Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...
Gözlerim annemin kucağındaki ellerini takip etti, annemin her zaman çok sevdiğim o yumuşak elleri karnını buldu. Elleri karnını severken dolu gözleri nihayet bana döndü.
"Bunu böyle öğrenmeni istemezdim ama..." dedi annem, "Geciktirirsem karnı burnunda bir gelin olacağım Derin. Deha ile benim bir çocuğumuz oluyor... Abla oluyorsun güzel kızım."
Hani yıllar önce bir gün bir kaşık yemiştim yüzüme. En sevdiğim iki insandan biri canımı yakmıştı, babam... İsmim Derin Mavi'ydi, babam çok seviyor diye unutmuştum Mavi'yi. Geriye yalnızca Derin kalmıştı. Bugün ise o günün tekrarı gibiydi, aynı hisler, aynı duygular...
Ortada bir kaşık yoktu ama bugün o kaşık bir kez daha yüzüme çarptı benim.
Derin'i de sildi zihnim. Geriye ne Mavi kaldı, ne Derin.
Boşluktum ben artık, kapkaranlık bir boşluk...
Bir karmaşa denizinin içinde yüzüyor, suyun üstüne çıkmaya çalıştıkça etrafımdakiler tarafından çekiliyordum içeriye. Hayal kırıklığının metaforik anlamı su yutmaktı o an ve benim su yutmaktan başka çarem yoktu...
--------------
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
