Group Study (MB #3 - ON GOING)

Kabanata 24

Kabanata 24

GANITO ba talaga ang pakiramdam pag naiisip mong malalayo ka sa minamahal mo? Kasi kahit laging umaalis ng bansa ang parents ko o kahit ilang ulit na silang nalayo sakin, never ako nakaramdam ng loneliness or pangungulila. Siguro dahil alam kong babalik agad sila o nasanay lang talaga ako sa pag lalagi nilang pag lisan.

But knowing that Laizer is studying abroad, where he is gonna be away from me. Parang di ko ata kakayanin na hindi siya maka piling o makita man lang kahit isang lingo. Even though hindi man niya tinaggap ang alok hindi ko pa rin maipapangako sa kaniya na papayagan ko siya sa kanyang desisyon.

I don't wanna be a burden to him, it's a good opportunity for him to study abroad. Ayaw ko na isipin ng pamilya na ako ang naging dahilan sa naging pasya nito. Naiintindihan ko naman ang mga magulang niya, they're only doing this because they know what's the best for their own son. Lalo na pag nalaman nilang nabuntis ako ay iisipin nilang piningot ko ang kanilang anak.

"Tyler?" Narinig kong tawag ng aking ina sa labas ng pintuan. Nakahiga lang ako nakatalukbong sa kumot habang may malalim na iniisip. "Anak, kumain ka na. Makaka sama 'yan kay baby!" I know she's worrying about me. Kaya di ko rin natiis at pinag buksan nalang siya ng pintuan.

"Just give me a minutes Mom. Magpapalit lang ako ng damit." Tyaka siya ngumiti at tumango at bumaba.

Pumunta ako sa bathroom ng aking kwarto at naghilamos roon. Tinubuuan ako ng pimples sa mukha mga tatlo ata. Dalawa sa nuo at isa sa bahagi ng aking baba. I look frustrated dahil sa mga iniisip this past few days. Mag three days na ang nakaraan simula nong nag usap kami ni Laizer. Lagi niya akong binibisita rito hinahatiran ng kahit anong pasalubong pero di rin naman siya nagtatagal dahil pinapa alis ko agad.

Di niya tuloy alam ang gagawin kung susuyuin niya ba dapat ako dahil wala rin naman siyang maisip na rason kung ano ang ikinagagalit ko o nagawa niyang kasalanan. Kahit wala naman talaga. Sa palagay ko kasi mas dadami ang iisipin ko kung palagi ko siyang kasama. Pero meron ding times na gusto ko siya laging kasama at ayaw ko na hindi siya maka sama man lang kahit ilang oras lang. Nababaliw na ata siguro ako.

I think I'm having a depression or anxiety. I don't understand hindi ako makapag isip ng tama. Halo-halo masyado na akong stress kahit sinabi na ng doktor na bawal akong ma stress e hindi ko mapigilan.

"Bumisita dito kanina si Laizer. Nagka problema ba kayo, Anak?" Tanong ni Mom habang nasa hapag kainan. As usual Dad is very busy doing his job doon sa company at hating gabi na lagi kung umuwi.

I wonder kung nararamdaman rin ba ni Mom na mangulila sa asawa kahit parang shifting na lang lagi ang kanilang pagkikita. Ganito kaya ang mangyayari saming dalawa kung sakali mang magkalayo kami ni Laizer?

"We're fine Mom. I'm just thinking about how would I tell him about this!" Tukoy ko sa aking dinadala.

"Hindi pa rin niya alam?" Tumango ako. "Kelan mo ba balak sabihin 'yan sa kanya?" Bakas sa boses niya ang pagkalito kung bakit hanggang ngayon hindi ko pa rin nasasabi kay Laizer ang tungkol dito.

Tumigil ako sa pag kain tyaka siya hinarap. "Di niya tinaggap ang offer ng parents niyang mag aral siya sa ibang bansa. He's choosing me over his parents decision. Ayaw ko ng ganun Mom."

"That is an assurance for you. So what's bothering you for not telling him about that?" Natahimik ako ng ilang segundo bago ako nakasagot. Parang may bumabara bigla sa lalamunan ko.