Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...
Bölüme geçmeden önce oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. ^^
İyi okumalar dilerim. ^^
Bölüm şarkısı : Dedublüman - Sen Bilmezsin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11.Bölüm : AF.
Baran'ın odasından çıkarken yanımıza aldığımız tek şey FELEN RESTAURANT kartıydı. Kartı ağabeyi olan müstakbel üvey babama vermesi için Aziz Ata'ya verdikten sonra kendimizi daha fazla riske atmamak için evden ayrıldık.
Aziz Ata'nın arabasında, Berfu ile arka koltukta otururken Dünya Can sürücü koltuğunun yanındaki koltukta oturmuş şarkı seçmekle meşguldü.
"Neden ya?" dedi Berfu bir anda ve her birimizin aklındaki o soruyu sordu, "Neden yırtmış olabilir fotoğraflarımızı? Hepimiz varız o fotoğraflarda, herkes var."
"Ağabeyime fotoğraflardan da bahsedeceğim," dedi Aziz Ata, "Gerekirse evi bir kez daha arasınlar."
"Belki de depresyona girmişti," diye söze girdi Dünya Can, "Tamam biz böyle bir şey olsaydı anlardık filan ama hepimiz sınav stresinden derslerle boğuşuyorduk, Baran'ın depresyonunu kaçırmış olabilir miyiz?"
"Hayır," dedim, "Siz kaçırmış olabilirsiniz ama ben kaçırmam." Aziz Ata'nın arabanın aynasından göz ucuyla bana baktığını hissettim ve konuşmaya devam ettim,
"Her gün beraberdik Baran'la. Evet son zamanlarda biraz gergindi ama depresyonda olsaydı bunu bilirdim."
"Of!" dedi Berfu ve bunalarak yanındaki camı açtı, "Ateş bastı bana. Kolonya filan yok mu ya?"
"Torpidoda vardı." dedi Dünya Can ve öne eğilip torpidoyu açtı.
"Sen de iyice yan koltuk prensesi oldun ama," dedi Berfu, "Aziz'in arabasını ondan iyi biliyorsun!"
Sessizce gülümsedim. Dünya gözlerini devirirken elindeki mor lavanta kolonyasını Berfu'ya uzattı.
"Bu arada biz Dünya ile şurada ileride ineceğiz." dedi Berfu eline döktüğü kolonyayı boynuna sürerken, "Okuldan bir arkadaşa uğrayacağız, resim malzemelerim onda kalmıştı, onları alacağım."
"Götüreyim ben sizi." dedi Aziz Ata, "Oradan devam ederiz birlikte."
"Ha, yok yok. Hem biraz yürüyüp hava almış oluruz." dedi Berfu, sonra bana döndü, "Gelmek ister misin?"
"Ben direkt eve gideyim." dedim ve öne, Aziz'e yöneldim, "Ama sen beni de indir burada, hiç yolunu değiştirmekle uğraşma, ben de yürüyerek giderim."
"Yolumu değiştirmemek için seni bu saatte burada bırakacağıma kendin inandın mı?" diye sordu Aziz Ata, derin bir nefes alıp arkama yaslandım.
