İZDİHAM

Cinayet

Ben, hayatımda hiç ceset görmemiştim.

Bir ilk gerçekleşti.

Bir ilk, bu okulda gerçekleşti.

Ben, ilk defa bir ceset görmüştüm.

Bir kaç dakika öncesinde nefesini duyduğum insanın neden artık nefesini duyamıyordum? 

Gözleri açık, bana bakıyor. Bir kan banyosunda yüzüyor ve mutlu görünüyor. 

Tanrım, bana neden gülümsüyor?

Hocam, bana neden gülümsüyorsunuz?

"Ebrar!"

Çok kalabalık.

"Ebrar!"

Bu kan kokusu mu?

"Ebrar, bana bakar mısın?" 

Ambulans sirenleri duyuyorum ve Eren'in sesi...

"EBRAR!" Suratıma tokat yemiştim. Bir anda etrafıma baktığımda yanı başımda Eren ve karşımda Naz'ı görmüştüm. Belli ki bana tokatı Naz atmıştı. "Kendine geldin şükür, şuan cidden seninle uğraşacak durumda değiliz. Polisler de geldi." Polisler mi?

Naz önümden çekildiğinde, Beliz hocanın cansız bedenini ceset torbasına koyup sedye ile taşıdıklarını görmüştüm. Öğrencilerin bazıları ağlıyor bazıları ise olayın şokundan ötürü tepkisizlerdi. Ravza yere çökmüş ağlıyordu, Ayaz da onun sırtını sıvazlıyordu. Okul müdürü ve yardımcısı, polislere ifade veriyordu. Diğer öğretmenler de tamamen çökmüş durumdalardı.

"Nasıl? Nasıl oldu bu?" Diye sordum ağlamaklı bir sesle. Yan tarafımdan gelen ses, "Diğerleri gibi intihar etmiştir kesin." Dedi. Bu ses Ecrin'e aitti. Duruşu, tavrı, yüz ifadesi bile onu ilk gördüğüm ki gibi aynı.

"Ne demek istiyorsun sen? Düzgün konuş." Dedim sert bir tınıyla. Ecrin sadece sırıtmakla yetindi, ne bir gözyaşı ne de bir üzüntü vardı yüzünde. Bu beni oldukça rahatsız etmişti. 

"Doğruları söylerken çekinen biri değilim, Ebrar. Ayrıca bu alışkanlık. Hiçbir zaman sıranın Beliz hocaya geleceğini düşünmezdim. Yazık oldu." 

"Seni öldürürüm." Ravza ani bir hareketle Ecrin'e saldıracakken polis görevlileri araya girmişti. "Hop hop ne yapıyorsunuz gençler? Şuan da burada neler olduğunun farkında mısınız siz?" Müdür bunu görünce hemen yanımıza geldi. Pasif ve çekimser bir duruşu vardı.

Okul müdürü, ki adı Fikret imiş, "Siz onların kusuruna bakmayın lütfen, öğretmenlerini kaybettiler, olayın şokundalar." Polisler bunu duyunca daha üstlerine gitmediler. Aramızdan uzaklaşır uzaklaşmaz Razva Ecrin'e yaklaşıp, "Bu şekilde konuştuğunu bir daha duymayacağım, duydun mu beni? Ant olsun ki seni kendi ellerimle boğarım." Düpedüz tehdit ettiğini fark edince Ravza'nın kolundan tutup onu uzaklaştırdım, "Ravza, tamam sakin ol. Polisler burada." Dedim ama bu onun çok da umurunda değildi. "Bak Ebrar, bu okulda başka intihar olayları da oldu ama Beliz hoca... Sesi çıkan tek öğretmen oydu. Her ne kadar başlarda onu hiç sevmesem de umurumda değil. Artık kimse ölmesin. Artık kimse terk etmesin, bu Dünyayı da hiçbir şeyi." Bu dedikleri beni çok etkilemişti. Dediğim gibi Ravza çok soğuk gözükür ama onu ilk defa ağlarken görmüştüm.

Beliz hoca belki de bu oyunu durduracak en büyük kozdu. Diğer öğretmenlerden çok uzaktı ve cesurdu. Ancak Eren bile durduramamışken hoca nasıl durduracaktı? Ravza'ya döndüğümde iyi olmadığını görmüştüm. Derinlere dalmış gibiydi, tıpkı bir rüyada gibi.

"Ravza, ben çok üzgünüm." Diyebilmiştim sadece. Elimi ona uzatsam bile dokunamamıştım. Ağzını araladı, bir şey diyecekken durdu ve kararlı davranıp devam etti, "Özellikle annem ve abim gittiğinden beri." Dedi. Annesi ve abisi mi?