Uyandığımda vücudumda, özellikle kasıklarımda, inanılmaz bir ağrı vardı. Kendimi zar zor yataktan kaldırdıktan sonra hemen banyoya girdim ve kosa bir duş aldım.
Buna artık alışmıştım. Bu yüzden çokta takmıyordum. Sonuçta ben elimden geleni yapmıştım di mi ?
Yapmıştım tabii. Bu adama tamı tamına 24 -18 istismar, 4 darp ve 2 takip- dava açmıştım. Ve adam tek bir hareketiyle bütün davalarımı kapatmıştı, delillerimi ortadan kaldırmıştı.
Ben gerçekten çabalamıştım... Bana dokunmasın diye vücudumu kesiklerle doldurmuştum... Kasıklarımı bile kesmiştim... Ama o-o benim yaralarım olmasına rağmen umursamamış ve beni yine sikip atmıştı.
Bu düşüncelerle gözlerim dolmaya başlamıştı ve bunu fark edince hemen kafamı kendime gelmek içim sağa-sola salladım.
Sonrasında biraz kafamı dağıtmak için kulaklığım taktım ve bir radyo açtım. Bir şarkı çalmaya başlamıştı. Şarkının sözleri resmen beni anlatıyordu ve o nakaratta bende şarkıya eşlik etmeye başladım...
(Şarkı medyadaki şarkı, Model ve Ozan Doğulu-Dağılmak İstiyorum)
Yüzüm gözüm şişene kadar, ağlamak istiyorum İçip sabaha kadar, bayılmak istiyorum Caddelerde dolanıp, bağırmak istiyorum Müsaadenle bu gece, dağılmak istiyorum
Yüzüm şişene kadar, ağlamak istiyorum İçip sabaha kadar, bayılmak istiyorum Caddelerde dolanıp, bağırmak istiyorum Müsaadenle bu gece, dağılmak istiyorum
Şarkı sözleriyle yine gözlerim dolmuştu. Bende ağlamak istiyordum ama ağlayabileceğim bir omuz, destek olacak bir kişi bile yoktu.
(Sen öyle san.)
"Ahh bu aralar çok duygusalım. Ota boka ağlıyorum. Noldu bana böyle ?"
Bu düşüncelerimden sıyrılıp mutfağa geçtim ve kendime kahvaltı hazırlamaya gittim. O sorada kapının çalmasıyla yüzümü buruşturdum -birilerinin odama gelmesinden nefret ediyordum- ve kapıyı açtım.
Karşımda yetimhanenin nöbetçisi vardı ve
"Murat bey sizi odasına çağırıyor. Sizinle görüşmesi gerekiyormuş. Acil."
"Tamam, siz gidin ben hemen geliyorum."
Nöbetçi kapıdan ayrıldıktan sonra sinirle kapıyı kapattım ve ofladım. Bu adam yine neden beni çağırıyordu ?
Hemen odama gidip gri bir kot, üstüne bol siyah bir t-shirt giydim ve siyah bir şapka taktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sırtıma çantamı da aldıktan sonra odadan çıktım. Hemen müdürün odasına gittim. Zaten oldukça geç kalmıştım.
İçeri girdiğimde içeride bir adam ve bir kadın vardı. Aman ya yine beni sahiplendirmeye mi çalışıcaklardı ? Sikicem böyle işi.
Düşüncelerimi susturarak ;
"Merhaba !" dedim.
Müdür hemen bana cevap verdi ;
"Merhaba Melihcim. Şimdi uzatmaya gerek yok direkt konuya geçeceğim." "Karşında oturanlar Nihal Hanım ve Ahmet Bey. Yani senin gerçek anne ve baban."
Ne demek gerçek annen ve baban. Bu da ne demek oluyor ?
O anda Nihal Hanım dediği kadın konuşmaaya başladı.
"Melihcim öncelikle merhaba. Biliyorum bu duydukların çok zor ama bunlar gerçekler. Biz senin gerçek aileniz."
Ben onu dinlerken söze Ahmet Bey atıldı.
"Melih oğlum. Bize nasıl inanırsın inan bende bilmiyorum. Ama şunu bil ki biz seni çok aradık. Yıllarca aradık ama bulamadık. En sonunda da vazgeçtik. Sen 1 yaşındayken kaçırıldın. Ve bundan 4 yıl sonra bizim evimize bir hediye paketi geldi içinde senin cansız bedenin vardı ve biz bunu görünce artık tamamen senin öldüğüne inandık ve aramaktan vazgeçtik."
Nihal Hanım tekrar konuşmaya başladı ;
"Biz ilk başta inanmadık. DNA tetsi yaptırdık ama uyumlu çıktı. Defalarca yaptık ve hepsinde uyumluydu. İnanmaktan başka çaremiz yoktu..."
Sona doğru kısılan sesiyle bu cümleleri söylemişti.
"Melih oğlum eğer sende istersen yarın gidip DNA testi yaptıralım ne dersin ?"
O an sadece tamam diyebilmiştim. Çünkü başka diyebilecek bir şeyim yoktu.
Küçükken yıllarca onlarla yaşadığım, ailem dediğim ailem gerçek ailem dediğildi ve şimdi karşımdaki bu iki kişi bana gelmiş onların çocukları olduğumu söylüyordu.
Buna inanmalı mıyım, inanmamalı mıyım bilmiyorum ama o an inanmak istemiştim.
Ve şimdi o olayın üstünden 1 gün geçmiş ve ben onların arabasında onlarla beraber hastaneye gidiyordum...
