Her akşam dairemizde buluşup boş yaptığım arkadaş grubumun en afili elemanı Oh Sehun'a göre garip gelen bir şey vardı. Bana göre hep bilgisayarını bozan komşu oğlundan ve patrondan öteye gidemeyen Park Chanyeol, Sehun'a göre buraların en iyi bilgisa...
upuzun bir bölüme geldim upuzun yokluğumdan sonra.
yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen, iyi ve keyifli okumalar şimdiden💗💗💗
🔱
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🔱
The Rose - Sorry & Chanyeol - Black Out
Günler geçmek bilmiyordu. Tony'nin yokluğunda, dibinden asla çıkamadığım bir boşluğa düşmüştüm. Adeta duygularım bir kara delik gibi tüm benliğimi içine çekiyordu. Ne düşüneceğimi, ne yapacağımı bile bilmiyordum. O kadar yok olmuş gibi hissediyordum ki doğru düzgün düşünemiyordum bile. Ne içtiğimin, ne yediğimin, hiçbirinin bir anlamı kalmamıştı. Kimsesiz hissediyordum. Tamamen yalnız kalmış gibi hissediyordum.
Biliyorum, öyle değildim ama eksik hissediyordum. Nefes alıyordum, aldığım nefeste bile bir boşluk hissi ciğerlerimi kaplıyordu. Ölüyormuşum ama aynı zamanda ölmüyormuşum gibi bir histi bu ciğerimi kaplayan his. Bok gibiydi.
Bu boktan histen ne yaparsam yapayım kurtulamıyordum. Kafamı dağıtmaya çalışıyordum, bir şeyler yapıyordum, işime odaklanmaya çalışıyordum, Goose'u seviyordum ama bir şekilde aklıma geliyor ve canımı yakıyordu yokluğu. Hoş, daha ne unutmasından bahsediyordum ki daha boş kafesini atamamıştım başucumdan. Gönlüm el vermiyordu o kafese dokunmaya ama baktıkça daha da canım acıyordu. Kendime acı çektirmeyi sevmiyordum. Hayır. Sadece... Sadece ne yapacağımı ben de şaşırmıştım. Kafamı toplayamamıştım ki bir türlü. Sağlıklı da düşünmemiştim.
Psikolog randevumu da iptal etmiştim çünkü yine burnumdan kanlar gelinceye kadar ağlamaktan korkuyordum. O gece gerçekten de baygınlık geçirmiştim çünkü. Nasıl oldu inanın ben de bilmiyordum ama sabaha berbat bir baş dönmesiyle uyanınca anlamıştım bilincimin kapandığını. Zaten benim ne haddimeydi kanımdaki azıcık hemoglobinle yaşamaya çalışırken burnumdan şelale gibi akan kanı izleyip kendi kendime bu durumla dalga geçmek?
Deli olduğumun ben de farkındayım. Söylemenize gerek yok.
Sağlıklı düşündüğümü hiç sanmıyordum ama şu an terapiye de gitmek istemiyordum. Nedeni açıktı; terapiye cevap verecek bir psikolojim yoktu çünkü. Kendimi iyi olacakmış gibi hissetmiyordum. Dünyam başıma yıkılmıştı. Yemin ediyorum, dedem öldüğünde bu kadar yıkılmamıştım. Neden böyle olmuştu ben de bilmiyordum.
Belki de her şey üst üste geldiği için böyle olmuştu. Chanyeol'ün bana yaşattığı hayal kırıklığı, acı ve daha nicesi derken bir de üstüne Tony'nin ölümü tuzu biberi olmuştu. Tüm bu yaşadıklarımın üzerime yüklediği psikolojik yükler toparlanmama engel oluyordu. İyi değildim. Hem de hiç iyi değildim.
