Restored and Shattered (Available In Finovel And Novelah)

CHAPTER 38

Kaven

Biglang kumirot ang dibdib ko nang Makita ang pagsusumamo sa mga mga nito. Pero sa tuwing naalala ko ang sinabi sa akin nang mommy nilang nang araw na iyon. Para akong sinasak-sak nang paulit-ulit.

"Ano bang gusto mong ipaliwanag?" Pinipigilan ko ang sarili kong sumigaw at huwag ipakita sa kanya ang emosyon ko.

"You should have done that last week," tila pagod kong sambit, pilit ko nang inaagaw ang kamay ko mula sa pagkakayap niya.

"I was scared..." Bulong nito habang nakayuko.

"Then I am hurt... I am hurting, Noah." I keep my voice stern pero hindi ko maiwasang hindi mapiyok habang sinasabi ang mga katagang iyon.

"You did what? Oh.... Yeah.. you just used me, right?" I saw how his Adam's apple moved up and down. I could also see his body shaking.

"Ginamit mo lang ako, diba?"

"Na duwag ako, thinking that you wouldn't accept me." Hirap nitong sambit, trying to reach my hands.

"Wag kanang magpaliwanag." Tinignan ko ito sa mata, with disgust. "I needed that last week, at hindi ngayon."

"Stop following me." Nakikita ko na ang gate ng apartment ni Ciaro kaya mabilis ko itong nilakad.

Naramdaman ko ang pagsunod nito sa akin ngunit hindi ko iyon pinansin.

"I was stupid," Noah finally confessed, his voice filled with regret. He reached out to grab my arm, but I instinctively pulled away.

"Huwag mo akong hawakan." Mabilis kong tinapik ang kamay nito.

"Stupid doesn't even begin to cover it," I snapped, the anger bubbling inside me. "Pinaglalaruan mo ako. Pinaniwala mo ako. You made me believe that there was something real between us, only to find out that you're just using me to take revenge for your sister." Hindi makapaniwalang tumingin ako dito. Overthinking how he played with me. Memories came crashing in my brain.

"Alam mo kung gaano ako kahina, and you took advantage of it."

"Wala akong ibang ginawa kundi ang magbigay nang magbigay, didn't expect in return. Pero bakit? Bakit nyo ako ginaganon?"

"Are you happy? Na satisfied ka na? Sinira mo lang ulit ako."

Noah's eyes pleaded with me, his voice filled with desperation. "I didn't mean to hurt you, Kav. I was just...lost. Naih is dying, I couldn't do anything." Tila hirap nitong sambit.

"She asked me na bantayan ka, I didn't use you, baby, please maniwala ka, my intention for you is genuine, it's just my sister.... She really loves you."

Umiling ko siyang tinignan, pilit kong pinupunansa ang mga luhang umaagos sa mga mata ko.

"You should go."

"My... Sister." Bulong nito ngunit naabot parin iyon sa pandinig ko.

"She needs you... Please help her." Garalgal na boses nitong sambit, he's crying I know. His voice screams pain.

I looked at him in disgust. How dare him. Paano niya nagagawa sa akin 'to?

Niloloko at ginamit niya na nga ako tapos ngayon nagagawa niya pa akong ipagtabuyan? I muttered "what the fuck" before turning my back at him at pumasok sa bahay ni Ciaro. Ilang beses akong napalunok, tumingala akong muli sa madilim na kalangitan.

Kagat labi, nagpipigil ng iyak, habang nakatingala sa kalangitan. I hate myself. I never learned my lesson, I'm too nice and they end up using me but then I do the same thing over again. Nakaka-drain pala, no? Nakaka-pagod. Paulit-ulit. This cycle never breaks.

I find myself here again in my room, staring at nothing. Questioning myself saan nga ba ako nagkamali.

Seconds, minutes, hours? Namalayan ko na lang ang sikat ng araw na sumisilip sa loob ng silid ko. Biting my inside cheeks, I can't find myself to move.

I shouldn't dwell on this, eh, hindi na dapat ako papaapekto sa mga ganito. Dapat sana.

"Kav?" Ciaro's voice filled my ears as my room door creaked and I saw Ciaro's head, nakasilip sa akin. I gave him a smile, thinking that maybe I can fool him to think that I'm okay. Ngunit isang kimi ngiti lang ang binigay nito sa akin.

"Out of your room, let's talk." Napalunok ako at dahan-dahang tumayo, I tried to fix myself but I think I'm too hopeless for that.

"Look at me, Kaven." Napapikit ako tsaka pinilit ang sariling tumingin sa mga mata niya.

"Your eyes are fluffy red. Did you cry again?"

Paulit-ulit na pag-iling ang ginawa ko sa harap ni Ciaro, convincing him—convincing myself that I'm okay. That it wasn't that hurt na sanay na ako.

Kaagad itong lumapit sa akin tsaka dinaluhan ako ng mahigpit na yakap.

"Shh, it's okay. I'm here, hindi natin sila bati." Mas lalong akong napahagulgol at malakas na umiyak habang yakap-yakap siya. I felt like I'm a small child hugging his mom.

"Hindi natin sila bati."

Paulit-ulit akong tumango habang yakap-yakap pa rin sa kanya. "Hindi natin sila bati."

"Dang, para tayo mga bata." Natatawang sambit ni Ciaro habang binibigyan ng haplos ang ulo ko. Kaya nahawa rin ako sa tawa niya. Sumisinghot-singhot ko pinunasan ang mga luha ko tsaka. Natatawang tumayo.

We're sitting on the floor habang magkayakap, para kaming tanga na nakaupo sa sahig at nag-iiyakan.

"Gago, may uhog yung damit ko." Sinamaan ko ito ng tingin tsaka nalipat ang tingin ko sa damit niyang basa ng luha ko. Kagat labi ako, umiwas ng tingin at nagpipigil ng tawa nang may makita akong sipon doon.

"Kadiri amputa, ang dugyot Kaven." I burst out laughing because he is hysterical.

"Ang oa ah."

"Ikaw ang oa, gago 'to." Inirapan ko ito tsaka nagpunas ng luha.

Tumingin ako kay Ciaro, this motherfucker has been my best friend for 5 years. He became my very first real friend. I met him in high school, we're like fire and water, magkaiba ang personality namin but somehow we still click. Magkaiba lang kami ng school na pinasukan dahil unlike me, Ciaro didn't grow up having the privilege of money.

Barumbado lang siya minsan, but I know better than anyone that it's only his way of coping up. He grew up with his parents beside him. Ang Lola niya ang kumukupkop sa kanya.

But I can't say that I'm lucky to have grown up with parents, because they may be physically present but mentally and emotionally? They are not. Nandyan nga pero parang wala naman. Nasa malapit nga pero ang layo-layo naman.

"Oh, tubig!" Kinuha ko ang inabot niyang tubig tsaka nilagok iyon. I suddenly felt thirsty, kulang ang isang basong tubig para punan ang pagka-uhaw ko.

Bahagya akong natawa nang makita ko ang basong walang laman. Uhaw sa pagmamahal at atensyon ah.

"Gago, baliw, tama na 'yan."

"Ay, teka. Sisinghutin ko lahat ng luha ko para bumalik para maging okay na ako." Pa-irap ko siyang tinignan. Gago talaga. I side-eyed him and scoffed in disbelief. Napaka-bobo, hindi ko alam kung bakit na-tyagaan ko 'to nang ilang taon.

"Tangina nito."

"Tangina mo din." Naasar kong sinabi.

Isang katahimikan ang dumaan sa aming dalawa. Kalaunan ay bigla na lang din kaming natawa pareho.

"Hindi kita bati, gago." Natatawa niyang turan.

AN; buong gabi kong pinag-isipan kung ilalapag ko ba ang mga chapter nito kasi nakukulangan ako, the emotion I want, hindi ko sya ma feel sa bawat chapter na sinusulat ko. I'd had been reading countless stories since last night for inspiration at isa lang ang masasabi ko. I failed, it's still lacking. Whatever nvm nalang balikan ko nalang pag okay na. Wala pa akong tulog kakabasa nang wattpad, ito lang muna. Bye, Good morning and Goodnight! Tulog na ako.

~~~Bye~~~