ZEMHERİ

15. Bölüm

!

UYARI: BU BÖLÜMDE ŞİDDET VE TETİKLEYİCİ UNSURLAR VARDIR.

♬
heathens
ıllılı.ı

Yoksun.
Varkende yoktun aslında.
Dünya aynı dünya,
Senli hali bir başka olsada.

Varsın.
Yokkende vardın,
Aklımda.
Yalnızca orada yaşayabiliyorsun,
Orada yaşatabiliyorum seni.

Cümlelerimde ölüsün,
Satırlarımda yaşıyorsun.
Zihnim enkaz, altında kalıyorum.
Yanında kalabilmek varken,
Binlerce ışık yolu uzağında kalıyorum.

Sana,
Sen kavramını bilmeyen,
Sana.

Bana,
Hiç kavramından oluşan,
Bana.

15. BÖLÜM

Hayatta her zaman yanlış kararlar alırız. Kimi zaman yanlış olduğunu düşündüğümüz kararlar bizim için en doğru olanıdır. Bazen öylece bir pamuk ipliğine bağlı hissediyorum her şeyi. Duygularımı en uç noktasında yaşıyorum mesela. Bazense yaşamıyorum, sanki orada benden geriye bir şey kalmamış, ıssız ve sessiz. Sanki hiçlik var orada. Gerçekten üzüldüğüm bir an yok, mutlu olduğum ya da. Hayatı yaşamayı seviyorum ama bir o kadarda istemiyorumda. Umursamıyorum artık yaşananları ya da insanların duygularını ve bunu antidepresan kullanmadan yapıyorum. Ağlıyorum ama gerçekten içimde bir yer acımıyor. Ne zaman tekrardan bir şeyler hissedebilirim bilmiyorum. Hayata tekrar dönmek istiyorum fakat insan önce kendindeki sorunu çözmeli. Bilmiyorum içimde tarif edemediğim bir yorgunluk var, derinlerde bir yerde çok yorgunum.

Küçükken kendimi dumanla zehirlemiştim. Böyle bir aptallığı neden yaptığım ise işin garip olan kısmıydı. Günlük tutardım ben, her şeyi yazar, yazdıkça rahatlardım. Yazmaktan başka çarem yoktu çünkü içimdeki acı ancak yazarak düzeliyordu. Yazarken rahatlıyordum. Sonra bir gün bir şeyler oldu, yazamaz hale geldim. Acı katlanılmaz bir haldeydi, sonra bir gün annem yazdıklarımı okudu bir daha yazmadım bende, en azından annem gidene kadar. Sonra zehirledim kendimi, yazdığım yazıların dumanında. Yazdıklarım yanarsa düşüncelerimde yanıp gider sandım. Öyle olmadı. Ben o gece zehirlendiğimle kaldım.