Gözlerin ile yaşadım.

5. bölüm

Sanemi çöktüğü yerden ruhsuz bir şekilde kalktı ve dışarı doğru ilerledi. İçindeki üzüntü bu sefer cidden nefrete dönüşmüştü.

Çevresinde bulunan herşeye sinirliydi. Normal bir iblisten uçan kuşa kadar. Herşeyden nefret ediyordu.

Sen onun duygulsrını yok saymıştın. Sen onun içindeki çocuğa bir darbe daha indirmiştin. Sen o çocuğun ölümüne sebep olmuştun.

Sen katildin.

Ama Sanemi yine senden nefret etmiyordu. Şuan her ne kadar yürüyen ölüm makinesi olsada seni hala seviyor sana hala değer veriyordu.

Dışarı çıktığı gibi Obanai ve Mitsuri ona dönmüştü lakin ağızlarınk açıp tek kelime etmemişlerdi.

Her ne kadar katı görünsede içi kan ağlıyordu. İçi yıkılıyordu, içi 6 şubatı yaşıyordu. (Dalga geçmek ile ilgili durum yok. Depremzedelerimize sonsuz saygı ve sevgiliyiz.)

Kendi konağına adımını atmıştı...

Neden böyle yapmıştın? Neden onun duygularını hiçe saymıştın? Neden? Sen onu niye öldürdün? İkinci kez..

Son arzum nedir, diye gelipte ona sorsalar. Gözlerine bakıpta her şeyi ona anlatsalar!

Sen ise onun gittiğini işittiğininde tuttuğunda hıçkırıklarını serbest bıraktın. Yerleri yumrukluyor inkâr edercesine bağırarak ağlıyordun.

Ona sırtını dönmemeliydin! Diye bağırıyordu içindeki ses. Durmak bilmeden bağırıyordu.

Çığlıkların acı dolu iç çekişlerine dönmüştü. Böyle olmamalıydı, onu görmemeliydin. Ama kader sizi bir araya getirmişti. Zamansız.

Ayağı kalkıp, kendi konağına yol aldın. Hayır, ağlamayacaktın. Bunca yıl nasıl kendi ayaklarının üstünde durduysan yine öyle yapmalıydın!

Sende kendi konağına doğru ilerledin.

Giderken bazı hashiraları görüyordun. Görmemezlikten geliyordun.

Aşkı zamansız buldunuz. Kavuşmanız imkansız. Ne yapsanızda faydasız.

Bu sevgi bitmeliydi.

Ona duyduğun özlem artık son bulmalıydı.

Ayakların istemsizce kendi konağına değilde farklı yöne doğru gidiyordu. Nereye gidiyordun?

Gözlerin yaşlı, ümitsiz dururken nereye gidiyordun?

Kahr olmadan ikiniz bu sevgi bitmeli.

Bu senin kendine koyduğun kuraldı. Ondan bunca yıl kaçmıştın. Hazır değildin.

Gidiyordun umutsuz, gidiyorsun neşesiz.

Sen sadece gittin. Sadece kaçtın. Korkaklar kaçardı, sen korkak bir kızdan fazlası olamazdın.

Yarım kalsın gözlerin kararsın.

Yarım kaldık sende anla artık.

Yarım kaldık bence sen yat artık.

Yine kaçıyordun. Nereye kaçtığını bilemeden kaçıyordun. Yanında kimse yoktu sadece arkandan kovalayan korku ve vicdan vardı.

Koştun. Duygularından bile kaçtın.

Ne kadar az yol almışsın. Ne kadar az.

Karşına çıkan koskoca konak. Onun konağına, kader seni yine ona getirmişti.

Kaçmalımıydın? Hayır hayır. Artık kaçmak yok.

Rüzgar konağından içeri girdin. Arka bahçesine ilerledin.

Neden burdaydın? Gitmelimiydin?

Artık dönüş yoktu.

Oradaydı. Verandaya oturup Güneşi izliyordu. Küçükkende yaptığı gibi diye geçirdin içinden.

Yavaş yavaş yanına ulaştın. İkinizde perişan haldeydiniz...

Tam yanına oturdun. Başını omzuna yasladın. Bir şey diyeceği zaman sen söze atladın.

"Özür dilerim, senden kaçtım. ÖZÜR DİLERİM!"

Karmamıydı?

Ama Sanemi senin ona yaptığın gibi sana sırtını dönmedi. Sana kollarını açtı.

Seni öyle bir sardı ki. Gitmenden korkarcasına...

"Özledim." (sanemi)

"Özledim. Çok özledim"

-------------😼-----------------😚-------------💅---
Bittii! Nasıldı canlarım?