GeRçEk AiLeM

Seni Almaya Geldim

Yazarın Anlatımıyla

Herkes odada oturmuş Melih'i bekliyordu. Ahmet Bey ve Nihal Hanım, Melih'ten önce gelmişlerdi odaya. Melih onlara lavaboya gitmesi gerektiğini söyleyince ona lavaboyu göstermiş ve onun itirazlarıyla odaya ondan önce gelmişlerdi.

Herkes çok heyecanlıydı ve ne yapıcaklarını, ne diyeceklerini ya da ona nasıl yaklaşıcaklarını bilmiyorlardı.

En sonunda odanın kapısı 3 kez tıklatılınca onun geldiğini anlamışlardı. Ahmet Beyi'in gir demesiyle Melih girip onlara bir baş selamı vermişti.

Melih'in bu baş selamı vermesi herkese Atlas'ın küçüklüğünü hatırlatmıştı. Ve Melih gerçekten Atlas'a çok benziyordu.

Ama aynı zamanda Melih annesinin erkek haliydi resmen. Vücut olarak her ne kadar babasına benzesede uzun zamandır doğru düzgün beslenmediği için çok zayıflamıştı.

Bu hâli Atlas'ı çok üzmüştü. En sonunda kanlar alındı ve Ahmet Bey, Melih'i zorla bir kafeye oturmaya götürdü.

Melih'in Anlatımıyla

Onlarla vedalaştıktan sonra yetimhaneye gitmek için yola çıktım. Ama aniden verdiğim bir kararla Cesur'un yanına gitmiştim. O şimdi benim kucağımda yatıyor bende onun kafasını okşuyordum.

Şu an bir köpeği bile kıskanmaya başlamıştım. Neden benim hiç saçımı okşayacak biri olmadı ? Şu sokak köpeğinin bile varken benim niye yok ?
Ben bu kadar buna muhtaç biri miyim ?

Evet, buna muhtacım...
Sevgiye muhtacım...
Yanımda birinin olmasına, birinin beni desteklemesine muhtacım...

Biraz bu düşüncelerle boğuştuktan sonra Cesur'u yine kaldığı yere bıraktım ve hemen yetimhaneye gittim.

13 Gün Sonra
Melih'in Anlatımıyla

Sabah Ahmet Bey'den aldığım telefonla DNA testinin sonucunun açıklandığını öğrendim. Ve şimdi hazırlanmış bir şekilde yolda taksi bekliyordum.

Ta ki yanımda siyah bir araba durana kadar. Arabanın camları o kadar siyahtı ki içeride kim var göremiyordum. Ben arabaya bakarken birden cam açılmış ve arabanın içindeki Atlas bana ;

"Bin hadi. Seni almaya geldim." dedi gülümseyerek.

Hemen arabaya bindim ve yola çıktım.

"Korkuttun beni. Sen olduğunu görmedim. Başka biri sandım. Neden camlar bu kadar siyah ki ?"

Bu dediğime Atlas gülmüştü ama ben cidden korkmuştum. Yine o adamlar geldi sanmıştım. Yine beni alıcaklar, o patronlarının yanına götürücekler sanmıştım.

"Ciddiyim ben. Gülme bana." bunu derken onun gülmesiyle bende gülünce o bir anda durmuştu.

"Oha gamzelerin var. Bu ailede gamzeleri olan tek kişi annem sanıyordum. Sanırım annem tüm genlerini sana vermek için uğraşmış. Başarmışta."

Onun bu dediğiyle şok geçirmiş gibi bakıyordum. Bu aileden demişti. Beni aileden biri olarak görmüştü. Bunca yıllık hayatımda ilk kez biri böyle bir şey demişti.

Ben şok geçirniş gibi onun yüzüne bakarken o bana hastaneye geldiğimizi söylemişti. Hemen yüzümdeki ifadeyi düzelttim ve arabadan indim.

Hastaneye gelelli yaklaşık 10 dakika olmuştu. Herkes burdaydı. Doktor hariç. Onu bekliyorduk.

Yaklaşık beş dakika sonra doktor elinde bir dosyayla odaya girmişti.

"Evet, öncelikle geç kaldığım için özür dilerim. Belgelerin çıkması biraz uzun sürdü. Kusura bakmayın. Daha fazla bekletmeyeyim o zaman." dedi ve belgeyi açıp içine baktı.

"Melih Bey, yüzde 99,9 sizin çocuğunuz Ahmet Bey."

Bu olaya benim dışımda şaşıran kimse yoktu. Onların şaşırmamasına da şaşırmıştım.
Ben şok geçiriyordum burada amk.

En sonunda hastaneden çıkmıştık ve hastanenin bahçesindeki çardakta oturuyorduk. Ahmet Bey ;

"Melih oğlum eğer sende istersen yetimhaneden çık ve bizim yanımıza taşın. Bizim evimizde senin için her zaman bir oda vardı. Hala var. Seni bekliyor. Hem bu birbirimizi tanımamız için bir fırsat. Lütfen."

Ahmet Bey'in bana bunları demesiyle duygulanmıştım. O evde çocukluğumdan beri bir odam vardı ama ben soğuk yetimhane yerlerinde yatıyordum. Sadece son üç yıldır yatağım olmuştu. Tabii ona yatak denirse.

"Tamam. Olur."

Bunu dememle hepsinin bana sarılması bir olmuştu. Nedense onlar bana sarılınca çok mutlu olmuştum.

Birkaç gün sonra yetimhaneden çıkmıştım ve artık onların evinde onlarla beraber yaşıyordum. Tabii alışmam uzun sürecekti. Bunu onlarda biliyordu.

•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•