ԻՄ ԵՐԵՎԱԿԱՅԱԿԱՆ ԸՆԿԵՐ (MY IMAGINARY FRIEND)

ՎԵՐՋԱԲԱՆ

ՇԱԲԱԹՆԵՐ ԱՆՑ

Շաբաթներ անցան այն օրից ինչ երկու կենդանի ու անկենդան մարդիկ հայտնվել են մի աշխարհում, որը բոլորը դրախտ են անվանում։ Այն տեսքով հիշեցնում է Եդեմական պարտեզ իր բոլոր բարիքներով, կենդանի ու անկենդան բնությամբ։ Կարծես հոգի են առել Ադամն ու Եվան, ՈՎՔԵՐ այլ մարդկանց մարմնում հոգի առնելով վերստին ճախրում են դրախտում ու վայելում իրենց կյանքը։
Բայց ո՞վ կպատկերացներ, որ այն իրականում.....

- Աաաաաա) Աստված իմ այս ինչ երազ էր) գրողը տանի....ե....ս, նկարը....չէ չէ սա երազ էր....ես մեռած չեմ...ես չեմ կարում մահանալ, ո՜չ....
Աղջիկը տրորելով աչքերը' դրանք հառեց իր գլխավերևում կախված տղայի նկարին...այն առաջվա պես պայծառ էր, ժպտուն ու լի սիրով և ջերմությամբ...միայն թե ափսոս որ ամբողջ երազ էր, ընդամենը ԵՐԵՎԱԿԱՅԱԿԱՆ մի պատկեր, արտացոլանքն, կամ էլ' երեւակայության արդյունք....
Ապա անկախ իրենից սկսեցին աչքերից արցունքներ թափվել.
- Իսկ ես...ես մտածում էի, որ վերջապես գտա իմ իդեալական Ապոլոնին, նրան, ում մասին միշտ երազել եմ...ես չեմ ուզում որ երազս ավարտվի....չեմ ուզում...
Դրան հաջորդեց դռան թակոց։ Արագ մաքրեց աչքերն ու գնաց այն բացելու։ Սակայն աչքերի տեսածին հավատալ... միգուցե դուք ևս չկարողանաք...նույն կերպարն էր, այո՛, նույն կերպարը, ինչը որ նկարում էր և աղջկա երազներում։
- Ըըը....
- Կարո՞ղ եմ ներս գալ գեղեցկուհի)
- Հա....հ հը...ե...կեք,- վախից ու շփոթմունքից լեզուն կուլ տվածի պես կակազում էր աղջիկը...
- Տատիկս....տանը չէ՞)
- Նա....ըը նա մահա...ցել է....((
Ապա լսվեց տղայի բարձր ճիչը, ու ծնկի եկավ գլուխն առնելով ափերի մեջ)
Հարազատի կորուստը իհարկե ամենադաժան ցավն է, որը երբևէ կարող ա պատահել մարդուն։
Աղջիկը դեռ կանգնած էր արձանի պես սառած ու գունատ։ Ձեռքերը կապտել էր եղունգների հետքերից. սեղմում էր եղունգներով համոզվելու համար որ իսկապես սա երազ չէ... բայց բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար սա ԵՐԱԶ ՉԷ)
Ապա տղան ոտքի կանգնեց ու բռնեց աղջկա ձեռքը.
- Դու իմ տատիկի տանն ես ապրում Ալլա)տատիկիս կողքին եղած վերջին մարդն ես ում...ում ես ունեմ)թույլ տուր լինել կողքիդ...իմ երազների արքայադուստր....
Ապա մոտեցավ ու համբուրեց աղջկա ալ շուրթերը դրանք միաձուլելով իր շուրթերին ու աղջկան տանելով երանելի աշխարհ...
Աղջիկը իսկապես որ սավառնում էր, այս անգամ իրական աշխարհում, այնտեղ ուր չկան երազներ, կա լոկ իրականություն...իր բոլոր' սև ու սպիտակ գույներով։ Բայց անակնալ հետ եկավ ու հարցրեց.
- Ըը դու չե՞ս մահացե....լ..
- Բոլորի համար այո) բայց ոչ քեզ համար)երբ գնացի պատերազմ ու գերի ընկա, սուտ լուրեր տարածվեցին թե մեռած եմ, բայց.... կարողացա վերադառնալ...սակայն իմանալով որ տատիկս այլևս չկա, չէի հավատում, չէի կարողանում համակերպվել...ես մինչև այս պահն էլ իրեն էի փնտրում...ու քո եկած օրվանից ես միշտ երազումս քեզ եմ տեսել..... ու մի բան հասկացել.... ԵՐԲԵՄՆ ԵՐԵՒԱԿԱՅՈՒԹՅԱՆ ԱՐԴՅՈՒՆՔԸ ՄԵՐ ԻՍԿ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆ Է...ԱՅՆ ԻՆՉ ԿԱ, ԲԱՅՑ ՄԵԶ ՏԵՍԱՆԵԼԻ ՉԷ...ՄԵՆՔ ԴԱ ՏԵՍՆՈՒՄ ԵՆՔ ԵՐԱԶՆԵՐԻ ՄԻՋՈՑՈՎ...
ԿԱՄՈՒՍՆԱՆԱ՞Ս ԻՆՁ ՀԵՏ)
- ......Իմ ԵՐԵՎԱԿԱՅԱԿԱՆ ԸՆԿԵՐ 💚ԻՄ ԱՊՈԼՈՆ)ԵՍ ՀԱՄԱՁԱՅՆ ԵՄՄՄ)

🌚💚

Ավարտվեց ևս մեկ կարճ բայց իմաստալից պատմություն։
Ժանրը ֆանտաստիկ էր, դրա համար միգուցե լինեն բաներ, որոնք շատ հեռու լինեն իրականությունից։ Դա նորմալ է, ասեմ ավելին' ժանրին բնորոշ ու պարտադիր հատկանիշ։
Երևակայեք, երազեք ու ՀԱՎԱՏԱՑԵՔ, որ ոչինչ ԵՐԲԵՔ հենց այնպես չի լինում։ Մեր երազները նույնպես իրականանում են, դրանք մեր իրական կյանքի արտացոլանքն են։
ԱՂՋԿԱ ԵՎ ՏՂԱՅԻ ԵՐԱԶՆԵՐԸ ՓԱՍՏՈՐԵՆ ՆՈՒՅՆՆ ԷԻՆ, ՆՐԱՆՔ ԿԱՊՎԱԾ ԷԻՆ ՀԶՈՐ ԹԵԼՈՎ, ՈՐԸ ՆՐԱՆԻՑ ՈՉ ՈՔ ՉԷՐ ԷԼ ՆԿԱՏԵԼ.... ԱՅՆ ԻՐԱԿԱՆ ԷՐ, ԲԱՅՑ ՄԻԱԺԱՄԱՆԱԿ ԵՐԵՒԱԿԱՅԱԿԱՆ....💚🌚

ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ 💚🌚