like me, irondad/spiderson

on dört, kötü bir baba

Önceki bölümü okuyun, unutmuşsunuzdur...

******

Peter, kendisine doğru yürüyen Tony'e korkuyla baktı. Babası, kararlı adımlarla ona doğru ilerlerken Peter ise sadece geri geri adımlayarak kaçmaya çalıştı.

"Seni zaten hiç oğlum olarak kabullenmemiştim, sadece haline acıdım beceriksiz örümcek!"

Ardından arkada onları izleyen annesini gördü.

"Seni kimse sevmiyor ufaklık!"

O ise sadece ağlıyordu. Ama bir anda garip bir şey oldu. Karşısında kendisine nefretle bakan Tony, bir unicorna dönüştü?

Tam o an gördüğü kabustan irkilerek uyandı ve gözlerini açtı. Birkac dakika boyunca olduğu ortamı garipsedi, ardından da dün yaşananları hatırladı. Kuleyi terk etmiş, manyak bir büyücüye sığınmıştı.

Karşısında ise kendisine gülerek bakan bir Strange vardı.

"Kabus görüyordun, ben de ufak bir dokunuş yapmak istedim. Unicornları seviyordun değil mi?"

Peter şok olmuş halde ne diyeceğini bilemeden bakıyordu. Bu pelerinli gerçekten de ürkütücü derecede yetenekliydi. Ne diyeceğini bilemiyordu. Her şey düzeldiğinde onu Wanda ile tanıştırıp ikisinin kapışmasını izlemeyi kafaya koymuştu.

"Şaşırman bittiyse, misafirimiz var örümcek."

Örümcek çocuk yutkundu, kimin geldiğini anlamıştı. Konuşmaya hazır mıydı peki? Bilmiyordu. Tek bildiği, ona sarılmayı özlemişti.

Strange odadan çıkarken içeriye Stark girmişti. Tony, yeni tanıştığı büyücüye garipsercesine bakıyordu. Peter'a sahip çıkan bu adama minnettar olsa da içindeki kıskanç babayı dizginleyememişti.

"Oğlum!"

Peter'in gözleri doldu. Ondan bunu duymayı çok özlemişti.

"Pete, gerçekten artık oğlum olmak istemiyor musun? Kötü bir baba mıyım?"

Bunu çok içten sormuştu babası. Sorarken de yanına oturmuş, yalvarırcasına oğlunun dolmuş gözlerine bakıyordu.

"Değilsin."

"O zaman seni neden üzüyorum oğlum? Ben sadece seni korumak istedim, seni inciteceğimi tahmin edemedim."

Peter'in bakışları sertleşti. "Ben çocukluğumu kendimi koruyarak geçirmek zorunda bırakıldım, bunu şimdi de yapabilirim. Savunmasız birisi değilim."

Tony, elini çekinerek oğlunun omzuna attı. "Seni zamanında koruyamadığım için, geç kaldığım için özür dilerim Pete. Ama belki aynı anlamı ifade etmese de şuan koruyabilirim seni. Sen tanıdığım en güçlü çocuksun, belki de mental olarak benden bile güçlüsün..."

Onun da gözleri dolarken devam etti. "Ama artık hiçbir şeyle tek başına savaşmak zorunda hissetme kendini. Ben sana artık yanında olacağımı söyledim evlat. Ama nasıl olacağım bilmiyorum. Baksana seni korumaya çalışırken incitiyorum. Bana öğretir misin?"

Peter dayanamadı, kafasını babasının omzuna yerleştirirken konuştu.

"Hep beni koruyan bir babam olsun yanımda istedim. Ama daha sonra buna ihtiyacım olmadığını düşünmeye başladım ve bu fikre kendimi alıştırdım. Yine de bazen bazı şeylere gücüm yetmiyor. Mesela ne kadar affettiğimi söylesem de senden çoğu zaman şüphe ediyorum."