Red me..

28

Matts pov

Robbie heeft gelijk misschien wil ik echt wel schrijver worden, maar de bankzitters dan? niet dat ik daar nu veel aan doe ofzo. Schrijver is toch sowiezo niks voor mij schrijver klinkt zo saai en oud. Het is inmiddels weer ochtend geen flauw idee hoe ik in me bed terechtkom maar zou vast Raoul hebben gedaan. 

Dan vliegt de deur open en spring Robbie de kamer in. Hij springt op het bed en valt dan op mij. We schieten beiden in de lach. Ik snap nogsteeds niet dat, maakt niet uit hoeveel robbie drinkt hij nogsteeds geen kater krijgt. 'ey luie aap sta eens op' zegt hij. 'waar gaan we heen dan?' als ik opsta wil ik dan wel een doel hebben. 'ergens en neem dat depri boek mee.' zegt hij terwijl hij de kamer uitloopt.

Zou hij echt nog de gesprekken van gisteravond hebben onthouden en wat heeft hij geregeld. Ik trek een trui aan met een joggingbroek en me witte airforces die niet meer zo wit zijn. Ik loop de trap af en voor het eerst in lange tijden voel ik een beetje blijheid in me. Maakt schrijven me nou echt blij? Ik loop de keuken in en der is niemand ik loop naar de gang en rob staat daar al klaar.

'nou  eindelijk klaar?' zegt hij 'yess, maar waar zijn de andere eig vandaag?' vraag ik aan hem 'die zijn allemaal weg dit weekend was je dat soms vergeten?' eig was ik dat ook vergeten.maar hoe vertrouwen ze Robbie en mij in een huis zonder mensen? Nou ja het zal wel. 

We zitten in de auto en Rob geeft me gelukkig even mijn momentje. Ik vindt het best spannend want ik haat verassingen. Ik hou het boekje tegen me borst aan en doe me ogen even dicht. Gister was namelijk weer een latertje. Na een klein half uurtje komen we bij een kleine straatje met allemaal kleine winkeltjes. opeens komt er een paar fans op ons afrennen. 'MATTHY LEEFT' hij begint te lachen en filmen. ik hou hier dus echt niet van en Robbie ziet dat ook en stuurt ze weg. 

We komen bij een winkeltje aan en we lopen naar binnen. Der staat een vrouw  bij de ballie waar rob meteen heen loopt en ik loop hem als een soort hondje achterna. 'dus u bent Matthy?' 'ja' zeg ik. 'nou wij schrijven een boek over depressieve mensen en Rob heeft stukjes van je werk laten zien en het echt heel goed en we willen graag dat een paar van die stukjes in ons boek komen.' zegt ze. Rob  kijkt me aandachtend aan wachtend totdat ik antwoord ga geven. Ik vondt het eigenlijk niet zon slecht idee en wou best graag meedoen. dus ik zette me handtekening en stuurde haar wat stukjes op.

Op de terugweg naar huis voelde ik me een beetje raar. Ik kon niet beseffen dat stukjes die ik heb geschreven in een boek komen. Sterker nog een boek over depressieve mensen. ben ik depri dan? zo erg is het toch niet waarschijnlijk heeft dat boek gewoon een goeie cover nodig en maak ik me nu druk over niks, hoop ik..

yesyes weer een hoofdstukjee hou van jullie xxlouu