Her akşam dairemizde buluşup boş yaptığım arkadaş grubumun en afili elemanı Oh Sehun'a göre garip gelen bir şey vardı. Bana göre hep bilgisayarını bozan komşu oğlundan ve patrondan öteye gidemeyen Park Chanyeol, Sehun'a göre buraların en iyi bilgisa...
yorumlarınızı eksik etmeyin lütfennn, iyi okumalar dilerimmm💜🌸✨
🔱
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🔱
Conan Gray - Memories
Yaralar açılır, yaralar kapanır. Bazı yaralar hiç yokmuş gibi kapanır gider, bazıları ise arkasında ufak tefek izler bırakır, bazıları ise asla kapanmaz muhakkak bir müdahaleye ihtiyaç duyar. Müdahale edince de tam kapanmaz ama tıpkı yırtık bir tişörte yapılmış yama gibi abuk sabuk durur orada. Anlamsız, oraya ait değilmiş gibi.
Fakat ben çok güzel yamardım yırtıklarımı. O kadar muntazam yamardım ki adeta bir dikiş makinesinden çıkmış gibi olurdu. Abuk sabuk durmaz, oraya aitmiş gibi hissettirdi. Ama bu onların yamalandığı gerçeğini asla değiştirmezdi. Yine de ben çok güzel yamardım, kırıklarımı, yırtıklarımı, acılarımı. Tabii, bir süre sonra her yamalanan şey gibi her ne kadar güzel yamasam da yamalandıkları halde yırtılırlar, bir kez daha yamadığımdaysa daha da eskir ve en sonunda da bir daha yamanamayacak kadar yıpranır, paramparça olurdu.
Tıpkı Park Chanyeol'ün ben de açtığı yaralara atmaktan yorulduğum ve artık son demlerini yaşayan yamalarım gibi, yıpranmıştı duygularım da. Yamaya yamaya yalama olmuştu, duygularım da kalbimde yaralar. Kabuk bağlamıştı belki ama izi kalmıştı. Son bir haftadır aklımdan çıkmıyor, gitmiyordu o dediği laf ve bana sanki onu bin bir parçaya bölmüşüm gibi bakan gözleri. Sanki o beni mahvetmemiş, benimle oynamamış gibi bir de bana o mavi gözleriyle o kadar kırılmış bakabiliyordu da işte beni şok ediyordu. Yüzsüzlüğü tarih sahnelerinde yer alması gereken bir yüzsüzlüktü.
Ben ona olan duygularımı eskitmiştim belki ama hala daha eskimeyen kısımları vardı, tutunan direnen. Onlar acıtıyordu bu kadar. Onu bu kadar sevmem acıtıyordu canımı. Seni yakıp yıkan, enkaza çeviren ve duygularını birer çöp parçasından ibaret sanan bir adamı nasıl sevebilirsin ki diye kendimi paralıyordum. Ama seviyordum. Son demleriydi sevgimin. İçime atıp o yokmuş gibi davranmamın son demleriydi. Biliyorum, her seferinde bunu diyorum size de ancak bu sefer gerçekten son. Seviyor olsam bile beni ele geçirmesine izin vermeyecektim.
Hıhı, tabii canım. İçimdeki pembe kürklü Baekhyun, eline oje sürerken sakızdan yaptığı balonu patlatıp demişti bu düşüncelerime karşı. Çok izin vermezsin sen.
Onu görmezden gelerek telefonumun ekranın okumaya devam ettiğim MXTX'in en sevdiğim romanı olan Mo Dao Zhu Shi'ye odaklanmıştım, bilmem kaçıncıya okuyordum ama evdeymiş gibi hissettiriyordu. Wei Wuxian'ın salak salak hareketleriyle Lan Zhan'ı kızdırması ve Lan Wangji'nin ne yapıp edip onu bir şekilde Gusu Lan'a getirmesi, her şey o kadar güzeldi ki. Ancak, Lan Zhan gibi bir herifin gerçekte var olması işten bile değildi. O kadar güzel seviyordu ki Wei Wuxian'ı kıskanmadan edemiyordum. Beni neden Lan Zhan gibi sevememişti ki? Hak etmiyor muydum Wei Wuxian gibi sevilmeyi?
