İKİZLER

4.Bölüm🌑

Merhaba gençler,

Nasılsınız?

Bölümü geç atma sebebim Wattpad'im de bir sorun vardı. Onun olmasını bekliyordum. Kusura bakmayın.

Umarım beğenirsiniz.

Yorum yapmayi ve begnemeyi unutmayın.

'Sevgi, paylaştıkça çoğalan tek şeydir.'
-Dolunay Maskeli Kız-

Keyifli okumalar.

.....

4.Bölüm

Akın Özdemir'den

Siparişlerini verdiğimde "Afiyet olsun" deyip işime geri döndüm. İş yapmaktan nefret etsem de mecburdum. Gözlerim Efnan'ı aradı, ama yoktu. Kalbime giren ağrıyla derin bir nefes aldım.

Başına bir şey gelmişti, hissediyordum.

En son Mehmet abinin yanındaydı; onu son gördüğümde oradaydı. Oraya baktığımda Efeler ve Mehmet abi vardı ama Efnan yoktu.

Tepsiyi tezgaha bırakıp Mehmet abinin yanına doğru yürüdüm. Önlerinde durduğumda merakla bana baktı.

"Abi, Efnan nerede?" dedim merakla.

"En son lavaboya gitti," dediğinde kafamı sallayıp personel lavabosuna doğru gittim. Önünde durduğumda kapıyı açmayı denedim, ama kilitli olduğu için açılmadı. Kapıyı çaldım, ses yoktu.

"Efnan," dedim tekrar çalarak.

Yine ses gelmemesiyle aklıma gelen panik atağı ile Ali abinin odasına doğru koştum.

Ne olur yine geçirmiş olmasın.

Herkesin bakışları üzerimdeydi ama umurumda değildi. Ali abinin odasının önünde durduğumda kapıyı çalıp komut beklemeden girdim.

Esra abla da içerideydi; karşılıklı oturmuş konuşuyorlardı.

Ali abiye bakıp, "Abi, Efnan lavaboda panik atak geçirmiş olabilir, lavaboda kilitli ve ses vermiyor," dedim hızlıca ve nefes nefese.

Kafasını sallayıp çekmeceden lavabonun yedek anahtarını aldığı gibi koşarak aşağı indi. Ben de arkasından gittim. Esra abla da arkamızdan geliyordu.

Ali abiyle lavabonun önünde durduğumuzda beklemeden açtı. Ama açılmadı; önünde bir beden vardı. Bu, Efnan'dı.

Panik atak geçirmişti.

Ali abi zorlanarak da olsa kapıyı geçebilecek kadar açtı. İçeri girip beklemeden Efnan'ı kucağına aldı. Kapıyı açıp geçmesini bekledim.

Hızla içeri girip onu koltuğa yatırdı. "Kolonya getirin!" dedi kükreyerek.

Bense Efnan'a öylece bakıyordum. Yine ne düşünmüştü? Aile olmayan o insanları mı?

O insanlardan nefret ediyordum.

Hani derler; ya ne olursa olsun sevin, sizi büyütüler, yetiştirdikler. Ama öyle olmuyor işte. Bazı anne babalar, sevilmeyi hakketmiyor.

Bazı çocuklarda sevilmeyi hakketmez. Ya da hayır öyle bir şey yoktu. Ne olursa olsun, her çocuk sevilmeyi hak ediyor. Belki büyüdükçe kötü olurlar, o zaman aralarına yıkılmayacak bir duvar girer, anlarım. Ama biz bir şey yapamdan, sadece doğduğumuz için sevilmeyen, çocuklardık.

Buydu zoruma giden. Suçsuzduk. Hiçbir suçumuz yokken onlar bunu yapıyordu...

Mehmet abi kolonya getirdiğinde Ali abi açıp eline döküp boynuna ve ardından bileklerine sürdü, kolonyayı koklattı.