Geri geldimmm
Demek Wattpad'ı kapatacaksınız. Yer mi ulan Anadolu çocuğu? Yemez.
Yalnız ilk kapandığında mal gibi ekranla yarım saat bakışmıştım. Allah Vpn'den razı olsun. He bir de bana VPN'yi hatırlatan takipçime muah💗
Bunun şerefine gelsin bu bölüm
Uzatmaya lüzum yok
Hadiiii başlayalımmm
***
Hayattan bıktığınız ve artık kimsenin sizi kurtarmayacağını hissettiğiniz an biri gelip sizi o derin çukurdan çıkarır. Bu ister bir arkadaş olsun, ister bir hobi olsun, isterse de bir aile üyesi olsun ya da artık aileniz olacak kişi olsun. Beni derin çukurdan çıkarmaya çalışan çok kişi oldu: Abim, Uraz, annem, babam, şaun ne kadar konuşmasamda Murat. Onların hakkını ödeyemezdim. Ama onların 6 yılda yapamadığını, şuan karşımda bana gülümseyerek bir şeyler anlatan adam 1 ayda yapmıştı.
Giray...
Onunla ilk konuştuğumda 12. Sınıf bir öğrenci sanmıştım. Bazen düşünüyorum 'Eğer o gün ona teşekkür etmek için kahve ikram etmeseydim, şuan ne yapardım?'. Hah yüksek evde oturmuş iş için birilerinin aramasını bekliyor olurdum -asla kimse aramaz- ya da Bilal'i tekrar gördüğüm için karalara bağlardım.
Doğru ya ben yine karşılaştım onunla. O günü hatırlıyorum: Selim'in dövmek için ayaklanmasını, Uraz'ın arkadan "Koş kocam arkandayım" demesini, Diyar'ın hiçbir şey anlamayıp sadece kavgayı yatıştırmasını. Bir de üstümdeki kahverengi gözleri. Çok kez göz göze gelmiştik ama kafam güzel olduğundan yüzü aklıma gelmiyordu.
"Dora" Başımı yerden kaldırıp yanımdaki Giray'a baktım.
"Geçen bana vuran adam..." dedikten sonra derin bir nefes aldı. Ortama 'hm' diye nida bırakarak devam etmesini ima ettim. Aldığı nefesi verirken bir çırpıda devamını getirdi.
"Neyin oluyor?"
Yutkundum...
Tekrar önüme döndüm ve gözlerim bana inat olsun istermiş gibi bakışlarını Bilal'in bana teklif verdiği yere itiyordu.
"Neden soruyorsun?" Sorudan kaçmaya mı çalıyordum yoksa başka bir şeyi mi öğrenmeye çalışıyordum? Bende bilmiyordum. Tek bildiğim konunun rahatsızlık verdiğiydi.
"Sadece yanıtlamanı istesem" Sonlara doğru kısılan sesi biraz utandığını gösterirken, başımla onayladım onu. Hâlâ bana bakıyordu lakîn ben dönüp bakamıyordum.
"Adı Bilal. Onu eskiden seviyordum ve..." Derin bir nefes aldım. "O da beni seviyordu... yani sanırım bir ara. Bana teklif verdi..." Sanki eski hâlimiz ordaymış ve ben parmağımla orayı göstersem Giray görecekmişçesine işaret ettim teklif verdiği yeri. Giray'ın bakışları başta oraya kaysada, ne yaptığımı anlamış olacak ki tekrar bakışları bana döndü. Şimdi ikimizde durmuştuk.
"Bende kabul ettim. Beni sevdiğini ve değer verdiğini sanıyordum; çünkü o bana öyle demişti. 2 yıl peşinden koştum, bana böyle söylemişti." Giray'a dönerek anlatmaya devam ettim.
"Birgün Murat diye bir arkadaşım bana 'Bilal'in beni aldattığını' söylediği bir mesaj attı. Bilal'e yazdım; reddetmesini hatta yalanlamasını bekledim ama o gerçek olduğunu söyledi. Sonra gitti... Bende perişan oldum. 2 yıl kendime gelemedim. Ardından okul falan girdi araya. Bir süre sonra fark ettim ki artık ondan nefret bile etmiyordum. Yoktu benim için bitmişti." Yüzüme bir gülümseme takındım. Bu gerçek ve içten bir gülümsemeydi.
"Ardından bir adamla tanıştım. Her şeyi değiştirdi ve beni o karanlıktan kurtardı." Yalan değildi ve bunu Giray'dan saklayacak değildim. Kimden bahsettiğimi anlamıştı yoksa yüzündeki sırıtmanın başka bir manası olamazdı. Liseli aşık kızlar gibi duruyordu şuan bir çığlık atmadığı kalmıştı. Sırıtmasını silmeye tenezzül bile etmeden konuştu.
"Şuan izin verirsen bir şey yapacağım." Yüzünü manipüle olmuş gibi izlerken başımı olumlu anlamda salladım. Daha neye yanıt verdiğimi bilmeden elleri yanaklarımı, dudakları dudaklarımı buldu...
***
Kısa ama her şeyin özeti olan bir bölüm. Nedensizce Bilal kitaptan çıktıktan sonra okunmalar ciddi derecede düşüş yaşadı. 1.000 okunmadan 700'e inmesi normal değil.
Giray'ı çok sevdim ben tam benlik. Bu adamın realdeki hâlini bulsam nikâhı basarım ama işte...
Gerçekler yüzüme tokat gibi çarpanzii
Neyseciğime
Nasılsınız demeyi unutmuşum...
Nasılsınız şekerli yarasalarım?
Sizi seviyorumm şekerli yarasalarım 🦇🍬
Arel kaçar 🏃🏻♀️
