Gloomy

Part 3

پرستار بعد از بررسی زخم های فیلیکس و جیسونگ به سمت در خروجی رفت.
«بیشتر مراقب خودتون باشید پسرا. حتما گزارش اون بچه ها رو به مدیر بدید...»
و از اتاق خارج شد.

جیسونگ روی تخت دراز کشید و ساعدش را روی صورتش گذاشت. آهی کشید و با درد گفت:

+ دلم نمیخواد دیگه بیام مدرسه.

فلیکس رو لبه تخت کناری نشست و به جیسونگ خیره شد. با شوق در ادامه حرف او گفت:

- چرا نیای؟ ما دوتا میتونیم دوستای خوبی برای هم بشیم.

+ آره. بنظر میتونیم دوستای خوبی بمونیم ولی من هر جا میرم دردسر دنبالم میاد.

- متاسفم...

جیسونگ دستش را از روی صورتش برداشت و گفت:

+ منظورم تو نبودی. تو چرا متاسفی؟

فیلیکس با ناراحتی سرش را پایین انداخت و ادامه داد:

- چون بخاطر من بود که تو دردسر افتادی. بخاطر من بود که وارد این بازی شدی...
از این به بعدم معلوم نیست قراره بیخیال ما بشن یا نه. اگه هر اتفاقی برات بیفته، هیچ وقت خودمو نمیبخشـ...

+ هی هی... بس کن. خودم خودمو تو دردسر انداختم. خودتو مقصر ندون. هیچکس از من نخواست بیام تو دعوا. خودم خواستم.

فیلیکس دیگر هیچی نگفت ولی از چهره اش ناراحتی مشخص بود.

- بیا یه ذره استراحت کنیم.

جیسونگ از جایش برخاست و به سمت در رفت تا نگاهی به راهرو بیندازد که ناگهان با سر به جسمی برخورد کرد و عقب عقب رفت.

مینهو دستش را گرفت و جیسونگ را به سمت خودش کشید تا او نیفتد.

پسر کوچکتر سرش را بالا آورد و همین که متوجه شد او مینهو است، دستش را با شدت از دست او بیرون کشید.

جیسونگ منتظر ایستاد تا او از سر راهش کنار برود. متوجه شد که مینهو قصد کنار رفتن ندارد، پس او هم سعی نکرد از سر راهش کنار برود و مسیر را برایش باز کند.

هردوی آنها مانند دو بچه لجباز سر جای خود ثابت ماندند و بهم خیره شده بودند.

نگاه جیسونگ پر از خشم و نفرت بود. اما از نگاه جدی و بی روح مینهو چیزی معلوم نبود.

مینهو که دید جیسونگ قصد تکان خوردن ندارد، بازوی او را گرفت و به دیوار کوباند.

جیسونگ بخاطر کبودی های ایجاد شده روی بدنش بخاطر آن درگیری، از درد صورتش را در هم کشید.

مینهو دستش را کنار سر جیسونگ بر روی دیوار قرار داد. به صورت جیسونگ خیره شد.

جیسونگ بدون هیچ ترسی به چشمان او نگریست و گفت:

+ خیلی دوست داری سر به سر همه بزاری؟

_ همه نه. خیلی دوست دارم سر به سر تو بزارم.