Bir insan hayatında ne kadar acı çekebilir ki?
Ne kadar yalanı kaldırabilir ki?...
Arabanın farları gözlerimi kör edercesine açılınca bir anda elimi gözlerime siper ettim.arabanın kapısı açıldı farlar yüzünden hiç bir şey göremiyordum.arabadan inen...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'bölüm on'
&
~benim için dans et~
İyi okumalar🖤
...
...
Amcası küçük zeriayı karanlık korkunç ve mide bulandırıcı sessizlikte olan koridorda sürüklüyordu küçük kız ne kadar yalvarsadaamcası onu dinlemiyordu.
Küçük kızın acıyla inleyişi korkunç ve sessiz koridoru dolduruyordu.amcası tekrardan saçlarından kavrayınca küçük kızın bu acı içindeki inlintileri çığlığa dönüştü.okadar içler acıtıcıydı ki,yetim kalmış bir kızın bir aileye muhtaç kalması.
Zerianın yardım dileyecek kimsesi yoktu ne bir annesi ne bir babası ve ne bir kardeşi vardı.acıyla kıvranışları ve yalvarışları hiç bir şeyi değiştirmiyordu.küçük kız her bağırdığında amcası dahada şiddetili kavradığı saçları koridorun en derinlerine doğru sürüklüyordu.
Zeria için o kadar çaresiz bir durumdu ki çağırıp yardım isteyecek ve sığınacak kimsesi yoktu.
Amcası kızın saçlarını arkaya eğdi ve yüzüne bakmasını sağladı"sana işlerimi halledene kadar odandan çıkma demiştim,seni orospu şıllık" yüzüne gelen ani tokat ile küçük kız titredi yanağı bir ateş misali yanmaya başladı hıçkırıklarıyla konuşmaya çalıştı"b-b-ben sad-eceç-çokaçık-mıştı-m"zar zor söyleye bildiği kelimeler amcasını kızdırmıştı"ben sana ağlarken hıçkırılmicak demedim mi?"diyerek küçük ve naif derili masum çocuğa hayvan misali bir tokat daha yapıştırdı.
Küçük bedeni bu kadar işkenceye dayanamamıştı bilincini yavaş yavaş kaybediyordu amcasının telefonu çalınca amcası zorda olsa kızın saçlarını bıraktı.
