Red me..

25

robbie pov

We zitten nogsteeds aan tafel de jongens zijn ook nogsteeds over youtube te praten. Eerlijk gezecht heb ik geen woord geluisterd naar wat ze zeggen. Matthy zit ook nogsteeds te roken dus ik besluit daar maar even heen te gaan. 'jongens ik ga even naar mat' iedereen knikt en ze gaan weer verder met praten.

Ik loop naar buiten en matthy zit levenloos voor zich uit te kijken op het teras. dan kijkt hij mij aan en daarna naar me benen dat was ik helemaal vergeten. 'rob.. wat heb je gedaan?' zegt hij met een zorgzame stem. 'maak je maar geen zorgen.' zeg ik terwijl ik naast hem ga zitten. 'moet je trekje?' zegt hij, ik schut nee want daar wil ik echt niet aan beginnen. na een tijdje stilte vraagt hij: 'komt het ooit nog goed met ons..' ik kijk hem aan alleen hij kijkt niet. 'ik weet het echt niet mat.' dan kijkt hij toch naar me en geeft me een knuffel. 'ik hou van je maatje.' zegt hij met een schoore stem wat vast van het roken komt. 'me oom zei altijd een quote tegen me maar ik begrijpte het nooit.' zeg ik ik heb eigenlijk geen flauw idee waarom. 'vertel maar.' ' roken helpt nu maar na een tijdje dood het je.' ik wist precies waarom hij dit altijd zei want daar is hij ook aan doodgegaan. ik kijk opzij en tot verbazing zie ik matthy zijn siggaret weggooien in de asbak. 'mischien heeft die oude knul gelijk.' en hij loopt naar binnen, ik moest lachen en loop ook naar binnen.

~tijdskip van 6 uur ~

matthys pov

Het is weer avond en ik lig weer in me bed samen met mijn gedachtes. Ik besluit maar weer het boekje te pakken want moest er elke avond van dat wijf in schrijven echt wat gaat dat ooit helpen. Ik pak een pen en begin weer te schrijven gelijk waarom heb ik dat steeds.

alles is vlak, voelt hetzelfde alsof niks me nog raken kan de intresse in leven is weg en ik schrik er nieteens zo van.  het zou me moeten boeien maar dat is het juist, het is alsof ik gewend ben aan deze verdriet. Ik ben er moe van zo moe dat ik het liefst alleen maar slaap toch weet ik dat dit niet gezond is en raap me soms bij elkaar. Maar toch hoe erg ik het probeer val ik altijd weer verder dat gat in. Waarneer komt dat eindeloze donkere gat toch aan een einde, of verdien ik dit gewoon. Ik denk dat iedereen dat zichzelf aanvraagt. Maar ja wat doen we ertegen we kunnen niet vechten want daar zijn we te zwak voor, we kunnen het alleen toelaten. Accepteren dat het mischien echt zo is en voor altijd zo zou blijven.

Ik schrik zelf even van me eigen woorden heb ik dit geschreven ik kan nooit me gevoelend uiten?