İmam Salih

9.bölüm - "Evleniyoruz."

Herkese selamlar! Nasılsınız?

Ben aşırı uykulu, baş ağrısı ile bölümü yayımlamaya çalışan bitik bir yazar hâldeyim. Gerçekten çok fazla başım ağrıyor ve uykum da var ama size söz verdiğim için en azından bölümü yayımlayacağım dedim. İS kitabının en uzun bölümü oldu. Doya doya okuyun. 🤍

Ben bölümü uzun yazdım, sizde lütfen çok fazla yorum atın. Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. İyi okumalar! 💞

🌹

A

ybüke Aytuğ

Ailemin evinde yaşarken hiçbir şey yapamadığımı, başarısız ve beceriksiz bir kız olduğumu düşünürdüm. Ne yaparsam yapayım asla yeterli olmayacağımı, beni sevmeyeceklerini biliyordum. Bunları bilerek yıllarca o evde yaşamıştım. Yaşamaya çalışmıştım.

Ne çocukluğum olmuştu doğru düzgün, ne ergenliğim, ne de gençliğim. Ama beni bir anda dünyadaki cehenneminden kurtaran adamla tanışmak kalbimin en derinlerinde yatan kız çocuğunun ortaya çıkmasına sebep olmuştu.

Salih ile tanışmak beni kendime getirmişti. Özgüvenli hissediyordum, işte çalışacak ve kendi paramı kazanacaktım. Kendi ayaklarımın üzerinde duracaktım. Bunun anlamı benim için o kadar gurur vericiydi ki, duygulanmadan edemiyorum. İyi ki, diyordum. İyi ki İmam Salih ile karşılaşmışım. Şükürler olsun.

Beni sevdiğini ve benimle evlenmek istediğini açık açık söylemişti. İtiraf etmişti duygularını. Bu kadar kısa sürede onun duygularını kabul etmek zor değildi, çünkü benim de ona karşı duygularım vardı ama yine de biraz daha zaman tanımak istiyordum kendime. Biraz daha zaman gerekliydi.

Bunları düşünerek hazırlandığımda yüzümde oluşan gülümsemeyi aynadan görünce yanaklarım kızardı. Salih'i düşününce hep gülümsüyordum. İlk kez birisi gülümseme sebebim olmuştu.

"Hazır mısın?" diye sordu Aylin abla. Dün gece eve gelmiş, mutfak eşyalarını toplamama yardım etmişti. Aslında bir kaç gün sonra eve taşınacaktı ama dün öyle neşeyle eve gelmişti ki, enerjisi ile neredeyse evi yerinden uçuracaktı. Ne olduğunu sorduğumda ise Yunus abinin Aylin ablaya evlilik teklifi ettiğini, Aylin ablanın da kabul ettiğini öğrenmiştim. Çok fazla bu konuda konuşamamıştık ama Aylin ablanın her hâlinden heyecanlı ve mutlu olduğu belliydi.

"Hazırım!" diye bağırarak aşağı kata indiğimde Aylin abla gülümseyerek beni bekliyordu. Ya da Yunus abiyi düşünüp gülümseyerek beni bekliyordu.

"Gidelim o zaman. Benim arabamla gideriz." dediğinde şaşırmıştım. Arabası olduğunu bilmiyordum.

"Araban mı var?" diye sorduğumda başını salladı. Kapıyı kilitleyip evden çıktık. Evin bahçesinde bordo renk bir araba vardı. Aylin abla arabanın şoför koltuğuna oturduğunda bakışlarıyla yanını gösterdi. Bende sağ koltuğa oturmuştum.

"İlk önce seni iş yerine bırakayım. Sonra da kendim veterinere gideceğim. İstediğin bir şeyler var mı mola saatinizde getireyim?" dediğinde başımı iki yana salladım.

"Teşekkür ederim. Hiçbir şeye gerek yok, kendini yorma." dediğimde Aylin abla 'tamam' der gibi kafasını sallamıştı. Arabayı bu kadar güzel kullanmasını hayranlıkla izlemeye başlamıştım. Bende araba kullanmayı öğrenmek istiyordum.

"Bende araba sürmek istiyorum." dediğimde Aylin abla bana dönerek gülümsedi.

"Öğretiriz sana. Sıkıntı etme." dediğinde başımı salladım mutlulukla. Hem mutlu olmuştum, hem de heyecanlanmıştım.