Świat się nie skończy

Rozdział 19 - Wygnanie

– Patrzcie, kto się obudził! – Nela odłożyła komórkę i usiadła na łóżku, na którym leżał Julek. – Trochę się o ciebie martwiliśmy, stary. Idź lepiej do lekarza dla cywilów na kontrolę.

Pokój powoli pojawiał się chłopakowi przed oczami. Byli w domu babci Anieli. Z każdą chwilą wszystko stawało się bardziej wyraźne, ale obraz wciąż wirował przyprawiając o mdłości.

– Ja żyję? – wychrypiał, uświadamiając sobie, jak bardzo jest spragniony. Przyjął z wdzięcznością butelkę wody, którą mu podała. – I co, wygraliśmy?

– Jeżeli rozumiesz przez to, że udało się uratować Maryzy i Aleks umarł, to tak. – Dorzuciła mu do butelki słomkę. – Czar Florki utrzymywał cię przy życiu, dopóki nie zdjęliśmy klątwy. Felicja trochę lepiej to wszystko zniosła, choć Tamara jej serce też musiała sztucznie wprawić w ruch. Padłeś jak długi.

– Gdzie ona teraz jest? – zapytał szybko. Prawie się zakrztusił, przez picie na leżąco, więc uniósł głowę i spróbował usiąść na łóżku, co wywołało jednak protest dziewczyny.

– Oddałam ci prawie całą energię, nie możesz tego zmarnować na bezsensowne forsowanie się. Leż!

– Gdzie jest Florka? – powtórzył, spoglądając na nią badawczo. – Przeżyła?

– Tak, ale na razie jej tu nie ma. Nie martw się o nią. Z nas wszystkich, to ty byłeś w najgorszym stanie. No, oczywiście, nie licząc tych, którzy zginęli – dodała i zerknęła w stronę drzwi, przez które weszła Felicja. Julek zdziwił się samemu sobie, gdy na jego twarz wypłynął uśmiech.

– Dobrze cię widzieć.

– I ciebie – odparła, nie kryjąc zaskoczenia tym, że się obudził. – Przyszłam zmienić Nelę, ale skoro nie muszę, to tym lepiej. Chodź na dół – zwróciła się do dziewczyny, siedzącej na łóżku. – Musimy pogadać z Tamarą.

– Zawołasz tu Florkę? – poprosił. Nela wyszła szybko, jakby nie chcąc słuchać odpowiedzi. Felicja spoważniała i głośno wypuściła powietrze.

– Młody, nie jesteś głupi, więc nie będę ci wciskać bajeczek, jak dziecku. Florka żyje i ma się dobrze, ale nie może tu wrócić. Na razie lepiej będzie, jeżeli skupisz się na wyzdrowieniu, zamiast myśleniu o niej.

Julek poczuł, że zrobiło mu się zimno. Wiele by w tamtej chwili oddał za umiejętność czytania w myślach.

– Dlaczego?

– Sama tak wybrała, ale to jedyne, co mogła zrobić. Gdyby wróciła, na pewno zostałaby ukarana wygnaniem albo czymś gorszym.

– Ukarana? Ona?

– To skomplikowana sprawa. Opowiem ci później, na razie odpoczywaj.

– Opowiedz teraz – nalegał – proszę, inaczej nie dam rady zasnąć! Co tam się stało? Dlaczego Florka ma zostać ukarana, a Aleks nie?

Felicja roztrząsała coś w myślach przez chwilę, ale w końcu kiwnęła głową, po czym przymknęła drzwi. Podeszła do stolika i wzięła z niego „Nasze Maryzy". Na pierwszej stronie Julek zobaczył zdjęcie z fragmentem doszczętnie spalonego lasu.

„Wyładowania elektryczne i pożar blisko domów mieszkalnych. Relacja z brawurowej akcji strażaków" – głosił tytuł.

– Tego ognia nie zaprószył tylko Aleks. Nie było mnie już tam, ale słyszałam od Rozalii. Florka wpadła w furię. Była nie do zatrzymania, nie zwracała uwagi na to, ile zniszczeń spowoduje. Chciała za wszelką cenę cię ocalić. Bez względu na konsekwencje.