Union of Two Clans - ორი კლანის კავშირი (წერის პროცესში)

-11- ტკივილი

ავტორი pov.:

ელეონორამ დედის საფლავისკენ აიღო გეზი, ჰაერი მოგონებებითა და უთქმელი სიტყვების სიმძიმით იყო დამძიმებული. მთვარე დაბლა ეკიდა ცაში და ვერცხლისფერი ელვარება აფრქვევდა სასაფლაოს, როცა იგი ნაცნობ საფლავს მიუახლოვდა. ღამე წყნარი იყო და მას, მხოლოდ ფოთლების ნაზი შრიალი არღვევდა ნიავის დროს.

საფლავთან მუხლმოდრეკილი ელეონორა თითებს დედის სახელის ამოტვიფრულ ასოებს აყოლებდა და შეხებისას ქვის სიცივეს გრძნობდა. მის თვალებიდან ცრემლებმა იწყეს სვლა, მოგონებები ჩაიღვარა გონებაში - გაზიარებული სიცილის მოგონებები, სანუკვარი მომენტები, ახლა სამუდამოდ დროში გაყინული.

- მაინც ჩემი ბრალია.... (ჩურჩულით და ემოციებისაგან ჩახლეჩილი ხმით უთხრა). მაინც ჩემი ბრალია, რომ აღარ მყავხარ, დედა..... (სინანულითა და მონატრებით დამძიმებული სიტყვები ჰაერში ეკიდა).

გული სტკიოდა დანაშაულისა და მწუხარების სიმძიმით.

- ყველასთვის უბედურების გარდა არაფერი მომიტანია. (სიტყვები ყელში ჩაეკრა. დედის დაკარგვის ტანჯვამ, რასაც თან ახლდა ტვირთი, მას სძლია).

მთელი ღამე ელეონორა დედას გვერდით დარჩა. ვარსკვლავები მის მწუხარებას შეესწრნენ, დედამიწა კი მის ტკივილს შთანთქავდა. იქ გატარებული ყოველი წამი უსასრულო და წარმავალი გრძნობა იყო. ეს იყო სიყვარულის მოწმობა, რომელიც აჭარბებდა დროს და დანაკარგს, რომელიც გადაულახავი იყო.

სასაფლაოს წყნარ სიმარტოვეში, მთვარის მზერის ქვეშ, ელეონორამ გულიდან ამოუშვა გრძნობები და ნუგეშს ეძებდა იმ ადამიანის თანდასწრებით, რომელიც ყველაზე მეტად ენატრებოდა.

და სად არის ახლა ჯიმინი???.......

ჯიმინი მკრთალად განათებულ ოთახში იჯდა. მის გონებაში სრული ქაოსი ტრიალებდა. ამ დღის მოვლენებმა მას თავზარი დასცა. თავისი სახლის ნაცნობ გარემოს ათვალიერებდა, მაგრამ მისი ფიქრები სხვაგან იყო - მის წინ, უსიცოცხლო ფორმაზე იყო მიმართული.