mabilis lang din siya nanalo.
