☆Lavin☆ (gerçek aile kurgusu)

bölüm 6

Fatih Çevik

Lavin gittikten sonra hiç kimse yerinden kıpırdamamıştı.Sanki sessiz bir anlaşma içindeymişiz gibi herkes suspus olmuş birbirine bakıyordu.Anıl abim sağ olsun tek güzel günümüzü de mahvetmişdi.Günler sonra ilk kez Lavini bu kadar mutlu,huzurlu.görüyordum.

O da sadece bir kaç saat sürmüştü Anıl abim yüzünden.Lavin gittikten bir kaç dakika sonra da kendisi hiçbir şey olmamış gibi kalkıp odasına gitmişti.Bizde öylece oturmuş Lavini düşünüyorduk.

Evet kimse sesli olarak söylemesede herkesin aklında Lavin olduğunu biliyordum.Apar topar odasına gitmişdi.Anıl abimin sorusunun onu gerdiğini anlamıştım.Anlatmak istemiyordu bunu hepimiz anlamıştık.Bu yüzden kimse de zorlamamıştı Lavini.Bize gerçekten güvendiği,kendisini buraya tam anlamıyla ait hissettiği gün anlatacaktı biliyordum.

O anlatacaktı biliyordum ama onun anlattıklarını biz kaldıra bilecekmiydik bak onu bilmiyordum...

Daha fazla böyle oturmanın bir anlamı olmadığı anlayıp ayağa kalktım.Gidip Lavini görmeliydim.Şu an nasıl merak ediyordum.Ben ayağa kalkınca herkes de bana bakmaya başladı.

"Ben Lavinin yanına gidiyorum.Daha fazla burda duramayacam."

Hepsi "tamam" anlamında başını sallayınca odadan çıkıp merdivenlere yöneldim.

Odasının önüne gelince derin bir nefes aldım.Tam kapıyı açacaktım ki durdum.Böyle destursuz giremezdim.Müsait olmaya bilirdi.Kapıyı tıklatıp bekledim.İçerden ses gelmeyince "Lavin,uyudun mu?Eğer müsaitsen içeri gire bilir miyim?"

"Lavin?"

"Giriyorum bak."

Ses gelmeyince uyuduğunu düşünüp kapıyı yavaşca açtım.Uyusa bile girip nasıl olduğunu görmek istiyordum.İçeri girerken gördüğüm manzara donup kalmama sebep olmuştu.

La-Lavin?

Yatakta olmasını beklediğim beden şu an yerde yatıyordu.Bayılmıştı.Ve anlaşılan düşerken kafasını masaya çarpmış olmalı ki hafif kanamıştı.

Siktir!

Hemen yanına koşup Lavini kucağıma aldım.Hemen hastaneye gitmesi gerekiyordu.Aynı yaşta olmamıza rağmen o kadar hafifti ki rahatlıkla ayağa kalkmıştım.Birden gözüm yerdeki kağıta ilişti.Sarı renkte,eski bir kağıttı.

İçimden bir ses onu almamı söylüyordu.O yüzden hemen onu da alıp cebime attım ve koşarak odadan çıktım.Merdivenlerden inerken bir tarafdan da annemleri çağırıyordum.

"Anne!Baba!"

"ABİ!YARDIM EDİN!"

Lavinin inlemesiyle hemen ona döndüm.

"Merak etme güzelim Geçecek şimdi.Hastaneye gidiyoruz."

Tam son merdiveni inerken annemlerde koşarak kendi odalarından çıktılar.

"Noluyor oğlum?Ne bu gürültü?"

"Lavin!Lavin iyi misin?"

"Noldu?"

Abimlerde gelince onlara dönüp"Bilmiyorum bayılmış.Kan kaybediyor.Hemen hastaneye gidelim."

Şu an aramızda en soğukkanlı olan babamdı.O yüzden hemen gelip Lavini kucağımdan aldı.Murat abime dönüp"Murat koş arabayı getir.Hastaneye gidiyoruz.Baran  sizde Enderi çağırın arabayı hazırlasın.Siz de onunla gelin."

Bir anda herkes bir yere dağılmıştı resmen.Annem,babam,Murat abim ve Lavin bir arabada hastaneye doğru gidiyordu.Bizde Baranla Enderin arabasında onların arkalarından gidiyorduk.