Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Uzun süre sonra ilk kez o geceden sonra bir kabusun ardından geçirdiğim panik atak ayaklarımı gerçek dünyaya sertçe bastırdı.
Tahir bir yandan terden yüzüme yapışan saçlarımı geriye atarken bir yandan bana derin derin nefesler almamı telkin ediyordu.
Hiçbir şeyin değişmediğini o gün anladım.
Sabahına anneme doğru giderken babamla ikisini aynı evde kavga ederken bulduğumda yer ayaklarımın altından çekildi.
Güzin'le Serhan bir köşeye sinmiş ikisini izliyordu.
Merdivenlerde kalakaldım.
"Her şey senin sorumsuzluğun yüzünden," diye sonlara doğru çatlayan sesiyle bağırdı annem. Tırabzana tutundum, onlar üstte kavga ederken ben merdivenlere tutunmuş Serhan'la Güzin'in sırtlarını görüyordum. El ele tutuşmuşlardı. Kapıyı anahtarımla açtığımın bile farkında değillerdi.
"Yeter artık mağdur kadını oynamayı kes Fidel," dedi babam. Sesi çocukluğumdaki aynı tondan bağırıyordu. Çocukluğum şimdi yanımda olsa o bile korunmak için arkama saklanırdı.
"Seninle kaç kez sorunlarımızı konuşmak istedim, daha Sitâre bile büyümemişken. Onu bana düşman etmeden evvel kaç kez konuşmaya çalıştım seninle. Bu evlilikte mutlu olmadığımı söyledim. Önce babanın arkasına sığındın. Sana şiddet uyguladığımı söylemekle tehdit edip durdun beni. Onurumu iki paralık etmekle tehdit ettin."
"Şimdi en az sen de benim kadar sorumlusun bu durumdan. Bu vaziyetimizden. Senin takıntıların yüzünden, senin olmayanı oldurmaya çalışmandan, zorlamandan bütün bunlar. Beni dönüştürdüğün adamdan nefret ettim. Kendimden nefret etmemek için senden, çocuklarımdan nefret ettim. Sana ait hiçbir şeyi istemedim ben."
"Yıllarca beni boğdun, çocuklarımı sevme ihtimalimi elimden aldın. Ayşen nasıl nefretle bakardı bana hatırlıyor musun? Mutsuzluğumuzu gördükçe tek sebep olarak beni gördü. Çünkü neden? Çünkü sen hep mağduru oynadın. Ben zorbaydım çünkü. Sizin mutluluğunuzu, ruhunuzu emen kötü adamdım ben. Hepsi ne için?"
Sesi yükseldi, bağırdı yine anneme. "Hepsi ne için Fidel?! Seni sevmediğim için. Sen kendi mutsuzluğun için çocuklarını bile harcayabilecek bir kadınsın."
Sert bir tokat sesi yankılandı evde.
"Defol," diye ağlamakla bağırdı annem. "Defol buradan. Defol git hayatımdan."
Derin bir sessizlik oluştu. Hırsla alınan ve hırsla verilen nefesler.
"Sen kabul etsen de etmesen de en az benim kadar suçlusun Fidel. Şimdi gidiyorum, ama bir daha çocuklarım üzerinden beni kötü göstermene izin vermeyeceğim, anladın mı beni? Kötü bir eş olabilirim, kötü de bir babaydım şimdiye kadar ama artık çocuklarıma nefretle bakmayacağım sırf senden diye. Sırf mutsuz bir evliliğin parçalarıydı diye onları babalarından mahrum bırakmayacağım."
