GÖREV ADI : İMKANSIZ AŞK

Süpriz

Bir insan hayatında kaç kere ölür? Bir defa mı? Peki ben neden defalarca öldüm. Çocukluğum ölmüştü benim. Gençliğim bile yoktu. Benim  ruhum yaralı bir ölüydü hangisi daha kötüydü defalarca ölmek mi? Yoksa ruhunun yaralı bir ölü olması mı?

İkisi de birbirinden beterdi. Vücudum aşırı ağrıyordu, başım , göğsüme bir şey batıyordu sanki nefes aldıkça acıtıyordu. Etrafımda biri konuşuyordu ama sesi çok  boğuktu. Ne dediğini anlamıyordum. Sesler gittikçe uzaklaşmaya başlamıştı kendimi artık karanlığa teslim etmiştim.

Bir oda vardı kapısı sonuna kadar açıktı içeriden çocuk gülme sesleri geliyordu. Ayaklarım istemsizce oraya gidiyordu kapının önüne geldiğim de dona kalmıştım. Bu olamazdı çünkü içer de ki gülen çocuk benim çocukluğumdu.

“Yaa abiss duy aytık ya yoyuldum”

“Kız sen hala R harfini diyemiyor musun?”

“Hayıy diyemiyoyum ama ama annem zamanya oyuy dedi”

“Hmm öyle mi dedi? ”

“Hıhı öyle dedi”

“Peki Berzan abinle uğraşma seni gıdıklar demedi mi annem? ”

“Yoo ben seninle uğyaşmıyoyum ki sen benimle uğyaşıyosun ”

“Öyle mi Asmin hanım? Sen belli ki akıllanmadın ”

“Ya abii duyy”

Kapı birden kapanmıştı. Asmin mi demiştim abim ayaklarım da beni taşıyacak güç kalmamıştı yere çökmüştüm. Berzan abimi görmüştüm bana Asmin demişti ne kadar uzun zaman olmuştu bu ismi duymayalı.

Başka bir kapı açılmıştı kafamı oraya çevirdim ne görecektim bilmiyordum ama gördüğüm şeyi kaldırabilirmiydim orasını bilmiyorum. Ayağa kalktım açık olan kapıya doğru ilerledim.

Gördüğüm manzara ile yine şok olmuştum bu annemle babamdı ortalarında ise ben vardım.

“Benim güzel kızım, nazlı kızım Asenam Asminim”

Babam saçlarımı okşuyordu.

“Baba neden bana nazlı kızım diyoysun ben nazlı deyilim ki”

Babam ve annem gülmüştü.

“Güzel kızım baban sana neden nazlı kızım dedi biliyor musun? ”

Annemdi bu çok güzel bir kadındı ne zaman bir şeyi anlamazsam bana sürekli anlatırdı hiç sıkılmazdı.

“Hayıy biymiyoyum annem”

Annemi çok severdim hani derler ya kızlar babalarına düşkün olur diye ben tam tersiydim babamı elbette ki çok seviyordum ama annem benim için ayrıydı ondan ayrı kalmayı sevmezdim her şeyi onunla birlikte yapmak isterdim bu sayede annemle bol bol vakit geçirmiş oluyorduk.

“Nazlı bir laftır senin gibi tatlı şirin kızlara denir benim güzel bebeğim. ”

Direkt babama dönmüştüm ona gülümsemiş boynuna sarılmıştım. Kapı ise burada yüzüme kapanmıştı.

Kapıya yüzüme kapanmıştı. Kapıyı açmaya çalışıyordum açılmıyordu. Kapıya vurmaya başladım.

“Açın kapıyı anne lütfen aç kapıyı baba abi yine alın beni yanınıza arkanızda bırakmayın lütfen lütfen... ”

Kapı açılmadı bile yere çöküp ağladım neden bunları görmek zorundaydım istemiyorum göstermeyin.

Başka bir kapı açıldı ayağa kalktım o kapıya baktım tüm abiler oradaydı annem ve babam da hepimiz yemek yiyorduk.