It was the first time when I saw her at the corridor dancing happily, she was so beautiful, hindi ko nga alam kong saan ako kumukuha ng lakas upang sawayin siya sa kanyang ginagawa, napaka saya niya pa naman noong sumasayaw siya. I was so heartless that time natatawa ko pa siyang pinagmasdan habang bitbit niya ang highheels niya, nakita ko pa ang pa mumula ng pesngi niya habang sinusuot ang sandals niya.
She tried to compose herself in front of me even though it is so visible in her eyes na nahihiya siya sa kanyang ginawa. Buti na nga lang naabutan kami ng guro namin kaya hindi natuloy ang plano niyang umuwi.
Second time noong recess na namin, naabutan ko din siya sa likuran ng building namin, nakita ko siyang naka akyat na sa bakuran , sinaway ko siya sa kanyang ginagawa hindi ugali ng mga babae na umakyat sa bakod at mag cutting classes. I made an excuse letter for her. She was blaming me kung hindi ko sana siyang pinigilang umuwi kanina nakauwi na sana siya ng maayos. In exchange I made an excuse letter, hindi ko ding ugaling gumawa ng excuse letter pero ng dahil sakanya natuto akong gumawa.
Day by day naging magkaibigan kami umabot din kami sa punto na hinaharangan ko siyang wag padaanin, minsan tinatakasan niya ako sa mga gawain niya lalo na kapag time niyang mag linis sa classroom namin. Instead na siya ang gagawa ako ang gagawa para sakanya.
We are always been together hanggang sa naging kami, nakalimutan ko pang kaya pala ako nag aral doon dahil naghahanap ako ng paraan para magamot ang sarili ko at ito pa ang napili ko, umabot pa ng isang taon bago ko masabi sakanya na may sakit ako at kinailangan kong mag pa gamot, I never tell her about my twin brother not until he meet him in the hospital when she visit me.
Palagi ko ding pina alala sakanya na hindi niya kailangang magalit sa mga magulang niya dahil sa pag iwan sakanya. Masakit din kasi sa mga magulang na maiwan ang mga anak nila mag isa, naranasan ko yan sa mga magulang ko noong nag highschool ako tapos ang mga magulang ko na abroad that time. Ngayon ko lang din na realize kong gaano kahalaga ang pagmamahal mo sa mga magulang mo, kaya I always tell her that she needs to say sorry and tell her parents how she loves them.
Noong time na sinupresa niya ako hindi ko talaga alam kong anong gagawin ko, baliktad kasi ako dapat ang mag surprise sakanya, mas nagmumukha pa akong babae sa aming dalawa, I was crying the whole kahit sabihan niyo pako na bakla, hindi hindi ko ikinanahiyang umiiyak ng dahil sa mga ginagawa niya.
I am so thankful and grateful that I have her in mylife , I thank god for everything that he did for us, I never regret loving her, I'll going to marry her kahit hindi niya pa ako tatanongin, it always gonna be her, the mother of my children and my wife siya lang ang makakasama ko hanggang sa pagtanda ko.
"I love you always watashi no ai Doona Damian. Always remember that I'll always be with you until the end."
7/11/2024
