MASKELERİN ARDINDA

KAÇIRILDIM

Işık

Gözlerimi açtığımda beyaz bir tavanla karşılaştım. Hemen doğrulup, nerede olduğuma baktım. Başka bir odadaydım.

Kaçırıldım mı?

Evet!

Hızlıca yataktan kalkıp kapıyı açmayı denedim. Tabiki de kilitliydi!

Kapıyı yumruklayıp, bağırmaya başladım.

"Açın şu kapı..." dememe kalmadan kapı açılmıştı.

Evet o bu çocuktu! İnternette tanıştığım çocuk! Adını unuttum, neydi ya adı? Furkan! Evet, Furkan!

Benden uzun olduğu için başımı kaldırarak ona bakıyordum. Kahverengi saçları, siyah gözleri, burnundaki piercingi, boynundaki dövmeleri...

Çok yakışıklıydı!

Ama beni kaçırdığı anlamını değiştirmez!

Daha fazla dayanamadım ve konuşmaya başladım.

"Niye beni kaçırdın?" dedim. Aslında nedenini az çok tahmin edebiliyordum.

"Polise gitme diye güzelim."

"Beni hep burada tutamazsın."

"Kim demiş onu?"

"Ben diyorum ulan! Bırak beni evime gideceğim!"

"Gidemezsin güzelim."

"Bana güzelim deyip durma."

"İstediğimi derim." dediğinde oflayıp yatağın yanına gidip oturdum. Oturmamla birlikte o da gelmişti.

"Ne var?"

"Sen nasıl kızsın ya? Kibar olsana biraz."

"Ben böyleyim."

"Allah Allah?" dediğinde göz devirip önüme döndüm.

Acaba ablam beni merak etmiş midir?

O iyi midir?

Ona birşey olmuş mudur?

Umarım iyidir ve birşey olmamıştır.

"Sen ağlıyor musun?" dediğinde ağladığımı yeni fark etmiştim.

Bacaklarımı kendime çektim ve ellerimi, bacaklarıma doladım. Başımı da sağ tarafa yatırdım, yani Furkan'ın olduğu yere.

"Neden ağlıyorsun?" dedi saçlarımı nazikçe okşayarak.

"Ablamı özledim."

"Dora'yı mı?"

"Sen nereden biliyorsun?"

"Sence?" dediğinde susmuştum. Evet Furkan annemi, babamı, ablamı, abimi, nerede oturduğumu, kaç yaşında olduğumu ve kimlik bilgilerimi biliyordu.

Çünkü panelden her bokumu bulmuştu!

Evet, beni bu kişisel bilgilerimle yaymakla tehdit etmişti, çünkü ona küfretmiştim!

Özür dilersem olay kapanır demişti. Ama ben ne yaptım? Tabiki de dilemedim!

Ve beni kaçırdı. Polise şikâyet etmeyeyim diye. Evet, Furkan bir yazılım mezunuydu. Oyüzden bu tür şeyler onun için kolaydı. İki dakikasını almazdı.

"Ablanı özlediğin için mi ağlıyorsun?"

"Evet, çünkü o yalnız kalamaz korkar."

"Neden?" dediğinde sertçe yutkunmuştum.