My Worst Nightmare

Lost Chapter 1

I woke up when i suddenly heard something ringing. My phone! someone's calling.

Sasagutin ko sana ang tawag kaso biglang namatay, WTF!! '89 missed calls today'? I try to looked at all the recent calls and my jaw drop when i saw '109 missed calls 1 week ago' is this for real?

"shit" i whispered to my self.

"how long did i sleep?"

Ang gulo! Sobrang gulo! Napanaginipan ko pa yung past ow my god! Feel ko miss na ako ng asawa at mga anak ko.

"I miss you boys, so much." bulong ko.

Ang gulo ng mukha ko yung buhok ko sabog sabog na at medyo naamooy ko na ang sarili ko pero ang napansin ko ay...yung damit ko. This is not the clothes i was wearing when i slept. My god! Panaginip, panaginip nga. Dahil may damit naman ako dito sa kwarto ng condo ko naisipan kong maligo ngmabilis at nag toothbrush narin ako. Nag madali akong mag drive papunta sa company.

"Madam!" it's my secretary.

"kailan huli kong punta dito? tell me!"

" Madam, it's been a week since you stopped visiting here. Marami na pong nag aalala sainyo, saan ka po ba nang galing?" she asked, worried.

"what!?"

Nag drive ako papunta sa bahay ko, namin ni Bryle. Nanlumo ako sa mga nakita ko.

My dogs are little weak, their tongues are already pale. My flowers are dry. Agad akong pumunta sa dog room para kumuha ng pag kain at tubig, kumuha narin ako ng pagpadilig ko sa mga bulaklak.

I was stopped by someone who rang the door bell. It was tita Wighn, she's with Bhea.

"My god Olivia! Anong nangyare sayo? saan ka nanggaling, ang tagal mong nawala." tita Wighn said, crying.

"i d-dont know! naguguluhan ako tita..."

"you don't answer our calls and messeges, we didn't reach you here either."

Napasapo nalang ako sa noo ko. WHAT THE FUCK! First fucking time! Napanaginipan ko ang past pero this time i slept for almost a week! I really miss my boys...

September 5, 5th death anniversary ni Bryle at Brent. Isang private resort katabi ang tatlong Urn Jar na may iba't ibang laki, desenyo, at pangalan.

'Bryle William Dimson'

'Brent Oliver Dimson'

'Cade Way-enn Dimson'

I was just looking up at the sunset, remembering everything that happened.
What he said, what we did, what happened to us. Para parin kaming buong pamilya pero hindi lang nila nakikita yung magandang tanawin na nakikita ko ngayun. Nakakaiyak, naaalala ko dati sabi ni Bryle na 'kapag nagkaroon tayo ng anak, mag hiking tayo tapos sabay sabay natin panoorin kung gaano kaganda ang pag lubog ng araw..' Wala ako sa bundok pero napapanood ko ang ganda ng paglubog ng araw. Napapanood ko pero hindi ko kayo kasama.

Habang inaalala ang dati, hindi ko napansin na naluha na pala ako. Malungkot, masaya, nakakapanghinayang. Malungkot dahil nawala sila saakin kaagad, masaya dahil atleast, hindi nila natikman o naranasan man lang ang nararanasan kong pag hihirap, nakakapanghinayang dahil hindi namin natupad ang kaisa isang pangarap namin.

"Hey dear, oh! Hi boys...." bumalik nalang ako sa katinuan nang biglang tumabi saakin si Tyrone.

Si Tyrone, 8 months na kaming kasal pero wala kaming anak. Isang Psychiatrist, sya ang tumulong saakin para makatakas sa kadiliman ng sarili kong mundo. Sya ang tumulong saakin makatakas sa pagkakakulong sa kadilimang matagal kong tinirhan. Kilala nya si Bryle, Brent, at Cade, alam nya ang past ko tinutulungan nya akong mabawasan ang sakit na nararamdaman ko. Tinulungan nya akong maka alis sa pagkakalunod sa sakit ng nakaraan, sya ang tumulong saakin nung panahong walang wala ako. Wala akong malapitan, hindi dahil sa ayaw akong tulungan ng mga kaibigan or pinsan or na kahit sino. Talagang wala lang akong nilalapitan pero hindi ko inaasahang darating si Tyrone para tulungan ako.

"Hello daw sabi ni Bunso..." we both chuckled.

"Asan pala si Nico?" i asked him.

"nakain ng ice cream, wala naman balak lumabas yun."

Si Nicolas Asuncion, Nico for short. Adopted son ni Tyrone, baby palang si Nico nang kuhain sya ni Tyrone sa bahay ampunan. Si Tyrone ang tumayong tatay at nanay kay Nico, pero simula nung naging kami ni Tyrone ay ako na ang naging nanay nya. 17 years old narin sya kaya naasahan na mabait at masipag na bata si Nico kaya sobrang napalapit ako sakanya.

"Mommy may tumatawag po sa cellphone mo kanina, sasabihin ko po sana sainyo kaso biglang namatay." sabi ni Nico pag ka pasok palang namin galing labas.

"Oh, thank you son." he smiled at me.

"Nico, did you coocked this?" lumapit saamin si Tyrone na may dalang mangkok ng sabay galing sa kusina. Halatang masarap dahil amoy palang magugutom kana.

"o-opo." nahihiyang sagot ni Nico, magaling sa pag luluto si Nico pero hindi lang tumugma yung galing nya sa strands nya.

Habang kinakain namin ang ulam na nilut ni Nico ay puro pampupuri sa niluto nya ang bukambibig namin. Hindi sa inuuto namin pero kase totoong masarap talaga sumakto pa sa lamig ng panahon ang mainit na niluto nya.

"Nico anak, ano bang special na nilalagay mo dito at bakit laging masarap ang nailuluto mo?" tanong ni Tyrone sakanya.

Nginitian ako ni Nico bago sinagt ang tanong ni Tyrone. "Love, love ang nag papasarap dyan. Turo saakin ni mommy yan dahil sabi nya po ay lalong sumasarap ang pagkain kapag ibinubuhos mo ang pagmamahal mo."

Lumapit kay Nico at niyakap sya, sa tuwing tinatanong sya kung paano nya napapasarap ang niluluto nya ay 'love' ang lagi nyang sagot. Totoo na ako ang nag turo sakanya noon, bago pa ako dumating sa buhay ng mag ama ay marunong na daw talagang mag luto si Nico kaya pala laging nag babaon ng pagkain si Tyrone ng pagkain sa tuwing may duty sya.

:)