my woman × g&g

twenty nine

Arkadaşlar yeşimin eski kocasından bahsetmiş miydim hiç hatırlamıyorum ismi falan yanlışsa söyleyin hemen düzelteyim

Bebeksi okumalar diliyore muckkkkkk

-

Neredeyse bir hafta olmuştu Yeşim'le konuşmayalı, beraber yatmayalı. Günlerdir aynı şekilde devam ediyorduk, artık kahvaltımı yatağa falan getirmiyordu. Her sabah sırf onunla konuşabilmek için oturduğum kahvaltı sofrasından yüzüme bakmadan kalkıyor, ufaklıkla birlikte evden ayrılıyordu. Akşam geldiklerinde de beraber yemek yiyor, yine tek kelime etmiyorduk. Hafta sonu beraber dışarı çıktığımızda, tiyatroya gittiğimizde, dışarıda vakit geçirdiğimizde bile mecburi bir şekilde iletişim kurmuştu benimle. Kerim bile farkındaydı artık aramızın bozuk olduğunun, bana neden artık birbirinizi öpmüyorsunuz diye sorduğunda verecek bir cevap bulamamış, geçiştirmiştim.

Klinikte randevumuz vardı cumartesi günü, o gün bile ben ultrasonda gözlerinin içine bakarken dönüp bakmamıştı yüzüme. Bebeğimiz iyiydi neyse ki, bir problem yoktu. Doktorumuza bir sürü soru sormuş, sanki ben orada değilmişim gibi dakikalarca teknik birkaç detaydan bahsetmişti. Konuşalım, lütfen beni dinle minvalinde bir sürü şey söylüyordum günlerdir, ama ya yanına gittiğimde beni görmezden geliyor ya da öfkeli bir anındaysa çıkışarak beni defediyordu başından. Ne yapacağımı bilmiyordum, beni kapıya koymamak için zor tutuyordu sanki kendini. Sanki bunu yapmasının önündeki tek engel, karnımdaki bebeğiydi.

Yanımda yatmıyordu, beş gündür aynı misafir odasında kalıyordu. Beni ittirerek odadan çıkarışından sonra bir daha bu konuda ağzımı açmamıştım, artık biraz daha sakinleşmesini bekleyecektim. Şu an ne adım atarsam atayım bir işe yaramıyordu zaten, o hazır hissettiğinde konuşabilirdik ancak. Bu ikilem beni inanılmaz geriyor, bilinmezlik kaygılandırıyordu. Her ne kadar bu kaygı ve endişelerimi dizginlemeye çalışsam da başarılı olduğum pek söylenemezdi.

Kevin'i dışarı çıktığımız gün dönerken görmüştük en son, verandadan bana gülümsediğinde zoraki bir tebessümle hemen önüme dönmüştüm. Yeşim'le aramızdaki bir kilometrelik mesafeden bir şeyleri anladığını umuyordum, onunla başlatamadığımız arkadaşlığı sonlandırmak içimden hiç gelmiyordu ama başka bir çarem yoktu. Şimdilik sadece olduğumuz yerde durmamız ikimiz için de en iyisi ve doğrusu olacaktı.

Bugün günlerden pazardı, ikisi de evdeydi. Yeşim sabah erkenden kalkmış, evi bir güzel toparlayıp temizlemiş, daha sonra bizi evde bırakarak markete gidip gelmişti. Marketten eli kolu poşetlerle dolu dönmüş, ben bir şey sormaya ya da yardım etmeye cesaret gösteremezken mutfak dolaplarını doldurmuştu. Bizse Kerim ile ödevlerini yapmış, aşağıdaki sinema odasında birkaç saat film izlemiş, beraber vakit geçirmiştik. Şimdi ise salonda koyun koyuna uzanıyorduk.

Az sonra mutfaktan gelen nefis kokularla ayağa kalktım ve oraya doğru ilerledim. İçeriye girdiğimde Yeşim'i harıl harıl yemek pişirirken gördüm, adım seslerimi duymazlıktan gelse de tepkisizliğine rağmen ona doğru birkaç adım attım.

Hazırladığı yemekler miktar ve çeşit olarak rutinimize uygun değildi, ekstra bir özen gösteriyordu. Eve birisi mi gelecek diye meraklanırken bir anlığına en uygun ses tonunu ve kelimeleri aradım kendimde, durduk yere onu kızdırmak istemiyordum. O benim varlığımın farkında olduğuna dair en ufak bir emare göstermezken derin bir nefes aldım ve "Akşama biri mi gelecek?" diye sordum. Beklentilerimin aksine sessiz kalmadı ya da çıkışmadı, birdenbire elindeki kaşığı bırakıp bana döndü ve "Evet, akşam yemeğine bir misafirim olacak." karşılığını verdi.

Şaşırmıştım, Amerika'ya geldiğimizden beri kimseyle tanıştırmamıştı beni. Evimize misafir geldiği de olmamıştı şimdiye kadar, annesi ve abisiyle sürekli telefonda görüşmelerine rağmen onların buraya gelmesini istemediğini biliyordum. Acaba ailesinden biri birdenbire çıkıp gelmiş, Yeşim de mecburen ağırlamak zorunda mı kalmıştı? Dünden ya da sabahtan söyleseydi ben de ona göre hazırlanırdım, şimdi alelacele bir duşa girsem misafire yetişebilir miydim ki?