distance, hyunin

first speech

Seoul,
31 temmuz 2033

"Sende konuşmak ister misin?"

Hyunjin kardeşinin omzuna dokunarak babasının mezarından uzaklaştı. Her yıl geldiği gibi bu yıl da gelmişti, kardeşiyle birlikte. İlk yıllar, daha doğrusu ilk yıl yanında jeongin vardı. Sonraki yıllar ise sadece kendisi ve kardeşi. Kardeşi daha yeni yeni anlıyordu babasının yokluğunu.

Son iki yıldır kendini kötü hissediyordu buraya gelince. Bazen istemiyor gelmeyi ama sonra da babasının onun büyüyen yüzünü görmesini istiyordu. Sonuçta babamdı o benim, diye düşünüyordu. Ancak buraya geldiğinde sadece abisini dinliyordu, şimdi ise abisinin onun babasıyla konuşmak isteyip istemediğini sorması duraklamasına neden olmuştu.

Yanlış bir şey demek istemiyordu, bu yüzden ilk önce abisinin yüzüne baktı. Abisi ise onun ne demek istediğini anlayınca kızının elini tutup girdikleri odadan ayrıldı.

Yeji abisi çıkınca bölmelerdeki mezarlara baktı ilk önce sonra da babasının bölümüne dokunup resmini inceledi.
İçerideki aile fotoğrafı yeji ilk doğduğu zamanlardandı. Başka da fotoğrafı yoktu babasıyla.

"Selam, baba." Dedi. İlk önce selam vermesi lazımdı değil mi? Abisini taklit etmek istedi ama abisinin dediklerini babasına söylemeyezdi.

"Ben yeji, kızın." Belki kendisini tanımazdı. Bu ihtimal onu korkuttu.
"Tanıyorsun değil mi?" Dedi korkuyla.

"Ben seni tanıyorum, abim anlattı. Hep seni anlatıyor bana." Diyerek girdi cümlesine. Küçük kız güzel bir giriş cümlesi bulduğu için güldü.

"Seninle daha fazla vakit geçirmek isterdim baba, en az abim kadar. O bana her seferinde anlatıyor seni ve bana olan ilgini. Mesela geceleri hep sen varmışsın yanımda, masal falan anlattın mı acaba? Abim bana anlatıyordu, o çok iyi bakıyor bana sakın merak etme. Zaten bak ne kadar büyümüşüm değil mi?" Bir adım geriye gidip geçen yıla göre uzayan boyunu gösterdi. Abisini geçmek gibi bir hayali vardı.

"Evet, gördüğün gibi koskocaman genç bir kızım artık. On iki olmama az kaldı. Derslerim iyi. Matematiğim abim kadar iyi değil ama çalışıyorum, elimden geleni yapıyorum. Baba bu arada ben dansçı olmak istiyorum ama abim ise buna izin vermiyor." Diyerek şikayet etmeye başladı. En azından abimi şikayet edecek birisi vardı diye düşündü. Babasının varlığını hissediyordu, arkadaşlarının yaptığını yaptı o da. Şımarmak istedi babasına.

"Onun rüyasına girip kızar mısın? Sadece bunun için kız lütfen yoksa o çok iyi bana karşı." Diyerek güldü. Yine de abisine kıyamıyordu.

"Hmm başka ne anlayabilirim...?"
Elini çenesine koyup hayatındaki gelişmeleri düşündü. Her bir detayını babasıyla paylaşmak istedi.
"Annemle konuştum geçen gün. Abim ve benim yanıma geldi ama sakın merak etme sevmiyorum ben onu." Dedi heyecanla.

"Senin ölümüne sebep olan o kadından bende nefret ediyorum baba." Diyip gözyaşını sildi. Annesi hakkında konuştuğu için babasından özür dileyip son kez saygıyla eğildi önünde.
"Doğum günümde yanına yine geleceğim." Diyerek odadan çıkıp dışarıda kendisini bekleyen abisinin yüzüne bakmadan ona sarıldı.

Hyunjin tek eliyle yeji'ye karşılık verip saçını öptü.
"Konuşman nasıl geçti ufaklık?"

"Güzel, kendimi iyi hissediyorum."