☆Lavin☆ (gerçek aile kurgusu)

bölüm 3

Lavin Çevik

Hayatınızda bazen hiç aklınıza gelmeyen şeyler başınıza gele bilir.Olaylar birbirine karışır ve bir yerden sonra kontrolünüzden çıkar.İstesenizde hayatınızı eski haline getiremezsiniz.Bu çabalamadığınız için değil,kaderinizde vardır diye olur.Kaderinizi değiştiremezsiniz.Herkes eğer isterse ve kalbten inanırsa kaderini değiştire bileceğine inanır.Ama ben buna inanmam.Belki de şu ana kadar inanmam için sebep verilmedi bilmiyorum ama ben kaderimi değiştire bileceğimi asla düşünmedim.Zaten düşünseydim bunlari yaşamayacak,bu kadar mutsuz olmayacakdım.Ben kadere boyun eğmeyi seçmişdim.

Ama şu an farklı düşünüyorum.Şu an pişmandım.Eğer bana bir şans daha verselerdi kesinlikle kaderimi değiştirmeyi seçerdim.Belki daha güzel,mutlu bir hayatım ola bilirdi.Mesela gerçek ailemi 16 yıl sonra tanımazdım,kendi,öz aileme karşı yabancı hissetmezdim.Belki ikizimle birleşip abimleri sinir ederdim,her gün onlarla kahvaltı hazırlardım,annemleri öperek uyandırırdım.Belki...belki babam beni severdi,bana masal okurdu,abilerim bana her konu da destek olurdu,annem saçımı örerdi....Her şeyi çaldıkları gibi bunu da benden çalmışlardı.

Ama içimden bir ses hala bir şansım olduğunu söylüyor.Tamam biraz geç ama imkansız da değil.Belki bir ihtimal bende gerçek aile sevgisini hissede bilirdim.Ben de şımara bilirdim.

Doğru karar verip vermediğimden emin değilim.Belki de çok pişman olacakdım.Daha da mutsuz olacakdım.Çok üzülecektim.Ama içimdeki o çocuk susmuyordu.Dene, diyordu bana,dene pes etme!belki bir umut biz de mutlu olacağız- diyordu.
Sorun şu ki bende denemek istiyorum.Üzülsem bile,pişman olsam bile "denedim" demek istiyorum.Belki olmadı ama içimde de kalmadı demek istiyorum.

Zaten o yüzden şu an bu arabadaydım.Bir şans vermek için.Hem onlara hem kendime.Evden apar topar çıktığımız için telefonum ve çantam dışında bir şey almamıştım.Açıkçası bilerek almamıştım.Beni bekleyeceklerini söylemiştiler ama ben kabul etmemişdim.Bir an önce o evden çıkmak istemişdim.

Onlara şans vereceğimi söyleyince herkes şaşırmıştı.İlk kendine gelen abilerimden biri olan Murat olmuş ve birden gelip bana sımsıkı sarılmıştı.Sanki hiç bırakmak istemiyormuş gibi.Resmen ne yapacağımı şaşırmıştım.Ne sarıla biliyordum ne se ite biliyordum.

Bizi ayıran ise Mert olmuştu."Yeter ablama sarıldığın.Bırak!"deyip bizi ayırmıştı.Bu haline tebessüm edemeden duramamıştım.Küçük kardeşim beni kıskanmıştı.Sonra Muratda sanki yaptığı şeyi yeni fark etmiş gibi özür dileyip hemen geri çekilmişti.Ama yüzündeki sırıtışı da durdurmak bilmiyordu.Kardeşlerine bakış atıp yerine dönmüştü.Nispet yapar gibi.

Kardeşleri de ona çok garip bakıyorlardı.Sanki çok istedikleri bir şey ellerinden alınmış gibi.

Sanki bana ilk onlar sarılmak istiyormuş gibi.İlk Murat sarılınca kıskanmışlar çünki ilk onlar sarılmak istiyor gibi...

"Kızım,hadi geldik."Yıldız hanımın sesiyle resmen gerçek hayata geri dönmüştüm.Etrafa baktığım da çoktan eve geldiğimizi gördüm.Hatta buraya ev demek haksızlık olurdu.Karşımda 3 katlı bir villa duruyordu.İnsan buraya ev demeye bile utanırdı.Bu tarz evleri sadece dizilerde görmüştüm.

Biri bana daha bir kaç gün önce gelipde sen üveysin,gerçek ailen çok zengin gibi şeyler söylese güler geçerdim.Hayatta inanmazdım.Şu an ise buradaydım.Hayat gerçekten de sürprizlerle doluydu.

Önce Yıldız hanım ve Ömer bey indi.Sonra Ömer bey dönüp kapımı açtı."Aslında buna hiç gerek yoktu.Ben açardım kendim.Teşekkür ederim"dedim.Bu tarz jestlere hiç alışık değildim.Kendimi rahatsız hissediyordum."Lafımı olur?Sen benim tek kızımsın.Tabi ki yapacağım."Gözlerim ister istemez doluyordu.Bu tarz şeyler benim için ilkti.Alışmam zaman alacaktı.