KALP YARASI

~10~

Artık kaçış yolum yoktu.. Ağlamaya başladım.. O anda birinin içeriye girdiğini fark ettim.. Kapıyı açık unutmuştum...

#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-

Yumruk sesleriyle daha çok korkmaya başladım.. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum..

"Şimdi gidiyorum ama geri geleceğim Naeun!!"

Gittiğini hissettim ama diğer kişi hala evdeydi.. O kimdi peki? Birinin yanıma yaklaştığını hissettim..

"Naeun??"

Bu ses..
Bu Myungsoo'ydu..Ama nasıl? Derin bir nefes aldım.. Titrek bir sesle konuştum..

"M- myungsoo sen misin?"

"Evet de sen iyi misin?"

"Bilmiyorum.. Hiç bilmiyorum.."

"Naeun.."

"Myungsoo benden uzak dur.. Lütfen git.."

"Naeun her seferinde benden bunu isteme.."

"Git dedim sanaa!!"

"Peki gidiyorum..."

Kapıyı çekip gitti.. Neden her seferinde önüme çıkıyordu? Neden her seferinde kalbimde ki yarayı daha da derinleştiriyordu? Neden?

#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*

Bir gece boyunca ağladım, ağladım ve ağladım..

Kalbim kırılıyor.. Yanıyor .. Acıyor ve tekrar kırılıyordu.. Ama hala yaşıyorum.. Yaşadıkca daha çok acıyor..

İşten de atıldım.. Ne yapacaktım?? Myungsoo yine önüme çıktı..Ve her şey kötüye gidiyordu..

Artık düşünmek istemiyorum.. Kafamı yastığa gömerek uyumaya çalıştım... Ama olmadı kalktım ve pencerenin önüne oturdum.. Yaz ayında olmamıza rağmen şiddetli bir yağmur yağıyordu.. Keşke izleyebilseydim yağmuru.. Ama ben sadece hissedebilirim.. Göremem ama dokunabilirim...

Sabah oldu.. Ben hala pencerenin önünde oturuyorum.. Hala siyah karanlığa bakıyorum.. Dışarıya çıkmalıyım.. Belki hava almak iyi gelebilir.. Sopamı alarak evden çıktım.. Sahil buraya uzaktı.. Uzun bir yürüyüşün ardından sahile geldim..

Myungsoo'nun kalbini çok fazla kırdım.. Onunda bir kalbi var.. Bunu unutmamalıydım.. Şimdi burda olsaydı özür dilerdim.. Myungsoo' yu özledim.. Sanırım kalbim bu yüzden acıyordu.. Yada ona aşıktım..

"Naeun!"

"Myungsoo?"

"Naeu-"

"Sana birşey söyleyeceğim.. Özür dilerim Myungsoo.. Seninde bir kalbin var.. Kalbini kırdım.. Bak Myungsoo istersen benimle bir daha konuşma ama-"

Konuşmam bitmeden bana sarıldı.. Gözlerimden akan yaşlar yanaklarımdan  süzüldü..

"Naeun.. Benim kalbimde sen varsın.."

Myungsoo eliyle yanaklarımdan akan yaşları sildi.. Hafifçe gülümsedim.. Hissediyordum o da bana gülümsüyordu..

Bazen istemesemde ona güveniyordum.. Myungsoo benim tek kaçış noktamdı.. Aşıktım.. Ben onun kalbine aşıktım..

Yağmur yağmaya başladı.. Birbirimize sarıldık.. O bana sarılınca kendimi güvende hissediyordum..

•_•_•_•_•_•_•_•_•_•_•_•_•_•_•_•_•

Sırılsıklam bir şekilde oturmuş bekliyorduk neyi beklediğimizi bile  bilmiyorduk..

"Myungsoo neyi bekliyoruz?"

"Huh?"

"Yani neden böylece oturuyoruz?"

"Naeun.. Ben evden kovuldum..."

"Ne? Neden böyle bir şey yaptın!?"

"Sana aşığım.. Senden hoşlanıyorum.. Bu yetmez mi?"

"Peki şimdi ne yapacağız?"

"Senin evinde ikimiz kalacağız.. Bende çalışıp ikimize de bakacağım.."

"Neee!? Asla olmaz.."

"Bir kerede olsun bana güvenemez misin?"

"Sana güveniyorum ama bu başka.."

"Naeun başka yolumuz yok.."

"Tamam ama söz ver yarı yolda bırakıp gitmek yok?"

"Söz veriyorum.. Yarı yolda bırakıp gitmek yok.."

Sıkıca birbirimize sarıldık.. Yürümeye başladık..

"Naeun.."

"Efendim?"

"Bu sopaya ihtiyacın yok.."

...Elimde ki sopayı aldı...

"Hayır..Sopa olmadan yürüyemem.Sopayı geri ver"

"Naeun bu sopanın bağımlısı olmana izin veremem.. Sopa olmadan da yürüyebilirsin.."

"Olmaz.. Yürüyemem.."

"Ben varım.. Artık sopa olmadan yürümeye alışmalısın.."

"Yardım edeceksin değil mi?"

"Merak etme elinden tutacağım.."

Elimden tuttu.. Eve doğru yürümeye başladık.. O an sanki kör olduğumu unutmuştum.. Eve girdik..

"Naeun sen yat dinlen.. Ben yemek yapacağım.."

"Sen yorgun değil misin?"

"Hayır.. Sana iyi uykular.."

"Teşekkür ederim.."

Gülümsedim.. Myungsoo ellerimden tuttu ve bana yaklaştı... Nefesini yüzümde hissediyordum..

"Myungsoo ne yapıyorsun!?"

Birden uzaklaştı..

"Şey ben.. Ben gidip yemek yapayım.."

"Peki.."

Myungsoo beni yatağa yatırdı üstümü örttü ve gitti..

Herşey yoluna giriyor muydu? Artık mutlu olabilecek miydim? Yada herşey karışacak mıydı? Bilmiyorum ve artık düşünmek istemiyorum... Uyumalıyım.. Uyumalıyım..