Operasyon:Gizli Görev

27.Bölüm Elveda Sezon Finali

Bitmiştim ben artık ben artık ne Irene ne de Ölim Meleğim ben bir hiçim. Ne kadar kötü bir halde olduğumu anlatmaya bile gerek yok.

Sol tarafım bacaklarım hariç her tarafım yanmıştı.

Canımı yakıyordu. Hala daha acısını hissediyorum. Hastaneden çıkalı bir ayı geçti bile ama yaralarımın acısı hala daha devam ediyor.

Ne kremler ne ağrı kesiciler kullanmama rağmen bir türlü geçmedi acısı.

Doktorlar bunun psikolojik olduğunu söyledi.

Belki de gerçekten de öyledir.

Belki de hala o geceyi aşamıyorum ama aşamamın tek sebebi vücudumdaki yanıklar değil.

Beni bu hale getiren Karanlığın Hükümdarları.

Silmiştim onları. Onlar beni zamanın da nasıl sildiyse ben de aynısını yapıcaktım onlarda bitmişlerdi artık onlar benim için.

Onlar ve ben artık ne dost ne de düşmanız.

Günlerdir odama geliyorlar. Hepsi benimle konuşmaya çalışıyordu ama ben hiç onların suratına bile bakmadım.

Bakmicam da

Bardon hariç.

Abimdi o benim. Normal şartlarda olsa asla kabul edemeyeceğim abim.

Ama bana vurmamıştı. Onlar gibi eziyette etmedi. Onu affetmem diğerlerine göre bin misli daha kolay.

Hissettim belki çok belli olmasada gerçekten abim gibi hissettiyordu.

Yapamadım onunla da konuşamadım.

Sadece yüzüne bakabildim. Onunla konuşamadım bile.

Onu affedemediysem diğerlerini hiç affedemem.

Günlerdir odamdan dışarı çıkmadım. Sargılarım çıkarılmıştı ama yine de yaralarımı görmek istemiyorum.

Uzun kıyafetler giyip kollarımı ve elimi saklıyorum.

Saçlarım ile de yüzümü gizlerdim. Hala daha alışamadım bu yaraya hala daha acıtıyordu bu yara izi.

Saçlarım her daim önümde dururdu.

Ne yapacağımı bilemez bir haldeydim. İki hafta kalmıştı bu takımı bırakıp gitmeme.

Ben artık rahat yaşamak istiyorum. Bu iğrenç yaralarla nasıl olucaksa artık?

Yaralarım hala daha aynıydı ne bir değişim ne de başka bir şey vardı yüreğim acıyordu.

Telefonuma gelen mesajla irkildim.

Görev var...

Artık kaptan değildim ama görevlere katılmalıyım. Michael piçi ile anlaşmamız böyleydi.

Ben tüm görevlere katılıcaktım ve o da beni on iki yıl sonra özgür bırakıcaktı.

Ve on iki yılın dolmasına sadece iki hafta kaldı.

Ayağ kalkıp sargıları aldım. Uzun sweatimi çıkarıp kolumdaki yaraları bandajladım. Karnımın üstünü ve boynumun tamamını da bandajladım.

Sıra yüzümdeydi.

Yüzümü ne zaman görsem ağlardım tıpkı şimdi olduğu gibi.

Yüzümü tamamını sargılamak yerine sadece sol tarafımı sargıladım. Sargının bittiği yerlere yani yüzümün tam ortasına da bant yapıştırdım bu sayede sargı açılmazdı.