Kırık Düşler

Hatıraların Yapbozu

   Bu zihinsel yolculuk Melek'i oldukça yormuştu. Yorgunluğun etkisiyle göz kapakları ağırlaştı ve yavaşça rüyaların derin denizine doğru sürüklendi. Rüyasında, geçmişe doğru bir yolculuğa çıkıyordu, belki de bilinçaltının ona sunacağı yeni sırları keşfetmek üzereydi. Gözlerini kapatırken, huzur dolu bir iç çekişle uykuya daldı.

Rüyasında kendini, çocukluğundan beri tanıdığı ancak uzun süredir gitmediği eski evlerinin bahçesinde buldu. Çevresinde her şey tanıdık ama bir o kadar da yabancıydı. Ağaçların yaprakları hafif bir rüzgarla hışırdarken, uzakta bir çocuk kahkahası duyuldu. Melek, sesin geldiği yöne doğru baktığında, karşısında Masal'ı gördü. Masal, ona el sallıyor ve yanına çağırıyordu. Melek, gülümseyerek Masal'a doğru yürüdü. "Burada ne yapıyorsun Masal?" diye sordu.Masal, yüzünde hafif bir tebessümle, "Seni bekliyordum Melek," dedi. "Birlikte çözmemiz gereken bazı şeyler var."

Melek, Masal'ın yanına geldiğinde, Masal elini tuttu ve onu bahçenin derinliklerine doğru götürdü. İlerledikçe, ağaçlar yerini eski anılara bıraktı. Bir anda kendilerini Melek'in babasıyla geçirdiği mutlu anıların ortasında buldular. Babası, Melek'i kucağına almış, ona neşeyle şarkılar söylüyordu.Melek, gözleri dolarak, "Bu anıları hatırlıyorum," dedi. "Babamla geçirdiğim en güzel günlerdi."Masal, başını sallayarak, "Ama daha fazlası var, Melek. Hatırlaman gereken başka şeyler de var," dedi.

Bir sonraki adımda, kendilerini hastane odasında buldular. Melek, yatağında yatarken, başucunda annesi ve babası ağlıyordu. Aynı odadaki başka bir yatakta ise Masal yatıyordu. Masal'ın annesi de onun başucunda dua ediyordu...Melek duraksadı ve Masal'a dönerek, "Ben böyle bir anı hatırlamıyorum," dedi.Masal, Melek'e dönerek, "Emin misin?" diye sordu ve bir anda ortadan kayb oldu. Melek, şaşkınlık içinde etrafına bakarken, rüya yeniden şekil değiştirdi...

O korkunç çarpışma anı, Melek'in zihninde belirdi. İki aracın çarpışması, metalin metalle buluşması ve ardından gelen sessizlik... O karanlık an, tüm mutluluklarını ve huzurlarını paramparça etmişti. Melek'in düşünceleri, bu anın üzerinde dolaşırken, bir yandan da kendi iç dünyasında çıkmaz bir labirente sürüklendi. Melek'in iç dünyasında karmaşık duygular birbirine karışıyordu. Endişe, korku, acı ve pişmanlık... Tüm bunlar, onun içinde bir çıkmazda sıkışıp kalmasına neden oluyordu. Ama aynı zamanda, bu an, Melek'in cesaretini toplaması için bir fırsattı. Geçmişiyle yüzleşmek ve bu korkunç anın ardındaki gerçeği kabul etmek, onun için bir adım olabilirdi.

Gözlerinin önünde beliren kırık kırık sahneler, Melek'in hafızasını sarsıyordu. O kaza anını hatırlıyordu: Masal ve annesinin arabasıyla çarpışmıştı. Kesik kesik sahneler arasında, önce gelen ambulansın ve ardından kanlar içinde ambulansa kaldırılan Masal'ın görüntüsü beliriyordu. Her sahne, onun zihninde bir anlam kazanmaya başlıyordu.

Derken, kendi iç sesi yavaşça konuşmaya başladı. "16 Mayıs... O korkunç kazanın gerçekleştiği an," dedi kendi kendine. Melek, şimdi anlıyordu. Okuduğu günlük, annesinin değil, kendi günlüğüydü. Ve o kritik gün, olayın gerçekleştiği tarih, o sayfada boş kalmıştı.Birdenbire, Melek'in içinde bir aydınlanma yaşandı. Tüm parçalar yerine oturuyordu. Bu günlük, onun geçmişiyle yüzleşmesine ve kendi gerçekliğini kabul etmesine yardımcı oluyordu. Artık kaçamayacağı gerçekle yüzleşme zamanı gelmişti. Melek, cesaretiyle dolup taşıyordu ve kararlılıkla ileri adım atarak, kendi gerçeğine doğru bir adım daha atmaya hazırdı.