Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...
Hazırsanız yeni bölüme geçmeden önce bölüm müziğini açmayı, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. Bölüm sonunda görüşürüz. :')
İyi okumalar diliyorum. ^^
BÖLÜM MÜZİĞİ : Nilipek - Gömülür.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.BÖLÜM : KUTLAMA.
Sabah erkenden uyandım. Elimde "BUL BENİ." yazılı o sayfanın bulunduğu küçük defterimle sokak sokak gezdim. Kulaklarımda kablosuz kulaklıklarım, Deep Web'in Magic Potion şarkısının hüzünlü parti modundaki notaları ile Baran ile birlikte büyüdüğümüz mahallenin sokaklarını bir bir geziyor ve düşünüp duruyorum...
Üzerimde siyah eşofman takımım ve siyah kapüşonum da saçlarımda. Dışarı çıkıp biraz yürüyerek düşünürsem beynime daha fazla oksijen gideceğini düşünerek Baran'ın kayboluşuna bir cevap bulabileceğimi düşünmem ise belki de uzun zamandır inandığım en aptalca şey.
Bir saatlik bir yürüyüşün sonunda annem henüz uyanmadan eve dönmenin umudu ile anahtarımı büyük kapının anahtar deliğine soktum.
Kapıyı açıp içeri girdim ve kulaklıklarımı çıkardığım an salondan gelen sakin ve büyüleyici şarkı sesini duydum. Merdivenlere yönelmek yerine kaşlarımı çatarak kapının solunda kalan salona yöneldim.
Salonun kapısının yanında kalan ihtişamlı boy aynamızdan gördüğüm kadarıyla saçlarım yeni açtığım kapüşonum yüzünden karmakarışık olmuştu ve yüzüm soğuktan kıpkırmızıydı. Ben bu halde salon kapısına ulaştığımda gözlerimin önünden geçip giden görüntü ise hiç de beklediğim gibi değildi.
"Anne!" dedim şaşkınlıkla, uyuyor olduğunu umduğum annem uyanıktı, ama asıl şaşırtıcı olan elinde kahvesi ile salonun ortasında gözlerini kapatmış lila rengi saten sabahlığıyla yavaş yavaş salınarak dans ediyor olmasıydı.
"Ay!" Birden irkilerek gözlerini açtı, "Sen miydin?" dedi ve sonra şok içinde ekledi, "Sen neredeydin ki?"
"Ben... yürüyüşe çıkmıştım. Sen iyi misin?" Annem şaşkınlığım karşısında bir anda güldü.
"Beni ilk defa dans ederken görmüyorsun Derin." dedi, "Bu ne şaşkınlık?"
"Yerinde dans ettiğini çok gördüm, evet..." dedim şaşkınlığımı gizlemeye çalışarak, "Düğünlerde, partilerde filan... Evde tek başına dans ettiğini ilk kez görüyorum."
Annem güldü ve elindeki kahvesini orta sehpaya koyduktan sonra sabahlığının belini sıkıp kendisini koltuğa bıraktı.
"Dün gece parti çok keyifliydi, etkisinden çıkamadım sanırım." dedi gülerek, "Gerçi sen erken kaçtın ama... İnsan kendi doğum günü partisinden neden erken kaçar?"
