Ateş Perisi/ Gerçek ailem

Bölüm 23

Artık yalnız hissetmiyordum arkamda beni destekleyen bir ailem vardı. Onlara karşı artık güvenme duygusunu hissetmeye ve onlara da bunu göstermek istiyordum.

Şimdi ise ailem ve akrabalarımla oturmuş kahvaltı ediyorduk. Bütün aile beni tebrik etmiş ve yanımda olmak için ellerinden ne geliyorsa yapacaklarını söylemişlerdi. Zaten onlar söylemeseydi de ben onlara bunu teklif edecektim.  Haftaya maça bomba gibi çıkıp ailemi daha da gururlandıracaktım.

Ama artık bir sorunumuz vardı... Normal şartlarda maça girerken arkamdaki kimseyi düşünmez ve hep kazanmaya odaklanırdım...

Hatta bir keresinde hayatımın en önemli maçına girerken Kerem beni ölmemem için tembihliyordu ve ben ona  bir cümle kurmuştum. ' Ben ölsem arkamdan sadece kardeşlerim dediğim insanlar bir hadi bilemedin iki gün ağlar... Arkamda anne, baba gibi önemli bireyler bırakmıyorum Kerem... Ölüm benim maçlara girerken en son düşündüğüm şey..." Bu cümleyi eğer Sönmezlerin kızlarıyla karışmış olmasaydım yine kurardım. Ama şimdi kuramıyordum çünkü artık fazlasıyla önem verdiğim kişiler vardı arkamda... Onları yüzüstü bırakıp hayatlarına devam etmelerini istemek büyük bencillik olurdu.

Sonuçta artık ben ölürsem Karan, Tuğra ,Iraz ve Emre abim kız kardeşleri olmadan yaşamak zorunda kalacaklar. Aren ikizi olmadan bir hayat sürecek mesela... Annem ve babam hayatlarındaki tek kız çocuklarını kaybetmiş olacaktı...

Kardeş yerine koyduğum arkadaşlarımı unutmamak lazım tabi onlarda üzülür ama aynı Barlas'a yaptıkları gibi artık öldü o onu unutup hayatımızı yaşamamız lazım diyecek ve beni unutacaklardı. Ama sonuçta onlarında hayatlarından bir Laren geçmiş olacak sonuçta. 

İçimde düşündüğüm bu düşüncelerden yanımda oturan abim Karanla gözler bana döndü. "E-e ne zaman tanışıyoruz damat beyle?" dediğinde dalga geçtiğini anladım ama masadakiler ciddi anlamış olacaklar ki biranda hepsinin yüzleri düştü. Bende bunu fark ettiğim için hemen Karan abimin bacağına, bana göre küçük ona göre abartılı derecede büyük olan bir çimdik attım.

Karan abim kısık bir sesle inlerken ben hiçbir şey olmamış gibi babama bakarak konuşmaya başladım. 

"Bende tam sizinle o konuyu konuşacaktım babacım... Boranın ailesi ile tanışma yemeği yapalım diyoruz dışarıda. Ne zaman uygun oluruz acaba?" dediğimde babamın babası yani Mahmut Bey hemen lafa atladı. 

"Olmaz öyle şey söyle akşama toplanıp gelsinler yemeğe hem ailemizi de görmüş olurlar değil mi dünür?" dediğinde gözlerim parladı. Hemen söze giren kişi annemin babası Gökhan Bey oldu. "Çok haklısın dünür, bizden kızı almak bu kadar kolay değil gelsin de yüz yüze bizde tanışalım delikanlıyla." dediğinde biraz moralim bozuldu ki iç sesim de bu anı beklemiş gibi hemen benimle iletişime geçmeye başladı.

İçses: Ay Laren kız bunlar seni evermeye ne meraklılar senin düşünceler bunlara ters kızım bence sen dön bu yoldan...

Harbiden iç sese bir hak vermedim değil umarım bu işin sonunda evlenmek zorunda kalmam... Neyse bunları sonra Boranla konuşurum yanlış bir şey yapmasın çocuk sonra bu kadar erkek yerler yakışıklı adamı...

Yemeğimi erken bitirip masadan kalktım. Benim kalktığımı gören masadakiler sorgularcasına bana bakarlarken ben onlara açıklama yapmak için dudaklarımı araladım. "Afiyet olsun hepinize benden bu kadar dışarıda işlerim var hem daha Borana akşama burada olduklarını söyleyeceğim." dediğimde hepsinin yüz ifadesine rahatlık çökmüştü. Konuşmama karşılık olarak annem konuşmaya başladı. 

"Tabi kızım çık sen." dediğinde kafamı sallayıp odama çıktım. Üstümde olan kıyafetlerimi şık kıyafetlerle değiştirdim çünkü Boranın holdingine gidecektim.