☆Lavin☆ (gerçek aile kurgusu)

bölüm 7

Öncelikle hepinize merhaba.Bu bölüm biraz gecikti.Bu yüzden kusura bakmayın.

Ayrıca bu bölümde argo,küfür bulunan sahneler var.Okumak istemeyen ve ya rahatsız olan ya bölümü ya da o kısımları geçsin.

Uyarımızıda yaptığımıza göre artık bölüme geçe biliriz.

İyi okumalarr:)

Lavin Çevik

Söyledikleri ile olduğum yerden donup kalmıştım.Bunun cevabını bir gün vereceğimi biliyordum ama o günün bu gün olduğunu bilmiyordum.Kendimi buna hazır hissetmiyordum.

Ama karşımda daha bir şey bilmezken ağlayan ve benden bir cevap bekleyen biri vardı.Fatih.İkizim.

Söylediklerimden sonra da beni sevecek miydi?Beni anlayacak mıydı?Peki anlattıklarımı kaldıra bilecek miydi?Ben alışmıştım.Ama ya o?Sevgi dolu,mükemmel bir ailede büyümüştü.O böyle şeyler bilmezdi ki...

"Lavin?"

Fatihin sesiyle ona döndüm.Gözleri kızarmıştı.Ağladığı için sesi de kısılmıştı.

Benden cevap bekliyordu.Farkındaydım.Galiba artık söylemenin vaktiydi.

"Ben..."

Geçmiş,2021

Yine sıkıcı okul günlerinden biriydi.Ders bittikten sonra hemen okuldan çıkmıştım.Babamlar eve gelmeden işlerimi halletmem gerekiyordu.Daha temizlik,yemek yapacaktım.

Büyük birşeye değince dengemi koruyamayıp sendelendim.Bu ne be?Başımı kaldırıp kim olduğuna baktığımda yüzümü buruşturdum.Oydu.Kemal.

Bi salmadı bu ya

"Lavin,selam."

"Ne var yine?"

"İnsan gibi selam veriyorum.Ne bu haller?"

"Ya ben sana peşimi bırak demedim mi?"

"Peşini bırakmak mı?Benden imkansızı istiyorsun güzelim."

Kemal bana "aşıktı".Takıntılı manyak.
Bir türlü peşimi bırakmıyordu.Babam sayesinde tanışmıştık.İlk defa bizim eve geldiğinde bakışlarından rahatsız olmuştum zaten.

O gün lavaboya gittiğimde bir anda benimle beraber içeri girmişti.O kadar korkmuştum ki tepki verememiştim bile.Bana "nihayet tanıştık" deyip çekip gitmişti.O iğrenç nefesini boynumda hissetiğimde kusmamak için kendimi zor tutmuştum.

O lavabodan çıktıktan sonra da zaten direkt kusmuştum.O evden gidene kadar odadan çıkmamıştım.Gittikten sonra da direkt gidip annemle babama anlatmıştım.Belki bir umut beni anlarlar,inanırlar diye.Ama onlar beni her zamanki gibi hiç yanıltmamışdı.

Hiç biri bana inanmamıştı.O da yetmemiş gibi babam "sen ayartmışsındır kesin" deyip dövmüştü beni.

O günü asla unutmazdım.

O günden beridir sürekli peşimdeydi.Git dedim anlamadı,sevmiyorum dedim anlamadı,rahatsız oluyorum dedim anlamadı.Benden 12 yaş büyüktü ve bana bu derece takıntılı olması ürkütücüydü.

Tam 1 yıldır peşimdeydi.Sürekli farklı yerlerde karşıma çıkıyordu.Ne kadar cesur olmaya çalışsamda,kendimi öyle göstersemde ondan deli gibi korkuyordum.Herşeyden önce kaç yaş büyüktü benden ve bu bile korkmama sebep oluyordu.