Part-8ေခတ္မင္းစ်ာန္
က်ေနာ္အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့ျပပီး ဟိုတယ္ကအခန္းမွာနားေနရင္းသူ႔အေၾကာင္းေတြကိုေတြးေနမိကာ..မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ကေလးေလးတေယာက္လိုအျမဲငိုေနတက္တဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ေနမိသည္။က်ေနာ္သူ႔အေပၚအရမ္းရက္စက္လြန္းေနျပီလား။
ေတြးရင္း..ကားတိုက္တုန္းကထိထားတဲ့ေခါင္းက အနည္းငယ္ကိုက္လာတာမို႔ က်ေနာ္လည္းစိတ္မ႐ွည္ေတာ့တာနဲ႔ေခါင္းကပတ္တီးကိုျဖည္ျပစ္လိုက္သည္ က်ေနာ္ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေလာက္ဘဲျကီးမားတဲ့ဒဏ္ရာျဖစ္ပါေစ ၾကာ႐ွည္မေမြးျမဴထားတက္ပါ မယုယေနတက္ပါ။ ထိုခ်ိန္ကုတင္ေပၚတင္ထားတဲ့ဖုန္းက ျမည္လာတာေၾကာင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မန္ေနဂ်ာဆီကျဖစ္ေနသည္။က်ေနာ္ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့..ဟိုတစ္ေန႔ကက်ေနာ္တို႔အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္မယ့္ေျမကြက္ကိစၥကို ၀ယ္မယ့္သူ႐ွိေနျပီဟုေျပာလာေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္သူ႔ကိုမွာသင့္တာေတြမွာလိုက္ကာ...ကားေသာ့ယူျပီး ဟိုတယ္အခန္းထဲကထြက္လာလိုက္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့စာခ်ဳပ္စာတန္းေတြယူဖို႔အတြက္အိမ္ကိုျပန္လာလိုက္ေတာ့သည္။အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ျခံထဲကားေမာင္း၀င္လာလိုက္ကာ...ကားကိုရပ္လိုက္ျပီး..အိမ္ထဲ၀င္မယ္အလုပ္...အိမ္ထဲက တစ္စံုတစ္ေယာက္တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔တိုးေလသည္။ ထိုလူကေတာ့အျခားမဟုတ္..က်ေနာ့္ရဲ႕ေကာ္႐ုပ္ေလးပင္။ သူကက်ေနာ့ကိုျမင္တာနဲ႔လန္႔သြားကာ...အေနာက္ကိုဖင္ထိုင္ရက္ေလးျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ျပီးေနာက္ ပါစပ္အေဟာင္းသားေလးႏွင့္မ်က္လံုးေလးေတြျပဴ းျပီးက်ေနာ့္ကိုျကည့္ေနပံုအရ...ေသခ်ာတယ္...သူထြက္ေျပးဖို႔ၾကံေနတာျဖစ္ရမယ္။ က်ေနာ္စိတ္ထဲေတြးလိုက္ရင္း..ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ၿပီး..အိမ္ထဲကို၀င္လာလိုက္ကာ ....
"ထြက္ေျပးဖို႔လုပ္တယ္ေပါ့...ဟုတ္လား..."
က်ေနာ္ေမးလိုက္ေတာ့..သူဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲက်ေနာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။က်ေနာ္သူ႔ဂိုစိတ္မ႐ွည္တာအဲ့ဒါဘဲ..ေမးရင္ေတာ္ရံုမေျပာဘူး..ေျဖခ်င္သလိုလိုမေျဖခ်င္သလိုလိုနဲ႔...ခုလည္းက်ေနာ္လည္းသူ႔ကိုျကည့္ရင္းစိတ္မ႐ွည္ေတာ့တာနဲ႔..ေအာ္ပစ္လိုက္သည္....