8 tane abinin tek bir kız kardeşi olmak nasıl bir his?
•••
☆Ben Bang Arin. Yıllardır 8 tane abimle birlikte yaşıyorum ve onlarla geçirdiğim her dakika hayatımın en güzel anları oldu. Ne kadar kan bağımız olmasa bile.
《Stray kids fanfiction✒️📝》
Yaza...
"NE DEMEK YURTDIŞINA KAÇACAKLAR LAN!?" Changbin ve Chan aynı anda bağırdı. Az önce Arin'in aramasıyla deli olmuştuk hepimiz resmen. Ailesi bizden önce davranarak onu yurtdışına kaçırmayı düşünüyorlardı çünkü.
"Hyung bir şey yapalım ya, böyle oturacakmıyız?" Hyunjin konuştuğunda Chan başını salladı.
"Tabiki izin vermeyeceğiz! Arin başka numarayla aradığına göre telefonunu almışlar demektir. Saat 5 mi demişti?"
Başımı salladım.
"Tamam o zaman, yarın hepimiz saat 5'e kadar polislerle birlikte onların evlerine gideceğiz. Tam da suç üstü yakalamak için, anlaşıldı mı?" Başımızı salladık hepimiz birlikte.
-yarın sabah-
Arin'in anlatımıyla...
Sabah gözlerimi açtığımda saatin 11 olduğunu gördüm. Midemde şiddetli bir ağrıyla uyanmıştım. Dün gece depoda saatlerle aç kalmıştım ama hiç birşey yememiştim. Ondan kaynaklıydı kesin.
Elimi karnıma götürerek zorlukla kalkmaya çalıştım. Başım da ağrıyordu aynı zamanda. Banyoya girdikten sonra çıkıp üstümü değiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karnımın ağrısı belki geçer diye kalın giyinmiştim. Aşağıya asla inmek istemiyordum ama şüphelenirler diye inmek zorundaydım. Zaten rahat bırakmıyorlar.
Abimlere söyledim söylemesine de, ya gelemezlerse. İçimde büyük bir korku vardı. Düşünerek aşağıya indim ağır adımlarla.
Masada kimse yoktu. Etrafa bakındım ama ikiside evde değildi. Sevinmiştim aslında. Hizmetçinin yanına gittiğimde, "Evde değiller mi?" Diye sorduğumda, "İşleri çıktığı için gittiler bir şey mi oldu?"
'Hayır' anlamında başımı salladım. Kızın bana sanki bir şey söylemek istercesine baktığını ama aynı zamanda korkarak baktığını gördüm.
"Bir şey mi söylemek istiyorsun?" Derin nefes vererek konuşmaya başladı.
"Bunları söylemem sizin iyiliğiniz için, efendim." Tek kaşımı kaldırarak söyleyeceği şeyi bekliyordum.
Yemeğinizde... ilaç var!" Şok içinde yüzüne bakıyordum.
"N-ne demek ilaç var!?" Etrafta birinin olmadığına dikkat ederek tekrar konuştu.
"Bu sabah.. evden giderken İseul'un yemeğine uyku ilacı atmamı söylediler. İnanmaları için gözlerinin önünde ilacı koydum yemeğinize lütfen affedin." Pişmanlıkla konuşuyordu.
Şaşkın, ama aynı zamanda endişeyle başımı salladım. "Sorun değil yemeyeceğim zaten ama bana başka yemem için bir şeyler verebilirmisin? Karnım ağrıyor da." Kız hemen başını sallayarak buzdolabına doğru gitti.
"İlaç falan olmasın ama!" Güldüğünü duydum.
Buzdolabından küçük bir kazan çıkarıp mikrodalgaya koydu. O sırada abimleri aramak aklıma geldi. Hazır evde kimse yoktu.
Kızın yanına giderek, "Telefonunu alabilirmiyim? Birini aramalıyım lütfen." Kız hüzünlü bakışlarıyla başını 'hayır' anlamında salladı. Anlamamış gibi yüzüne baktım.
"Dün siz abilerinizi aradıktan sonra gelip telefonumu aldı Soo-jin hanım. Anlamıştı kesin." Ofladım.
"Özür dilerim. Benim yüzümden oldu."
Başını salladı. "Önemli değil."
Yemeğimi yedikten sonra mutfaktan çıkmak isterken kız tekrar beni durdurdu.
"Öğlen yemeğinize yine ilaç koymamı söyleyeceklerdir kesin. Siz ne olursa olsun yemeyin tamam mı?" Başımı salladım ve, "Teşekkür ederim." Diyip eğildim. O da bana gözleriyle teşekkür etmişti.
●●●
Öğlen olmuştu. Saat tam olarak 3'tü. Eve çoktan gelmişlerdi. Kadın geldiği gibi ilk olarak odama girmişti. Kesin uyuyup uyumadığımı kontrol etmek içindi. Beni uyuttuktan sonra yurtdışına kaçacaklardı da, n'apıcaklardı oraya kaçtıktan sonra onu hala anlayamıyordum.
Karnımın ağrısı azda olsa geçmişti. Ama sorun şu ki acıkmıştım. Aşağıya indiğimde gizlice mutfakta yiyemezdim.
Ben bunları düşünürken kapının aniden açılmasıyla yerimden zıpladım resmen. Bunlarda hiç terbiye yok ha.
Kadın içeriye girdiği gibi garip bakışlarla, "Acıkmadın mı sen?"
