ZALİM KURT

FİNAL

Yatağımda bir o yana bir bu yana dönmekten gözüme uyku girmiyordu,yan dönme derken ancak kafamı çevirebiliyordum,karnım şişmiş ve davul gibi olmuştu,rahat nefes bile alamıyordum.

Hamileliğin son ayları olduğu için ne ben rahattım ne de bebeğim içimde rahattı,doktorlar kısa süre içinde bebeğimin doğacağını söylemişlerdi.

Hector da dört beş gündür uyanık kaldığı için şimdi biraz gözünü kapatmış ve uyukluyordu.

Tekrar dönmeye çalışmam ile karnıma keskin bir sancı saplandı, nefesim kesilse de hareket etmeden acının hafiflemesini bekledim.

Bir kaç saniye sonra acı azalınca tekrar eski pozisyonuma dönüp tavanla bakıştım.

Doktorlar son günlerde ani dönüşlerin iyi olmadığını söylemişlerdi o yüzden çok dikkat ediyordum.

Bebeğimin doğması için ben ve Hector haricinde başkaları da gün sayıyorlar,tüm kurtlar adeta heyecandan yerlerinde duramıyor,yeni bir üye ve krallığın gelecekteki varisi olduğu için şimdiden onu seven binlerce kurt var.

Elimi karnımın üzerine koyup okşadım,her böyle yaptığımda tekme atar,bana varlığını kanıtlamaya yada iyi olduğunu kanıtlamaya çalışır gibi...

Bir süre bekledim ama hareketlenme yoktu,korkuyla kalp atışım hızlanmıştı,yataktan doğrulamaya çalıştım ama zorlandım,benim hareketlenmemle Hector gözünü açıp "ne oldu?" Diye sordu telaşla.

Aslında onu da telaşa koymak istemiyordum,elim karnımda hâlâ bebeğimi hissetmeye çalışırken "bir şey olmadı,iyiyim merak etme sadec..." Karnıma giren keskin sancı ile acıyla inledim.

Hızla önüme eğildi ve "doğuruyor musun?" Diye sordu telaşla.

Gözlerim acıdan dolmuştu, üstelik sancılar git gide artıyordu.

Bacaklarımda hissettiğim sıcaklık ile bakışlarımı yere çevirdim.

Bacaklarımın arasından süzülen kan ile korku dolu gözlerle baktım hectora.

"Bebeğim..." Diye bildim sadece,Hector yerden kalkıp hızla kapıya koştu ve açıp doktorları çağırmalarını söyledi.

Hızla tekrar yanıma döndü önümde egilip "yatakta yavaşça uzan şimdi gelir doktorlar." Dedi.

Hareket bile edemiyordum, olduğum yerde ağlamaya başladım,bir taraftan da korkudan bebeğime bir şey olmaması için dua ediyordum.

Hector ellerini omzuma bir uzatıp bir geri çekiyordu,o da ne yaptığının farkında değildi galiba kısık sesle kendine bir şeyler anlatıyor kafasını sallayıp tekrar bana doğru dönüyordu,benim acılı halimi görünce atak yapamıyordu,bacaklarımdan süzülen kan da endişesini çoğaltıyordu tabi.

Odanın kapısının aniden açılması ile Hector önümden çekildi ve gelen saray doktoruna hızla "doğum mu başladı bilmiyorum,kanaması var,ikisini de kurtar doktor." Dedi emir vererek.

Ben dirseklerim üzerinde hala yatakta inlerken odaya başkaları da girdi,kimseyi gözüm görmüyordu,terden sırılsıklam olmuştum.

Biri elini belime koyup beni yatağa yatırdı,arkadan gelen bağırış sesleri yüzünden başım da ağrımaya başlamıştı,acı içinde son gücümle "bağırmayın!" Diye var gücümle sesleri bastırdım.

Hepsinin sesi kesilmişti odada benim acı inlemelerim duyuluyordu artık, kasıklarım o kadar yanıyordu ki yerimde duramıyor kıvranıp yatağın çarşafını sıkıyordum.

Doktorlardan biri yanıma oturup "kraliçem,derin derin nefes alın,sağlıkla bebeğinizi kucağınıza alacaksınız." Dedi.

Diğer doktorlardan biri geceliğimi sıyırmış ve doğumun başlayıp başlamadığını kontrol ediyor,başka doktor ise bebek için çarşaf getiriyordu.