Restored and Shattered (Available In Finovel And Novelah)

CHAPTER 48

Kaven

She was drugged. Her so-called friends were the ones who did it to her. I thought she was getting better. Yun ang alam nang lahat, dahil iyon ang gusto nyang ipakita.  Hindi ko alam. Walang nakakaalam. Hindi ko alam na sa tuwing nasasaktan ako sa mga naririnig ko sa kanya, ay mas lalo sya nasasaktan sa mga nangyayari sa kanya.

Kung alam ko lang.  I couldn't help but feel guilty and hate myself as I looked at Naih lying unconscious in a hospital bed. The guilt was consuming me. Hindi ko maalis ang tingin ko sa walang malay nyang katawan.

Naih's mother broke down when she learned about what Naih had been through. No one knew. She tried to forget. She tried to bury the truth. She didn't want anyone to know about it.

She faked about her losing her memories. Maybe because she thought if malamin namin ay pandidirihan namin sya. Nagawa nya kaming paniwalain na ayos lang sya. She mastered a perfect smile in front of all of us.

I ruined it. We ruined the smile that shes making. Kung hindi nya ba kami na huli na Noah, hanggang saan nya itatago ang sakit at pait na nararamdaman nya.

Sa tuwing magigising sya ay palagi syang nagwawala. If it weren't for the sleeping pills, she wouldn't calm down. Wala nang nagpapakalma sa kanya ngayon, everyone around her she pushed away. Kahit na kay Noah ay galet na galet sya. Galet na galet sya sa lahat. Nightmare after nightmare. Hindi narin ako nag abalang ipakita ang sarili ko sa kanya. Sa kanila.

Noah decided to put Naih in a mental health facility for her to recover.

After that, I stopped visiting her. I become busy with my studies, wala narin akong balita tungkol sa kanila. It was Ria who said that Naih didn't need me anymore. Sya narin lang kasi ang nakaka-bisita kay Naih. Hindi narin ako nag tangkang magpakita kya Noah since then, nag simula narin kasi akong umiwas. I know Noah, hindi nya iiwan ang kapatid nya, pero alam ko rin masasaktan ko sya pagmananatili pa ako sa tabi nila. I didn't want him to choose between me and his sister, ayaw kong sa bandang huli ay pagsisi syang maramdaman. At kahit piliin nya ako. I still wouldn't choose him. I wouldn't sacrifice someones life for our own selfishness. And I think it's also for the better. We need to fix each other self. By fixing ourselves we need changes. And sacrifices can be needed sometimes.

I look at the sky, natatabunan nang ulap ang sinag nang araw kung kaya't hindi masyadong sisinag ang araw. Sighing, kanina ko pa hinihintay ang sasakyan susundo sakin. I'm going to province for Dad, he had been contacting me, asking for me. I realized why he had been asking for me. His so-called family left him, just because he is sick. And now he needs his son para may mag alaga sa kanya.

He is still my father. At tsaka pabor narin sakin 'yon. If hindi ko mahanap ang sarili ko dito maybe in other place I'll find my peace. Makakatulong narin 'tong pag layo ko para maibsan ang sakit na nararamdaman ko ngayon. This is what I need. A new place a better environment to find my self and peace.

As the car approached, malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko.

Kanina pa tunog nang tunog ang teleponong hawak ko, probably it's Ria or Ciaro. They been contacting me non stop, simula pa nang makalapag ang eroplanong sinakyan ko. It's not that I don't want to talk to them,  siguro iniiwasan ko sila. Siguro. Sa Iloilo ko nadin itutulog ang pag c-college ko. Babalik parin ako sa lugar na iyon. Ang Lugar kung saan ako lumaki.

Bumuntong hininga ako habang pinagmamasdan ko ang familiar na malaking bahay sa aking harapan. Ito ang bahay na aking kinalakihan. I didn't want to go back in this house again. I used to wish not comeback in this place before.

Mahigpit ako kapit ko sa maleta kong dala nang biglang bumukas ang gate nang bahay.

"Ate Minda." Sambit ko nang makita at mapagmasdan ang pamilyar na muka nang kasambahay namin.

"Sir Kaven. Kayo po pala. Welcome back ho!"

"Ako na imong gamit sir!" Binigay ko sa kanya ang hawak kong malita at tahimik na sumunod sa kanya.

"Dako ka na ya sir. Baw katong san-o lang kagamay pa sa imo."

I'm not really close with the maids before, but we sometimes talk. Sila lang din naman kasi ang nakaka-usap ko dito sa bahay.

"Si papa po?" Tanong ko, habang nililibot ang tingin sa kabuuan nang kabahayan.

"Papa, si Kuya Kaven ko po." Kunot noo akong nilingon ang pinangalingan nang hindi pamilya na boses nang isang bata.

Isang bata na sa tingin ko ay nasa edad na tatlong taon, tumatakbo ito papunta sa akin. Nakita kong nakasunod dito si Papa na naka-ngiting salubong sa akin.

"Maligayang pag dating anak. Kamusta ang byahe?" Hindi ko maalis ang tingin ko sa maliit na batang nakangiti ngayon sa harapan ko. Naguguluhang tumingin ako kay Papa. Last time I remembered he doesn't have a kid to his wife.

"Ah sir Kaus anak. Inampon ko, anak sya nang kaibigan malayo kong kaibigan namatay kasi ang mga magulang kaya wala nang mapuntahan ang bata kinuha ko nalang." Napalunok ako habang pinagmamasdan ko syang lapitan ng may buong ngiti ang bata. Ginulo nito ang buhok nito. Tsaka nakangiting humarap sa akin.

Hilaw na ngiti ang binigay ko sa kanya habang ginagawa nya iyon. I never saw Papa showing affection towards someone before. Hindi ko maiwasang hindi mainggit sa batang kaharap ko. He easily get the loved that I've been longing before.

"Akyat na po ako." Hindi ko na hinintay na mag salita si Papa kahit na ang batang may masayang expression na nakatingin sa akin at mabilis na umakyat sa dati Kong kwarto.

"Matagal na po ang batang 'yon dito Te?" Tanong ko kay ate minda nang dalhan nya ako nang pagkain dito sa kwarto ko.

"Oo, ijo usap-usapan nga dito sa bahay na ayaw nang Tita Alice mo sa batang yan, kaya sila nag hiwalay." Napakunot noo akong tumingin sa sulok nang aking kwarto dahil sa sinabi ni Ate Minda. Dad choose that kid over Tita Alice? Huh! Fuck. Samantlang ako dating harap-harapang binabastos nang asawa nya ay hindi nya magawang ipagtanggol?

Inis na binato ko ang katawan ko sa kama.

Piece of mind. Well then, I just get back to my nightmares again.

~~~Bye~~~