Broken Oath (Juramento Series #1)

02

"Okay ka lang ba malaya? Eto tubig oh." pag abot niya sakin ng isang baso ng tubig.

Dumating agad ang magulang ko at agad naman nilang nalaman ang nangyari, nakipag talo agad sila sa matandang lalaki

"Pwede niyo naman pag sabihan yung bata, sinaktan niyo pa." salita ng ama ko

"Bastos kasi yan anak mo, kailangan turuan ng leksyon tama lang yon na saktan yan." pambabale walang sagot ng matanda

"Hindi nga namin sinasaktan ang bata na walang malalim na rason, tapos kayo sinaktan niyo na nga sinisi niyo pa." Sagot ng ina ko

"Manahimik ka ahh, wala kang karapatan mag salita sa away ng pamilya." salita ng matandang babae

"Wow walang karapatan?, kayo nga walang karapatan na saktan ang anak ko." pag babalik ng salita ng ina ko

"Pag sabihan niyo yan anak niyo, malandi yan eh mahilig mag susuot ng maikling damit, mag make up. Mabubuntis yan ng maaga kaya bantayan niyo ng maigi, baka magulat na lang kayo isang araw malaki na ang tyan niyan." pag ngisi nitong ngiti.

𝑴𝒂𝒍𝒂𝒏𝒅𝒊, 𝑴𝒂𝒂𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒃𝒖𝒃𝒖𝒏𝒕𝒊𝒔, 𝑾𝒂𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒕𝒖𝒕𝒖𝒏𝒈𝒖𝒉𝒂𝒏, 𝒃𝒐𝒃𝒐, 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒂𝒈𝒂𝒍𝒊𝒏𝒈

Mga salita na araw araw tumatakbo sa isip ko, salitang laging sumisira ng araw ko. Simpleng salita para sa iba pero isang tinik sa puso ko.

I'm just 11 years old pero ganto na sila kalupit sa puslit na katulad ko, ano bang kinalaman ko sa gulo ng pamilya nila? Ako ba ang rason bakit nagwatak watak ang pamilya nila? Ako ba ang rason bakit galit na galit ang mga anak nila sakanila? What the hell did I do wrong to be punished? I didn't do anything wrong, I don't want to be like my cousin. I just want to show that I can do what my cousin can, I can match them too. Ayaw kong maging last card ng pamilya na pag wala ng ibang choice ako na ang pipiliin.

Halos ilang taon namin tiniis yun, yung bulyawan dahil sa pera, yung inggit na meron ako sa pinsan ko, yung pagtitiis sa mga tira nilang ulam. Laging pinapangako ni papa na 'Kaunti nalang, lilipat na tayo.' ilang taon ko yun hinintay hanggang sa mag 16 years old ako.

Nakalipat na kami ng bahay dahil may naging problem nanaman sa pera si lolo at ang magulang ko, nung nakalipat kami naging malungkot din ako dahil lagi lang din ako mag isa. I do house choreo, folding clothes even though maayos naman I always keep myself busy so I won't feel sad. Bukas may pasok na ako sa school.

"Mary Gwyneth P. Alonzo."

"Señora."

"Malaya Marie D. Salvador."

"Señora."

I'm grade 11 student, humss ang strand na kinuha ko, nag attendance lang ang guro namin pagkatapos ay nag turo din naman siya agad. Bakante ang oras ko pagkatapos ng subject na ito dahil may meeting daw ang guro namin sa general mathematics.

"Okay, that's all and thank you for today." Sabi ng guro ng makatapos ng isang lesson.

"Goodbye and thank you señora." Salita ng mga estudyante.

Kinuha ko na ang gamit ko para maka punta sa library, pupunta ako sa library para mag basa ng libro tungkol sa philosophy na pag aaralan namin mamaya. I still have 50 minutes para magbasa.

As usual tahimik sa library they have their own world, may nag babasa, nag susulat, nag cellphone, natutulog. I don't mind them at pumunta na lang ako sa pinaka dulo para walang magtangka maki upo sakin.

Ayaw nilang umuupo dito sa dulo dahil nakaka takot daw, dahil nasa dulo na nga  hindi mo din kasi ganon makikita ang mga taong naglalabas pasok sa library kaya siguro natatakot silang mag pwesto dito.

Nasa kalagitnaan ako ng pagbabasa ng maka rinig ako ng paghikbi, kanina ko pa naririnig yun.

"𝐍𝐚𝐤𝐧𝐚𝐦𝐩𝐮𝐜𝐡𝐚 𝐧𝐚𝐦𝐚𝐧, 𝐧𝐚𝐬𝐚 𝐝𝐮𝐥𝐨 𝐧𝐚 𝐧𝐠𝐚 𝐦𝐚𝐲 𝐧𝐚𝐠 𝐢𝐢𝐧𝐠𝐚𝐲 𝐩𝐚." pagbulong ko.

Hindi naman ako natatakot pero first time ko makarinig ng iyak malapit sa pwesto ko kaya tumayo ako at sinundan ang hikbi na kanina ko pa naririnig, hanggang sa makakita ako ng babaeng naka upo sa lapag at nakayuko. Nilapitan ko siya hindi ko makita ang muka niya pero mukang naramdaman niya ata na may tao sa paligid niya.

"Umalis ka dito!" Giit ng dalagang babae

"Okay ka lang ba?" Pag tanong ko

"May okay bang umiiyak?" Pag tingin niya sakin

Mapupungay at namumula na ang mata niya ganon din ang Ilong at pisngi niya dahil siguro sa kanina pa siya umiiyak. Mestiza siya kaya kapansin pansin ang pamumula ng pisngi at Ilong niya, meron din siyang magandang hugis na labi, may kakapalanan ang  kilay nito.

"Oo, siguro tears of joy" salita ko

"Umalis ka na nga! Hindi kita kailangan, hindi ko kayo kailangan." galit na salita ng dalaga

Umalis na ako gaya ng sabi niya. Bumalik ako sa upuan ko at nag basa but I can't take focus sa binabasa ko, I want to comfort her so bad kaso ayaw niya ng kasama

Hindi ko makalimutan yung itsura nung babae, I want to talk to her kung anong problema niya, I feel bad pag makakakita ako ng ganon ayaw kong may mga taong malungkot sa paligid ko.

Cause I know how it feel, na parang walang masasandalan, walang mapagsasabihan ng problema, walang balikat na maiiyakan, na para bang pinagbagsakan ka ng langit at lupa sa dami ng problema.

I try to focus sa inaaral ko but I can still hear her.

"Tangina ginawa ko naman na lahat, bakit bagsak pa din ako." Rinig kong salita ng dalaga

Maybe she failed her exam, project, assignment?

"Nag aral ako ng mabuti halos hindi na ako natulog pero eto pa din ang makukuha kong resulta?" Rinig kong salita ng babae

Gustuhin ko man umalis dito sa pwesto ko para hindi na ko na marinig ang hikbi ng babae, I can't parang napako ako sa upuan ko simula ng narinig ko siyang umiiyak.

𝑺𝒉𝒐𝒖𝒍𝒅 𝒊 𝒈𝒐 𝒕𝒐 𝒉𝒆𝒓 𝒇𝒐𝒓 𝒄𝒐𝒎𝒇𝒐𝒓𝒕? 𝑶𝒓 𝒏𝒐.

Baka pag hindi ko siya pinuntahan kung ano ang gawin niya, hindi kakayanin ng konsensya ko pag may nangyari sakanya.

"𝐓𝐚𝐧𝐠𝐢𝐧𝐚 𝐛𝐚𝐡𝐚𝐥𝐚 𝐧𝐚 𝐤𝐮𝐧𝐠 𝐢𝐩𝐚𝐠𝐭𝐚𝐛𝐮𝐲𝐚𝐧 𝐧𝐢𝐲𝐚 𝐮𝐥𝐢 𝐚𝐤𝐨." bulong ko sa sarili

✿︎✿︎✿︎