Mutfakta yemeklerle uğraşan Elif Hanım'ın yanına doğru gittim.
Aklımdaki birkaç soruyu soracaktım.
"Şey Elif Hanım, bir şeyler sormak istiyorum da, gelecek olanlar sadece anneanneler mi?" dedim mutfak masasına otururken.
Elindeki kurabiyelere şekil veriyordu o da.
"Yok kızım, dayın ve teyzen var birer tane onlar da gelecek. Birkaç gün sonra da babaannenler damlar hemen." dedi.
Sanırım biraz sıkıntılıydı araları.
"Anladım teşekkür ederim." dedim mırıldanarak.
"Benimde canım sıkılıyordu seninle baba tarafının dedikodusunu yapabiliriz ne dersin?"
Dedikodu demek ben demekti. Bayılırdım.
"Ayıp olmaz mı ki?" dedim.
"Yok kızım ne ayıbı onlar yaparken ayıp olmuyor da ben konuşunca mı ayıp olacakmış."
"Tamam öyleyse yapalım."
"Bak şimdi senin bir tane halan var iki tane de amcan. Büyük ihtimalle seni görmeye onlar da gelir. Recep amcanı çok severim ama Ahmet amcanı hiç sevmem. Halanın adı da Yeşim, onu da arada sırada severim." dedi ve soluklandı.
"Babaannenle halan çoğu zaman mikser görevini üstlenirler mesela ortada bir olay yokken bizi birbirimize düşürürler falan herkesle. Ahmet amcan zaten üst seviyede bir insan. Sadece kendini düşünür ve kardeşlerini hiç düşünmez. Baban, halan ve diğer amcandan büyük olmasına rağmen bir kere abilik yaptığını görmedim onlara. Rahat bir tip yani." dedi ve şekil verdiği kurabiyeleri fırına koydu.
"Ama Elif Hanım sadece anlattığınız kadarına dayanarak konuşuyorum, bunlar amcamı kötü birisi mi yapar ki?" dedim.
Yönünü tamamen bana çevirdi ve gülümsedi. "Tabii ki de yapmaz benim güzel kızım, ama sadece bunlar yok. İleride sende beni, bizi anlarsın." dedi.
Kapının çalmasıyla beraber mutfaktan çıktık.
"Anneannenler bir saate burada olurlar sanırım baban geldi." dedi Elif Hanım kapıya yönelirken.
Kapıyı açtığımda karşımda Adil Bey ve Merih vardı.
Adil Bey elinde tuttuğu poşeti kocaman gülümseyerek bana verdi.
"Ne güzel yapmış." dedi Elif Hanım ve Adil Bey ile odalarına çekildiler.
Merih ise bu duruma göz devirip uzaklaştı.
Neden böyle yapmıştı ki?
Hayatımdaki tüm insanların bir davranışı diğerini tutmuyordu.
Omzumu silkerek elimdeki pastayı yemek için koşar adımlarla mutfağa gittim.
Pastayı açtığımda içerisinde bir not vardı.
"Gül güzeli kızıma babasından ilk hediyesi. Hediye de sayılmaz ama, aramızdaki ilk etkileşim. Hayatımda hiç çilekli pembe bir pasta almadım daha önce bu eve. Umarım bundan sonra da hiç eksilmez. (:"
Notu açıp okuduğumda çok dıygulanmıştım. Ben ondan basit bir pasta istemiştim ama basit bir pasta onun için ne kadar da anlam ifade etmişti.
Bende daha önce hiç çilekli pasta yememiştim. Çünkü çilekli pasta sevmezdi diğer babam.
İlk defa benim istediğim bir pastayı yiyecek olmanın mutluluğu kaplamıştı içimi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
