KALP YARASI

~2~

( Medyadan şarkıyı dinleyerek okuyabilirsiniz. Şarkinin ismi Jin - Gone. )

Gece olmuştu. Görmüyordum ama hissediyordum. Hava soğuktu. Donarak ölebilirdim. Bacaklarım beni taşıyamaz haldeydi aniden yere çöktüm.
Ağlamaya başladım.

"Bıktım !! Bu dünyada böyle yaşamaktan bıktım.."

Sesim kısılmıştı. Kendimi gereksiz hissediyordum.

Hıçkıra hıçkıra aglıyordum. Dünya da bana değer veren kimse olmadığı halde yaşamak çok saçmaydı.
~ ~ ~
Sokakta uyuya kaldım. Sabah kalktıgımda sesler geliyordu.

"Çabuk cabukk ! Hızlı olun! "

"Myungsoo hazır mı? "

"Canlı yayına son 4 dk. "

"Şu kenarda yatan kız kim?"

"Uyandırın da kalksın!"
~ ~ ~

Yanıma biri gelmisti.
Eliyle dürtüyordu.

"Uyanın uyanın. Burdan kalkmanız gerek.."

"Oh peki kalkıyorum.. Birsey sorabilir miyim?"

"Evet ne soracaksaniz cabuk sorun!"

"Burada neler oluyor? Ben..
Ben göremiyorum da.."

"Yardımlaşma dernegi canlı yayında insanların sorunlarını halledip sorularını cevaplıyor"

"Oh anladım. Ben gitmeliyim o zaman."

Giderken biri arkamdan seslendi.

"Heyy! Bakar mısınız?"

"Evet?"

"Siz göremiyorum demistiniz değil mi? Sokakta uyudugunuza göre sorunlarınız var.."

"Evet. Sorunlarım var. Ama kimsenin sorunlarımı cözecek kadar uzun tırnakları yok"

"Mutlaka bir çözum bulunur. Programımıza katılmak ister misiniz?"

Katılmalı mıydım? Gercekten cozum bulunur muydu? Yada katılmayıp boyle devam mı etmeliydim?

"Tamam katılmak istiyorum."

"O zaman sizi şöyle alalim. Siz şurda oturun sizi çağırdığımızda gelirsiniz. Su sopayi da alin. Düsmenizi istemeyiz."

Bir kaç dk sonra beni çağırdılar. Canlı yayındaydık.
Yanımda bir erkek vardı. Birazcik korkuyordum. Konusmaya basladı.

"Her insanin bir derdi var. Kime sorsan kendince sorunu olduğunu söylüyor. Bazı insanlar küçücük bir seyden sorun ediniyor. Mesela alacağı kiyafeti baskasi almasini. Ama hayatta daha buyuk sorunlar var. Biz de bu sorunları çözmek icin burdayiz. Öncelikle insan umudunu kaybetmemeli."

Sesi öyle sıcak oyle yürektendi ki gözlerim yaşardı.

"Merhaba senin sorunun ne?"

Öylece kalmıştim ne demeliydim?

"Ben..
Ben körüm.
14 yaşımdan beri göremiyorum..
Annem bir hayat kadını.
Babam.. Babami hic tanimadim.
Ablam bes yıl once öldürüldü.
Evden kactim. Annem dedigim pislik kadin yuzunden kaçtim..
Mutluluk beş yıl önce beni terk etti.. Umudumu kaybettim. Artik kaybedecek hicbirseyim yok.. "

Seyirciler ağliyorlardi hissediyordum. Yanimda ki erkek derin bir nefes aldi ve konuşmaya başladı.

"Anladım. Gercekten cok üzüldüm.. Ne diyecegimi bilemiyorum."

"Neyi anladin? Neyii !!??
Hicbiriniz ayni seyleri yaşamadikça acimi anlayamazsiniz!"

Hızlıca sahneden indim ayagim takildi ve düştum. Eğildim ve ağlamaya başladim. Oraya cikmayi hic kabul etmemeliydim. Yaklaşik 10 dakika sonra o erkek yanıma geldi.

"Gercekten özür dilerim. Boyle olacağını bilseydim seni oraya çıkarmazdım..."

"Sorun degil.."

"Bu arada ben Myungsoo..
İsmim Kim Myungsoo."

"Bende Son Naeun.."

"Naeun.. Sana yardim etmek istiyorum lutfen kabul et."

"Olmaz..
Ben böyle yaşamaya alıştım.
Bu ilk değil.. Ben cok sey yasadim.. Boylece birak beni."

Yerden kalktim yurumeye başladim. Myungsoo kolumdan tuttu.

"Naeun.. Bana guvenebilirsin. Kotu bir niyetim yok. Benimle kal. Sana yardim edecegim."

Galiba ağliyordu.. 5 yıl sonra birinin benim icin ağlaması kalbimi yakmıştı.. Bende ağliyordum.

"Kim Myungsoo... Üzgünüm ama sana güvenemem.. Birakta gideyimm birak!!"

"Nereye gideceksin?"

"Soru sorma.. Git Kim Myungsoo git.. Umarım Karsilasmayız birdaha..."

Myungsoo kolumu bıraktı. Ordan uzaklaştim.
Myungsoo iyi biriydi.. Ona güvenmek istedim. Ama lanet olsun ki onunla kalirsam hayatini mahvederdim... Ben körüm.. Onun hayatını mahvetmeye hakkım yok...