Selaaaam! Nabersiniz bak'im?
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum, hadi öptüm kaçtımm.
Bölüm şarkısı;
Sertab Erener- İncelikler
🌊
Gecenin sessizliği, tüm düşüncelerimin beni esir almasını sağlamıştı. Kulağımda son ses açtığım müzik bile işe yaramıyordu. Zihnim karışıktı. Kızıyordum kendime. İzin vermeyecektim kalbimin mantığımın önüne geçmesine.
İçimi birilerine boşaltmaya ihtiyacım vardı. Annem ile konuşmak istemiyordum bu konuyu. Tarafı belliydi zaten.
Salak değildim. Berkay'ın kast ettiği kızın ben olduğumu anlamıştım. Anlamıştım anlamasına ama karıştırmıştı beni. Nefret ediyordum zihnimi karıştıran insanlardan. Ne olacaktı şimdi?
Sınav senem bir erkek yüzünden çöp.
Birileri olsun istedim yanımda. Konuşup sakinleşeyim istedim. Herkes vardı sözde, öyleyse niye etrafımda kimse yoktu şu an?
Gece yarısı iki falandı saat. Elimdeki telefonun titremesiyle ekrana baktım. Alya arıyordu. Gülümsedim, tam zamanındaydı. Yan yana olmasak da telefon ile halledebilirdik bu meseleyi.
"Efendim?" Dedim sessiz sessiz. Bizimkileri uyandırmaya gerek yoktu sonuçta.
"Marin," dedi Alya sıkıntıyla. "Çok yoruldum."
Ben de çok yorulmuştum ama benimki geçerdi. Alya'nınkini anca ben geçirebilirdim.
"Çağan ile tartıştık biraz," diye devam etti. "Annemin morali çok bozuk, dedemden dolayı. Bir de kuzenime canım sıkıldı. Konuşuyorum dinlemiyorlar, anlatıyorum anlamıyorlar."
Son cümle o kadar benlikti ki. Toparladım kendimi. Aynı anda Alya devam etmeye başladı.
"Kuzenimin sevgilisini söylemiştim ya sana," dedi sıkıntıyla. "Konuşa konuşa bir hal oldum Marin. Hepsi bu işi anca sen döndürürsün diyerek yıktı bana. Yapamıyorum, bir şey yapsam Alya ayırdı diyecekler. Konuşuyorum ama bende yoruldum."
Derin bir nefes verdim, yattığım hamakta kıpırdandım biraz.
"Alya, sen kimsenin annesi değilsin," dedim. "Kimsenin psikoloğu da değilsin, hayat koçu da değilsin, yıllarca yaşamış tecrübeye sahip bir nine değilsin. Kimseye iyi gelmek gibi bir zorunluluğun yok bu hayatta. Sadece kendine iyi gelmek zorundasın."
Keşke birileri de bana söyleseydi bu cümleleri. Ama neydi? Marin güçlü kızdı. Her işin altından kalkardı. Dikti omuzları. Çok olgundu, takdir edilesiydi. Ama en çok da neydi? Bir insan evladıydı. Duygularım vardı benim de. Üzülüyordum, kırılıyordum, bıkıyordum, ağlıyordum, yoruluyordum.
Ama hayırdı. Ne olursam olayım omuzlarım dikti. Böyle olmazsan da hayat bir tokat çakıp seni yere yapıştırıyor, kalkamadığın sürece de daha çok tekmeliyordu.
"Ben bi' kapatayım mı?" Dediğini duydum Alya'nın. Önce başımı salladım salak gibi. Göremeyeceğini idrak edince "İyi geceler," dedim. Karşılık gelmedi.
Telefonumu bir kenara atıp gözlerimi tekrar gökyüzüne çevirdim. Bu yaz buraya geldiğimde her şeyin aynı olacağını sanmıştım halbuki. Kaçmak istiyordum, Bursa'ya dönmek ve bu karmaşadan sıyrılmak istiyordum.
İyi de, dedim kendi kendime. O bana karşı bir şeyler hissediyorsa, ben niye bu kadar stres yapıyordum ki? İnsanlar aşkını içine gömebilirdi. Karşılık gelmeyecekti benden, biliyorduk bunu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEGONVİLLER AÇINCA
Teen Fiction"Anne yazlığa ne zaman gideceğiz?" Topuklu terliklerinin sesini duymuştum annemin. Oturduğu koltuktan yanıma gelip beni sarmıştı. Dünya üzerinde bana bu kadar benzeyen bir insanın olması çok hoşuma gidiyordu. O zamandan beri ne zaman yazın geldiği...
