Restored and Shattered (Available In Finovel And Novelah)

CHAPTER 52

Kaven

Napatitig ako Noah, na ngayon ay nakayukong pinaglalaruan lalaruan ang mga daliri nya. Ano sya bata?

"I'm sorry."

"Tapos na 'yon." Mabilis kong pag-putol sa dapat sana nyang sasabihin. Totoo naman tapos na yun. I had already forgotten...Him.

"Kav."

"If you're going to ask for forgiveness, tapos na iyon. I've already forgotten. I already move on."

"About the kid anak mo ba 'yon?" Nanlaking matang napatingin ako sa kanya. Paano na pasok si Kaus sa usapan. If matalino sya sa math, hindi nya iisiping anak ko sa Kaus.

"Yes."

I saw pain flash in his eyes, at tsaka mabilis na umiwas nang tingin sa akin. Nilibot ko ang tingin sa paligid. The park of manila change some benches here are new. Ang dating tinatambayan ko dati na pwesto ay wala na. Pinutol nila ang puno. They change it for a cottage.

A lot had change. Pero si Noah Gago parin.

"Ah! Saan mommy nya?" Kagat labi akong napatitig sa kanya na ngayon ay nakayukong pinaglalaruan ang mga daliri nya.

"Sa heaven na."

His Adam's apple bobbed up and down tsaka pilit iniiwas ang tingin sa mga mata ko.

"Kamusta kana?" Mahina nitong tanong.

"I'm doing great. How about you?"

"Ito na-miss ka." Bulong nito na hindi ko na narinig. Bakit ba sya bulong nang bulong?

"Huh?"

"Wala. Medyo okay naman ako."

"Ah talaga? Medyo?"

Naramdaman ko ang matagal nitong pagtitig sa akin kung kaya't hinarap ko sya.

"Pwede ka bang ligawan ulit?" Mabilis kong nilunok ang laway ko bumara sa lalamunan ko dahil sa gulat. Halos hindi ako maka-galaw sa kina-uupuan ko dahil sa tinuran nya.

"Naka-drugs kaba?"

Yumuko itong muli.

"Nako Noah umuwi kana. Gutom lang siguro yan. Kulang kaba sa pahinga?"
Natataranta kong turan tsaka mabilis na tumayo mula sa kina-uupuan ko. Hindi ko alam ang gagawin ko naging mabilis ang pag-tibok nang puso ko dahil sa kaba.

"Your kid doesn't have a mother."

"So?"

"Baka kailangan nya."

"Edi naghahanap ako nang magiging mommy nya."

"Pwede naman ako eh."

"Omyghad Noah shut up uuwi na ako." Akmang tatalikuran ko sya nang bigla nyang hilahin ang braso ko.

Napapikit ako nang biglang bumilis ang pamilyar na tibok nang puso ko sya lang ang nakakagawa.

"I'm sorry if I didn't choose--"

"Noah please!" Again, I cut him off. I don't want to talk about it. I already forgot about it. Tapos na iyon ayaw ko nang balikan.

"Kav!"

Hinarap ko ito. I look at his na parang hirap na hirap na.

"You made a right choice okay? Hindi ako galet." Hirap kong sambit tsaka dahan dahang inabot ang kamay nyang naka hawak sa braso ko.

I looked at him, in his eyes. seeing the pain reflected in their transparency. Namumula ang mga mata nya't halatang umiiyak. Hindi ko gustong magsisi sya sa mga nangyari dati, kasi alam kong tama ang ginawa nya. Mas magagalit ako sa kanya kung mas pinili nya ako kaysa sa kapatid nya. Hindi lang naman ako nasaktan sa aming dalawa. Our relationship back then was unhealthy, not just for us but for others as well. Mayroon na kaming nasaktan and choosing our relationship wasn't the best option at that time. That wasn't the right time for us to be selfish, when another life was involved. Baka kung naging selfish kami nang araw na iyon, siguro we're still together pero the consequences of those decisions would haunt us for the rest of our lives.

"Mas magagalit ako sayo kung mas pinili mo ako kaysa sa kapatid mo. It's all in the past let's move on. Kalimutan na natin 'yon. Masaya kana, Masaya na ako that's what the most important. Let's leave those painful memories in the past. Huh! Tahan na." I tried to wiped his tears away. Ngunit sadyang ayaw tumingin nang mga iyon at patuloy lang sa pag agos.

"Mahal parin kita." Bulong nito na kina pikit nang mga mata ko.

Mahal din kita.

I never told him how much I love him before, hindi nya narinig mula sa akin ang mga katagang iyon.

"Mahal na mahal. I waited until this day to come. Na masabi sayo how much sorry I am for causing you a lot of pain. I waited this day to come n masabi ko sayo kung gaano kita ka na miss. I waited this day to come na masabi ko sayo kung gaano kita ka mahal."

I'm still holding both his cheeks.  Tsaka nakatuktuk ang tingin ko sa mga mata nyang lumuluha ngunit sumisigaw parin nang sinseridad, pagmamahal, at pangungulila.

I froze for a moment, but I managed to keep my hands on his cheeks,  hindi ko namalayan ang paulit-ulit na pag punas ko sa mga luha nyang umaagos. His pain pains me.

"Noah." Mahina kong daing sa pangalan nya habang hindi inaalis ang tingin sa mga nag aagusan nyang luha.

Mabilis ko syang niyakap nang mahigpit. Subrang na miss ko rin sya. Subra-subra.

"Three years have passed. I never stopped loving you. The first time I saw your picture on my sister's phone, my heart skipped a beat. Alam kong mali, but I couldn't stop myself. Nilapitan kita that day, with thinking na kahit kaibigan lang ang kaya mong ibigay ay tatangapin ko. If being selfish is a sin for loving you, then I'm a sinner for you, Kaven. I loved you... I still love you."

Bulong nito sa leeg ko, habang yakap yakap ako nang mahigpit. Hindi ko maiwasang hindi maiyak habang nakikinig sa boses nyang nagmamakaawa.

Wala sa sariling kusang gumalaw ang mga kamay ko at humaplos nang marahan sa likod nya. I shut my eyes and listened to his heartfelt plea. I really wanted to tell him how much I loved him too.

Miss na miss ko rin sya, subrang na miss. Gusto kong sabihin sa kanya na hanggang ngayon ay mahal na mahal ko parin sya.

Ganon ako ka rupok pag-dating kay Noah. Alam ko sa sarili kong nasaktan ako. Alam kong sa loob nang tatlong taon hindi ko sya nakita ay nangulila ako, pero hindi ko iyon pinagtuunan nang pansin kasi wala akong magagawa. Pinili kong lumayo.  Desesyon ko iyon.

~~~Bye~~~